Toen een al jarenlang gepensioneerde klant me ooit vertelde dat hij met vakantie zou vertrekken kon ik nauwelijks mijn lach verbergen en wenste ik hem met een uitgestreken gezicht een goede reis. Nu overkwam me vorige maand net hetzelfde toen ik een uitnodiging voor een lunch beleefd weigerde omdat we op die lunchdag op reis zouden zijn. Ook ik kreeg als reactie: 'Prettige vakantie dan'. Ik verkeer inmiddels al bijna 3 jaar in die zalige situatie.
Een en ander begon toen Lieve me vroeg: 'Zouden die appartementen op Gran Canaria al klaar zijn?'. Twaalf jaar geleden verbleven we op dat eiland en zagen we vanuit onze hotelkamer hoe aan de overkant van de baai een ruwbouw in alle rust tegen een rotswand aanleunde. Geen spoor van bouwactiviteit te bespeuren, doch het is mogelijk dat het toevallig net die 2 weken bouwverlof was. Maar met de Spaanse vastgoedcrisis in gedachten kwam deze vraag af en toe terug op tafel. De laatste keer echter had ik - eindelijk en beter laat dan nooit - de vraag van Lieve ook écht gesnapt. 'Willen we eens gaan kijken?' was mijn totaal overbodige wedervraag. Inderdaad overbodig want een vraag stellen waarop je het antwoord al kent is tijdverlies of hoogstens een flauwe vorm van beleefdheid.
Dus boekten we een weekje 'vakantie' en ik moet zeggen dat het deugd gedaan heeft. In de voorbije 12 jaar had het hotel uiteraard intussen een uitgebreide facelift gekregen maar het concept was behouden gebleven: all inclusief met een prima keuken, vriendelijk personeel en een actieve animatieploeg. Het niveau van de avondshows varieerde tussen 'knap om te zien' en 'dat kunnen de scouts bij hun kampvuur beter' maar we zijn in de loop der jaren op dat vlak wel behoorlijk verwend geraakt.
Overdag deden we welwillend mee aan sport-en-spel activiteiten die ook geschikt waren voor onze niet meer zo jonge leeftijd: shuffelbord, bingo, petanque, poker en sjoelbak. In die laatste discipline kroonde Lieve zich overigens tot clubkampioene-voor-een-dag. We wachten nu op een officiële uitnodiging voor het wereldkampioenschap. Zelf waagde ik me ook nog aan een tornooitje tafeltennis maar met het liedje 'Je wordt ouder papa' van Peter Koelewijn in gedachten lag ik vrij vlug terug aan de rand van het zwembad aan mijn alcoholvrije cocktail te nippen.
De terugreis verliep spannend gezien de staking met de bagage afhandelaars op Zaventem. Met met een vertraging van 3 uur landden we in Brussel en na anderhalf uur wachten hadden we ook onze bagage in ons bezit. In vergelijking met andere reizigers mogen we dus zeker niet klagen! Een knap staaltje van commerciële communicatie overigens deze week in een paginagrote advertentie van Tui. De bedenker daarvan verdient volgens mij minstens een snoepreisje van zijn werkgever. Bijvoorbeeld naar die ruwbouw in Mogan die intussen afgewerkt werd tot een hotel met (heel) veel sterren.
Met slechts één regendag gedurende heel ons verblijf mogen we ook op dat vlak zeker niet mopperen. Als opwarmer (letterlijk én figuurlijk) voor een volgend avontuur later deze maand was deze trip alvast geslaagd. Nu nog enkele weken genieten van de Algarve en we vliegen er al opnieuw in. We weten immers niet hoelang onze gezondheid het ons nog zal toelaten om zaken van onze reiswenslijst af te vinken. Die lijst is nog zeer lang maar ook in ons leven is het intussen herfst geworden. Misschien is het zelfs al winter maar gelukkig weten we zoiets niet.