Trouwe bloglezers en Huubkenners voelden de voorbije weken ongetwijfeld aan dat ik een tekort had aan iets. Wel, de oorzaak is gekend en de remedie is gevonden. Het was een chronisch gebrek aan vitamine J. Doe geen moeite om dit te googelen want het is een vrij onbekende vitamine die enkel moet toegediend worden aan hen die ooit in contact kwamen met 1 bepaalde persoon: Jellien Braem. Sinds haar landing op de luchthaven van Faro, vorige maandag, zijn alle symptomen op slag verdwenen. Mocht ik geen afkeer hebben aan het woord, zou ik schrijven dat ik terug de oude ben.
Ze bracht niet enkel zichzelf en een aantal typisch Belgische producten mee, maar dinsdag kwam er ook nog eens het fantastische nieuws dat ze aan het derde jaar Orthopedagogie mag beginnen! Ze heeft dus de voorbije maanden keihard gewerkt. Dat ze dit deed zonder dat wij in haar directe omgeving waren is een bewijs maturiteit en volwassenheid. Kwaliteiten die we overigens ook bij haar tweelingbroer Jasko al hebben mogen vaststellen. Goed bezig dus en ook een geruststellende bevestiging voor ons. Al heb ik daar nooit aan getwijfeld want anders waren we niet vertrokken.
De vitaminekuur dan. Dinsdag viel hier de eerste regen sinds 14 mei zodat de broodnodige rust automatisch ingebouwd werd en vanaf woensdag konden we opnieuw genieten van ideale weersomstandigheden: een goede 25 graden en zon. Tijd dus om een autotocht te maken in de Sotavento. De keuze viel op de bergroute. We waren amper enkele kilometer buiten Tavira of er was al een eerste verrassing. Je kunt ze zien in de fotogalerij. En vervolgens konden we ongestoord genieten van de Serra do Caldeirão met zijn olijf-, amandel-, vijgen- en johannesbroodbomen. Glooiende heuvels en een indrukwekkend landschap, soms golvend, soms met diepe ravijnen. U merkt dat ik deze laatste twee zinnen onbeschaamd pikte uit de toeristische gids. Er zijn er al genoeg die het warm water opnieuw uitvonden nietwaar? Wat echter in geen enkel boekje kan beschreven worden is de jeugdige onbevangenheid waarmee Jellien oog heeft voor al die natuurpracht. Haar fotografisch zicht toont ons pareltjes waar we anders stomweg aan zouden gepasseerd zijn.
Hetzelfde stellen we vrijdag vast als de keuze valt op een bezoek aan het natuurpark bij Castro Marim, op de grens tussen Portugal en Spanje. De rust in dit 200 hectaren groot park is geweldig, zoveel ruimte is in het dichtbevolkte Vlaanderen ongekend.
Vermits we toch in de buurt waren deden we wat inkopen in een Spaanse supermarkt. Waar Jellien meteen haar groene voetafdruk neerzette: ze vertikte het om voor elke groete- en fruitsoort een apart plastieken zakje te gebruiken. Dus alles apart gewogen en, van een etiket voorzien, samen in 1 zak gestopt. De kassierster keek aanvankelijk wat raar maar kon het idee dat er achter zat wel waarderen.
's Avonds volgde dan de traditionele fado avond. Dat het een topavond werd kan geen toeval zijn. Enkel jammer voor Jellien dat de chocomousse met drie soorten chocolade niet te verkrijgen was. Maar dat is dan weer een goede reden voor een volgend bezoek.