een blik op het leven van een jong gepensioneerde

Carpe diem in het Zuiden



hubert.braem52@gmail.com

Verslag van een blitzbezoek

20-11-2016 15:24

Zowat 9 maanden voor onze tweeling hun 21° verjaardag zou vieren op 16 november beslisten we om een verrassingsbezoekje te organiseren. Om praktische redenen was het enkel Jasko die zou kunnen verrast worden maar dat was al uitdaging genoeg.

Maandag brachten we de honden naar kennel 'Dogspa'. Met zo'n naam is verdere uitleg overbodig: we zouden met een gerust hart vertrekken. Het meisje van de kennel deed Amor en Flacco kwispelstaarten. Ik deed dat ook, maar dan binnensmonds. 

Dinsdagmorgen 6 uur vertrokken we naar de luchthaven van Faro. Om 14 uur reden we in ons huurautootje in de gietende regen van Charleroi naar Sint-Niklaas. De dag nadien zou de grote verrassingsdag worden.

Woensdagmorgen reden we eerst naar Gent om daar Jellien op te pikken. Meteen konden we dan ook haar nieuw studentenkot eens zien. Jammer dat mijn studentenjaren voorbij zijn want op zo een gezellig stekje zou ik ook graag een paar jaartjes studeren. De ultieme misleidingstruuk voor Jasko was er echter eentje teveel. In het telefoontje om hem een gelukkige verjaardag te wensen, zogezegd vanuit Portugal, versprak Lieve zich eventjes. Later bleek net dat voldoende te zijn geweest om hem argwanend te maken. Zijn vriendin kon dan ook niet anders dan hem enkele uren voor ons bezoek de verrassing te verklappen. Ze had hem voor het eerst iets moeten verzwijgen en dat dan nog gedurende zo'n lange periode. Sorry meisje, ik zal het u nooit meer aandoen. Vanuit Gent tuften we naar Genk, slechts 1 lettertje maar veel lange filekilometers verschil. 's Avonds gingen we met zijn allen eten in een Italiaans restaurant in Hasselt en daarna dropten we Jellien terug af in Gent. We kwamen zoals men zegt 'moe maar tevreden' terug in Sint-Niklaas.  

Donderdag: marktdag in Sint-Niklaas. Deze klassieker mochten we na zovele maanden niet missen. Twee dozen snoepjes van het befaamde snoepkraam staan intussen in een kast in Tavira. Eventjes dan toch. Na het marktbezoek trokken we naar het koopcentrum. Wat ons opviel was hoe hard het winkelaanbod sinds nieuwjaar wijzigde. Eventjes waren we zelfs bang dat onze vertrouwde optieker weg was, maar de winkel was enkel naar een ander pand verhuisd. We kregen een hongerke en Lieve wees me op de dagschotel in een van de horecazaken. De spinaziepuree met chipolata smaakte me als een koningsmaal. Ik maakte zelfs een putteke in het midden van de puree om de saus in te doen. Om jong te blijven moet je het kind in jezelf levenslang koesteren.  

Vrijdag was de laatste dag van het korte bezoek aan België. Tijd om nog wat kilometers te bollen. Zoon Mirko en zijn vriendin verhuisden onlangs immers naar de Antwerpse Kempen. 's Morgens dus de valies al in de koffer gelegd, de handbagage op de achterbank gedropt en wij op weg richting provincie Antwerpen. Als je filevorming verwacht valt dat altijd anders uit en dus hadden we tijd over om rustig Turnhout te verkennen vooraleer we naar Arendonk trokken. Na een uitstekende maaltijd van keukenprinses Britt ging het 's avonds naar Charleroi waar we voor de zekerheid een overnachting geboekt hadden dichtbij de luchthaven. Om onze vlucht van 6u50 te halen moest de wekker rond vier uur aflopen. Het was een kort en onrustig nachtje maar alles leek prima te verlopen. De huurwagen werd voor de tweede keer in 4 dagen (!) volgetankt en keurig geparkeerd in parking P4. Op dat vroege uur is er nog geen personeel van het verhuurbedrijf aanwezig en dus dropten we de autosleutels in het daarvoor voorziene bakje. Wij dan naar buiten en enkele ogenblikken later zagen we de shuttlebus naar de luchthaven al afkomen. Alles was dus weeral vlekkeloos verlopen. Tenminste dat dacht ik. Tot Lieve de volgende 3 woorden sprak:  'Oei, onze valies!' 

Die hadden we in de koffer van de huurwagen laten liggen. De autosleutels zaten al onbereikbaar in het sleutelkastje. De chauffeur van de shuttlebus was wel zeer behulpzaam maar vond ook geen oplossing. Dus wij zonder valies terug naar Portugal. Gelukkig hadden we de echt noodzakelijke dingen in de handbagage gestopt. Gisteren hebben we contact gehad met het verhuurbedrijf: de koffer is gevonden en veilig. In december zullen we hem oppikken bij ons volgend bezoek. Tenzij we via DHL een betaalbare andere oplossing vinden. Ik ga nu toch enkele dagen wachten vooraleer ik mijn bloeddruk nog eens controleer.