Donderdag trokken Lieve en ik naar de Adega do Cantor in Guia, de wijngaard van sir Cliff Richard. Sinds enkele jaren organiseert hij daar een keer per jaar een 'singalong and signing' sessie. Belangstellenden kunnen een kort optreden bijwonen, meezingen met de hits en nadien individueel met de zanger op de foto gaan en een fles wijn in ontvangst nemen. Ik moet toegeven dat ik onder de indruk was. Maar liefst 1.400 aanwezigen woonden het evenement bij en het kostte sir Cliff bijna drie uur om met iedereen op de foto te gaan. Het ging er strak georganiseerd aan toe en uiteraard was er geen tijd voor een babbeltje of een extra handtekening. De overwegend Britse aanwezigen gaven meermaals een knap staaltje geduldig-in-de-rij-staan ten beste: bij het betreden van het domein, bij het aanschuiven voor de fotosessie, aan de schaarse toiletten en voor het in ontvangst nemen van de fles wijn. Gelukkig ontmoetten we daar ook enkele Vlaamse vrienden zodat we de wachttijden gezellig babbelend konden doorbrengen.
Vandaag zet ik de eerste schuchtere stapjes op mijn persoonlijke Route 66. Ik wil het lot niet tarten maar durf hier toch schrijven dat ik mezelf eigenlijk eerder zie als iemand van twee keer 33. Ge hebt gelijk: ik ben niet objectief en ons shih-zhu pupje denkt ook dat hij even groot is als onze golden retriever... tot hij een kwak van zijne staart tegen zijn oren krijgt. Maar ik kan me er maar goed bij voelen nietwaar?
Trouwens: al ben ik niet meer piep (-jong), stok (-oud) ben ik toch ook nog niet. In vergelijking met enkele van mijn favoriete zangers ben ik zelfs nog een jonkie te noemen. Rob de Nijs, Adamo en Boudewijn de Groot zijn respectievelijk van bouwjaar 1942, 1943 en 1944 en Sir Cliff kwam al in 1940 op de wereld. Toen ik hem 'The young ones' hoorde zingen voelde ik me dan ook nog aangesproken. Vanavond eten we op restaurant. Ik ga um prato de folhas verdes bestellen. Lekker!