De procedure om hier Portugese nummerplaten te verkrijgen mondt uit in een onvervalste saga. Om dit onwaarschijnlijke verhaal niet te langdradig te maken zal ik hier pas op terugkomen op het ogenblik dat ik een fotootje kan posten van onze Toyota in zijn nieuwe outfit.
Tijdens de voorbereiding op mijn pensioen nam ik me voor om het eerste jaar het 'alles mag, niets moet' principe toe te passen. Talloos zijn immers de verhalen die ik hoorde van gepensioneerden die, voor ze het goed en wel beseften, opnieuw in een keurslijf van verplichtingen gevangen zaten. Sommigen hadden zelfs minder vrijheid dan toen ze nog werkten. Na 4 maanden blijft mijn principe gelukkig overeind. Wel tekent zich hier en daar opnieuw een zekere routine af in de weken die werkelijk voorbijvliegen. Vrijheid is geen synoniem van totale anarchie.
Iets wat ik stilaan een gewoonte mag noemen speelt zich af op zondagmorgen: ik ga naar de mis. Lees de vijf voorgaande woorden nu opnieuw en laat elk woord even tot u doordringen. 'Ik', want Lieve mag niet mee. Tenminste dat zou ik ooit eens gezegd hebben. 'Ga', want het maakt deel uit van een schuchtere poging om wat sportiever te leven. 'Naar de mis' is een persoonlijke keuze en dat ik mij deze gewoonte opnieuw heb eigen gemaakt heeft veel, zoniet alles, te maken met de oprechte beleving die ik hier terugvind bij een groot deel van de gelovigen in dit katholieke land.
De wandeling op zich duurt anderhalf uur en brengt me van ons huis tegen de Gran Plaza naar Santa Maria do Castelo, zowat het hoogste punt van het centrum van Tavira. Ik passeer een terrasje waar lokale mannen het nieuws van de dag en de voorbijwandelende vrouwelijke toeristenbenen van commentaar voorzien. Enfin, dat laatste veronderstel ik want mijn Portugees is niet van die aard dat ik begrijp wat ze zeggen. Bovendien spreken ze dialect. Maar ik ben een man en ik heb in mijn leven ook al met soortgenoten op een caféterras gezeten. En ook wij focusten ons niet op de kleur van de nagellak.
Even verder kom ik aan de oever van de Gilão. Voor mij is dat een stukje Parijse Seine in de Algarve. Telkens opnieuw geniet ik met volle teugen van de rust en het schitterende uitzicht op het hoger gelegen gedeelte van Tavira. Mocht ik toch maar kunnen schilderen. Over de Romeinse brug - ze heet wel zo maar dateert van de 17° eeuw - terug de smalle straatjes in en steil omhoog naar de ruine van het Moors kasteel. Een verpozing in de prachtige botanische tuin is ook een vaste halte. Jeugdherinneringen aan 'den botanieken hof' in Antwerpen zijn dan nooit veraf.
Later volgt dan de terugweg, steeds langs andere straatjes, steeds andere details ontdekkend, steeds genietend van straatmuzikanten en andere artiesten. En af en toe iets toevoegen aan mijn bucketlijstje. Ik zou zo wel eens een paar uur een levend standbeeld willen zijn. En dan stiekem het aantal vrouwenbenen dat passeert tellen?
Zou er dan toch nog een midlifecrisis op komst zijn? Of is het gewoon de zalige warmte die me dromerig maakt?