Dochter Jellien is op bezoek en zoals steeds heeft dat zo zijn gevolgen. Op het vlak van activiteiten bijvoorbeeld. Met de woorden 'smeer uw benen maar al in' begroette ze ons op de luchthaven. Dat was geen vrijblijvende opdracht. Neem nu een dag als gisteren.
Het begon rustig met een niet al te vroeg ontbijtje. Mijn voorstel om nog enkele dingen uit de Top-25 bezienswaardigheden van Lannoo's kaartgids te gaan bekijken werd gretig aanvaard. Lieve zag de bui al hangen - figuurlijk, want het blijft hier volop zomeren - en verkoos thuis te blijven.
Eerste bestemming: Silves, een 100 km van Tavira. Het was de Moorse hoofdstad en is beroemd om zijn kasteel. Ik moet erkennen dat we allebei onder de indruk waren van de grootte van dit complex met gerestaureerde binnentuinen en van het prachtig uitzicht vanop de muren. Met zowaar een primeur voor ondergetekende: voor het eerst in mijn leven kreeg ik 65+ korting. Voeg daar nog de studentenkorting voor Jellien bij en je begrijpt dat ik het bezoek extra kon waarderen. Ik had de smaak dan ook goed te pakken en volgens ons boekje (p.56) is de Fabrica Inglês een van de andere hoogtepunten van een bezoek aan Silves. Het is de voormalige kurkfabriek en is nu cultureel centrum, open van 9 uur tot middernacht en gratis toegang. Silves is een stadje met steile straten, geplaveid met de typische gladde keien. Onder een brandende zon laveerden we ons zwetend en puffend (enfin, ik toch) voorzichtig naar onze bestemming. Een enorm groot gebouw, wel een huizenblok lang en breed. En ontzettend gesloten. Al meerdere jaren 'fechado' hoorden we van een buurtbewoner. De talrijke wegwijzers ernaartoe zijn wel blijven staan. Portugal op zijn best. Een rustpauze op een schaduwrijk terrasje met drank en ijs bracht soelaas.
Vanuit Silves is het niet zo ver naar het kustdorpje Carvoeiro waar het wemelt van strandjes die omgeven zijn door steile kliffen. Een vriendin van Jellien had haar gebrieft over het strandje van Benagil dus dat werd onze volgende halte. Eerste indruk: klein, saai en tijdverlies. Enkel 2 restaurants en een strandbarretje. Maar op het kleine strookje strand wel een standje waar een boottocht naar de grotten kan geboekt worden. 'Vooruit dan maar, we zijn hier nu toch', was mijn redenering. Een goede beslissing want na een uurtje vertoeven met onze voetjes in het zand en een - alcoholvrije - cocktail in de hand waadden we aan boord van een motorbootje met een capaciteit van zo'n 10 plaatsen. We kregen meer dan waar voor ons geld. Zo'n 20 grotten vaarden we binnen. Met als climax een spleet in de rotsen die me zowaar aan een vagina deed denken. 'Hoe groot is de kans dat we daar gaan invaren?' vroeg Jellien. 'Nihil' antwoordde ik met zekerheid. Fout antwoord: we schoven naar binnen en zagen....niets meer. Enkel het geklots van het water was te horen, voor de rest voelden we een vochtige stilte. Zo moet het in de baarmoeder geweest zijn. Het bootje draaide zich en we gulpten naar buiten. Ik voelde me pas geboren: een fel licht, plotseling terug lawaai, ik werd besprenkeld met water ... Enkel de woorden 'Proficiat, het is een jongen' ontbraken nog. Toch voelde ik me als herboren.
Tijd om terug naar Tavira te rijden. Einde van een mooie dag? Vergeet het maar.
In Portugal wordt deze maand het feest van de Santos Populares gehouden. In deze periode worden maar liefst 3 heiligen tegelijk gevierd: Santo Antonio, Sao Joao en Sao Pedro. Het feest wordt gespreid over 2 weekends en doet me terugdenken aan de Vlaamse kermissen uit mijn jeugd. Compleet met mooi versierde straten en pleinen en optredens door verschillende 'plaatselijke' artiesten. Zelfs de muurbloempjes ontbreken niet. Op enkele banken langs de dansvloer zitten tientallen vrouwen te wachten op hun prins, al dan niet met een wit paard. Hun gemiddelde leeftijd schat ik op 80 jaar. De meeste bloemen zien er dan ook al flink verwelkt uit.
In de vooravond kreeg Jellien haar examenresultaten. Ze heeft andermaal een schitterende prestatie neergezet die we dan ook vierden met een bezoek aan de plaatselijke cocktailbar. Om middernacht werd de feestavond afgesloten met een muzikaal vuurwerk, afgestoken vanop een van de bruggen over de rivier. Onze verwachtingen waren hoog gespannen. De vuurwerkmaker bleek een kort lontje te hebben. Of wou vroeg thuis zijn. Iemand moet die man echt eens uitleggen dat het niet de bedoeling is om alles tegelijk de lucht in te sturen. Het duurde 7 minuten.
Op mijn stappenteller stond 18.412. Met de wandeling naar huis er bij werd de 20.000 vlot overschreden. Ik sliep vannacht als een borelingetje.