Portugezen gaan er prat op dat het woord 'saudade' niet te vertalen maar enkel te omschrijven valt.
Ik zal eens een poging doen. Het is volgens mij een gevoel waarbij het verdrietig zijn om..., het verlangen naar..., en het missen van..., de ingrediënten zijn van een bittere cocktail. In deze periode van het jaar kan je het voor mijn part ook gewoon summertime blues noemen.
Het zal jullie verbazen maar ik heb er van. Niets menselijks is mij immers vreemd.
Het is niet de regen die ik mis. Al benijd ik vandaag Fred Astaire in de scène waarin hij rond die lantaarnpaal hangt.
Het zijn niet de ballonnen die dit weekend opstijgen vanop de Markt in Sint-Niklaas. Al denk ik nu terug aan die keer dat ik zelf in zo'n mandje mee mocht vliegen.
Het is niet het begin van een nieuw schooljaar. Al weet ik nog goed hoe fier we telkens waren toen onze kinderen weer eens aan een nieuw leerjaar mochten beginnen.
Het is geen verlangen naar mijn beroepsactiviteit. Al vergeet ik nooit de vergaderingen in september waar peptalk als 'opgeladen batterijen' 'tandje bijzetten' en 'we zijn er nog niet' altijd op de agenda stond, en meer dan waarschijnlijk nog altijd staat.
Het is ook geen spijt dat mijn vakantie weeral gedaan is. De eerstvolgende keer ja, dan zal ik pas spijt hebben. Of er moest een postuum diploma aan vasthangen, zoals moeder Trees er vandaag een kreeg. Ik acht de kans hierop overigens eerder miniem.
Dus, waarom nog wachten om te feesten? Verdwijnt, muizenissen ! Leg op, die cd van Canzoniere Grecanico Salentino ! Dat is een groep uit Zuid-Italië die vrijdag in Tavira alle daken er los afspeelde met wereldmuziek die zoveel energie losweekte en meenam dat het gevaar voor een kater in saudade vacht inderdaad niet denkbeeldig bleek te zijn.
En mijn excuses voor mijn tijdelijke neerslachtigheid. Zeer tijdelijk: morgen wacht me immers weer een nieuwe lading bikiniet(s)jes op het strand.