We hadden een heftige week verwacht maar het was straffer dan verwacht.
Maandag als opwarmertje naar Limburg gereden om nog eens goededag te zeggen tegen zoon Jasko en Isabelle en dinsdag naar Tilburg met een laatste voorraad verhuisdozen. Tussendoor nog enkele ritjes naar Gent om het studentenkot van dochter Jellien instapklaar te maken en laden van de auto met onze spullen voor onderweg.
Woensdagmorgen om goed 7 uur begonnen we dan in de gietende regen en met een buitentemperatuur van 4 graden aan de tocht. De file in Gent nipt vermeden, geen problemen aan de Belgisch-Franse grens want de controleurs waren net aan het pauzeren en zonder hinder richting Parijs. Op de periferie was ik al heel blij dat we geïnvesteerd hadden in een update van ons gps-systeem. Zonder dat waren we er waarschijnlijk nog steeds niet uitgeraakt. Wat een heksenketel. Na een kleine 800 km rond 18 uur toegekomen in Brise Bois. Overnachting in een sober maar proper hotelletje waar we de enige gasten bleken te zijn. Maar we waren toch al niet in de mood voor een feestje dus de absolute rust was een zegen.
Donderdag waren we, weeral in de gietende regen, voor 8 uur terug op weg voor wat een dagtocht van 856 km zou worden. Gelukkig was er behalve op de ring rond Bordeaux geen sprake van files. Na 400 km reden we om 13 u Spanje binnen. Als er ergens met recht en reden tol gevraagd wordt dan is het zeker op het eerste stuk autostrade op Spaans grondgebied. Prachtige wegen en talrijke soms zeer lange tunnels waren de goede 20 euro meer dan waard. Zeker in vergelijkig met de 6 euro die men moet betalen om eens door het Liefkenshoekpijpje te rijden.
In Salamanca trakteerden we onszelf op een vleugje absolute luxe: het Palacio San Esteban is het mooiste hotel waar we ooit verbleven. Toen we heel beleefd bij het inchecken er op wezen dat we ook 2 honden meebrachten kregen we als antwoord dat deze evenveel recht hadden op een goed onthaal als álle gasten. Duidelijkheid kwam bij het binnenkomen van de kamer: er stonden 2 hondenmandjes én een kommetje met hondenknabbels op de grond. Een korte avondwandeling met de honden en we sliepen alle 4 weeral als roosjes.
Na een vorstelijk ontbijt begonnen we vrijdag aan het laatste deel. Weeral in de stromende regen. We begonnen te twijfelen of de gps ons niet naar Schotland bracht want ons idee over Spanje, zelfs in februari, was toch lichtjes anders. Een tweede inschattingsfout maakte ik over het Spaanse binnenland: ik had geen idee dat het zó bergachtig was in Centraal Spanje. Met toppen van meer dan 2.000 meter was het zelfs op de rustige autostrade zaak om goed geconcentreerd te blijven.
Om precies kwart voor vier reden we Portugal binnen. De weg van 20 kilometer tussen de grens en Tavira was de slechtste van heel de reis. Omdat Braemke het vertikte tol te betalen op dat laatste stukje en omdat de Portugese overheid niet meer wil investeren in de tolvrije 'oude baan'. Na 2.618 km staken we de sleutel in het slot van de voordeur van onze nieuwe thuis.
Dank aan onze engelbewaarders, dank aan de beste co-piloot die een chauffeur zich kan dromen, en dank aan de 2 formidabele honden waarmee we overal kunnen komen en die altijd tevreden zijn.
Maar laat er geen misverstand over ontstaan: dit was niet voor herhaling vatbaar!
En wie ons ooit wil komen bezoeken: neem het vliegtuig.
Nog enkele cijfers: 2.618 km gereden, 144 l diesel getankt (5,5 l/100 km - goed zo Toyota), 155 euro betaald voor brandstof (van 1,269 euro per liter in la douce (of dure?) France tot 0,938 euro per liter op de Spaanse autostrada) en 77 euro tol betaald.
Tot volgend weekend voor een nieuwe (wellicht veel kortere) update.