In het interludium tussen de voorbije weken met toffe gasten en de komende periode waarin we nog eens onze vinger aan de Vlaamse pols gaan houden is het eindelijk zomer geworden in de Algarve. Wakker worden met buiten een staalblauwe hemel en een zonnebril opzetten voor de ochtendwandeling met de hondjes: het was een tijdje geleden. En voor het eerst dit jaar moest de airco 's avonds voor wat bijkomende afkoeling zorgen.
'Rusten' is een werkwoord. Ik mag dus zonder blozen schrijven dat ik de voorbije week hard gewerkt heb. Mijn kleurtje bewijst intussen dat de uitdrukking 'rust roest' veel waarheid bevat. Maar wie beweert dat een man niet kan multitasken moet ik tegenspreken. Ik kan terzelfder tijd zonnen, een boek lezen, naar muziek luisteren én van een drankje genieten. Ik heb een licht vermoeden dat de hoge levensverwachting van de gepassioneerd gepensioneerde inwoners van Portugal niet uitsluitend door de consumptie van sardientjes en olijfolie komt.
Het bovenstaande betekent niet dat het begrip 'stress' mij volledig onbekend geworden is. De namiddag dat onze dochter in Gent haar bachelorproef aan het verdedigen was gierden de zenuwen me door mijn keel. Tot op het moment dat haar verlossende telefoontje kwam dat ze geslaagd was. Binnenkort dus weer de hoogste tijd voor een feestje! De media mogen de discussie stoppen over wie echt de titel verdient. Dé G.O.A.T. is noch Ronaldo, noch Messi maar Jellien. En als het dan toch ook een mannelijk wezen mag zijn: we hebben nog een verzameling zonen lopen die eveneens recht hebben op die titel.
Voor de volledigheid en in alle eerlijkheid nog dit. Lieve leek niet zo gelukkig toen ik haar enthousiast de geit van mijn leven noemde. Dan wil je al eens een compliment geven.