Op de veelgestelde vraag of drie dagen ononderbroken op een schip zitten saai is luidt ons antwoord onomwonden: neen! Geluksvogels als we zijn zaten er wel een aantal omstandigheden mee opdat we dit zouden kunnen antwoorden zonder te liegen.
Het weer zat mee. Bij een storm met windkracht 7 zou de pret er vlug af geweest zijn. Ook een zalig zonnetje was van de partij zodat we zonder problemen konden genieten van een van de zonnedekken waar bovendien ruim voldoende ligzetels ter beschikking waren. Het zwembad aan boord had eerder beperkte afmetingen maar bood de nodige verfrissing en was af en toe het decor voor hilarische scenes. Zo nam een passagier met een hoog 'm-as-tu-vu?'-gehalte zijn keerpunt in het water net op het ogenblik dat er toch nogal wat golfslag kwam. Gevolg: juist op dat moment stond er nog amper water op de plaats waar hij sierlijk wou omdraaien, dus zijn benen klauwden eventjes, maar dat leek een eeuwigheid te duren, zinloos in de lucht en ontdaan van alle sierlijkheid plofte de adonis op de bodem van het zwembad. Hierbij liep hij gelukkig enkel - letterlijk - een blauwtje op. Wellicht was zijn ego zwaarder gekwetst want we hebben deze schoonslagzwemmer achteraf niet meer aan het werk gezien.
Het animatieteam maakte van het passeren van de evenaar gebruik om een heuse doopplechtigheid te organiseren voor de landratten die dit voor het eerst meemaakten. Ik was een van hen. Onder het toeziend oog van zowat alle passagiers kuste ik vol overtuiging een flink uit de kluiten gewassen vis op de muil en kreeg ik vervolgens een stevige portie ijswater over mijn lichaam. 's Avonds lag het bijhorende diploma netjes op ons bed. Maar ook Lieve - die slim als ze is het examen aan zich voorbij had laten gaan - is ondertussen in het bezit van dit in zeemanskringen zeer belangrijke document.
Elke avond legde onze concierge netjes het programma van de volgende dag klaar in onze kajuit. Zo stond er om vier uur in de namiddag meestal een high-tea op het lijstje. Plaats van het gebeuren: een van de mooiste zalen op het schip. De moeite waard, hoorden we van ervaringsdeskundigen. We verwachtten er eigenlijk niet veel van maar gingen toch maar een kijkje nemen. Het was duidelijk dat we nog nooit het kanaal overstaken want we vielen van de ene verbazing in de andere. Een deel van de aanwezigen had zich piekfijn uitgedost. Wij liepen gelukkig in een niet al te zwembadachtige outfit dus dat viel nog mee. We namen beiden plaats in een chique fauteuil en prompt kwam een karretje onze richting uit, voortgeduwd door een heuse butler. Op het karretje bevond zich een gigantisch aanbod van hartige hapjes, broodjes, zoetigheden en een geweldige keuze uit talloze theesoorten. Onze James van dienst bediende ons met witte handschoenen aan. Kortom: we waanden ons in een Engels kasteel en dat midden op de Atlantische oceaan.
Het avondmaal namen we in het a-la-carte restaurant. In het gezelschap van een aantal andere Vlaamse koppels kon dit wel enige tijd in beslag nemen en nadien konden we genieten van een dagelijkse show, opgevoerd door diverse artiesten. Wanneer ons dit niet beviel - smaken verschillen nu eenmaal - dan trokken we naar het bibliotheekgedeelte waar we in een gezellig kader een van de gezelschapsspelletjes speelden. Wie ons kent weet dat het er dan soms pittig aan toe kan gaan. Na nog een slaapmutsje lieten we ons nadien rustig in slaap wiegen.
Drie dagen op zee? Voor ons niet gelaten hoor!