Daarnet dacht ik aan het spelletje 'Zoek de verschillen' dat je nog steeds in kranten of tijdschriten vindt. Laat me het eens hebben over verschillen tussen ons leven in Vlaanderen en dit in Portugal.
Turf eens een volledige dag af hoeveel keer je het werkwoord 'moeten' gebruikt. Je zal versteld staan van het aantal! Toen ik enkele jaren terug tijdens een verblijf in het ziekenhuis een medepatiënt aan de dokter hoorde zeggen dat die nog een briefje moest schrijven kreeg mijn tijdelijke kamergenoot de volle lading. De specialist bleek allergisch te zijn aan dat woord. Toen al maakte ik het voornemen om later dit woord nog zo weinig mogelijk te gebruiken. En later is nu. Dus hier in Portugal probeer ik 'mogen' en 'willen' als alternatieven. Het is nog geen automatisme maar wel best leuk. Zo mag ik helpen met stofzuigen en afwassen en wil ik vanaf morgen terug wat meer Portugees studeren en aan mijn conditie werken.
Wanneer je in Vlaanderen als voetganger een zebrapad betreedt wordt je meteen een indringer in het domein van Koning Auto. Chauffeurs lijken het soms jammer te vinden dat ze je net niet meehebben. Hier verontschuldigen bestuurders zich uitgebreid wanneer ze iets te laat opmerken dat je gaat oversteken. Al blijf ik zelf nog steeds voorzichtig: misschien nadert er wel een Vlaamse toerist in een huurauto.
Over zebrapaden nog het volgende. Wanneer die hier moeten herschilderd worden gebeurt dit echt nog ambachtelijk. Dus: enkele rode kegeltjes plaatsen, een lange lat op de baan leggen en de schilderkwast in de verfpot doppen. Wat laten drogen en dan de tweede helft van de baan schilderen. En stoppen als de verfpot leeg is. Ook al is er nog maar 1 streep geschilderd. Het lijkt wel het kindermopje over die babyzebra. Die had ook maar 1 streepje.
Vlaanderen wordt beschouwd als een katholieke regio. Portugal is een katholiek land. De wekelijkse kerkdiensten worden hier massaal bijgewoond. En niet door bejaarde kwezels. Al zitten er wellicht zoals overal ook wel tussen. Maar deze morgen trof me het beeld van een jong gezin dat met hun vijf kinderen de eredienst bijwoonde. Ze hadden enkel nog plaats gevonden op een bank aan de zijmuur en hadden hun handen vol met het stilhouden van hun kroost. Maar na de communie zaten ze minutenlang biddend geknield op de harde vloer. Respect.
Een van onze elektrische rolluiken liet het afweten. Er was amper nog beweging in te krijgen. Via een buurman kwamen we in contact met een firma die de herstelling misschien zou kunnen doen. Heel het rolluik werd gedemonteerd en door twee man werd een uur aan de herstelling gewerkt. Met succes. Kostprijs? 40 euro. Verplaatsings- of voorrijkosten? Geen sprake van. Factuur? Hm, er zijn toch nog gelijkenissen.