Mijn oprechte felicitaties, beste bloglezer(es).
Na de dagen zonder vlees, de maand zonder alcohol, de weken zonder klagen, de periode zonder plagen en weet ik veel welke menselijke trekjes nog tijdelijk op het strafbankje terecht kwamen, zijn jullie er nu in geslaagd om 30 dagen zonder carpe-diem-in-het-zuiden blog te overleven. Hopelijk hebben jullie de vrijgekomen tijd nuttig besteed en hebben jullie een extra stukje vlees gegeten, een pintje meer gedronken, een bijkomend zaagje gespannen of ergens belletje-trek gedaan. Het zou mij goed doen te weten dat ook jullie mislukten want ikzelf faalde net als jullie.
Het goede voornemen dat ik op nieuwjaarsdag in alle stilte maakte sneuvelde al op het slagveld van... goede voornemens. Ik was namelijk van plan om in 2018 eenvoudigweg geen goede voornemens te maken. Het leek aardig te lukken tot de vrouw van mijn leven zich onlangs een gewichtig doel stelde, te behalen tegen eind augustus. Waarop ik prompt voor mezelf ook een uitdaging uitsprak. Ik zal dit jaar het boek schrijven waarover ik al zo lang nadenk. Indien er Belgische banken zijn die een beursnotering overwegen geef ik alvast een tip: timing is belangrijk in het leven. Vrijblijvend zijn onze uitdagingen zeker niet. De keuze van onze volgende vakantiebestemmingen hangt er van af. Indien ik faal kan ik een ritje op de Route 66 in mijn 66° levensjaar vergeten. Haalt ook Lieve haar doelstelling niet dan zal het in 2019 een trip naar Bankhof worden. Dat heeft ook zijn charmes maar geef toe: er zijn boeiender bestemmingen te bedenken.
Ons verblijf in België was flink gevuld met deugddoende nieuwjaarsbezoeken. Op de kou waren we voorbereid en de hoeveelheid neerslag bleef tamelijk beperkt. Het moeilijkste om mee om te gaan was het gebrek aan zonlicht. Hier in het zuiden is de temperatuur in de winter ook best laag en er valt zelfs al eens een waterig vlokje naar beneden. Na regen komt hier echter vrij snel terug zonneschijn. Ik was dan ook blij om dinsdag terug te keren.
We maakten de terugreis hoofdzakelijk met het openbaar vervoer en dat viel al bij al best mee. Het pijnpunt was de duurtijd. We deden er van deur tot deur 13 uur over. We vertrokken met een bus van De Lijn vanuit Sint Gillis Waas naar het station van Sint Niklaas. Dan met de trein naar Antwerpen Centraal waar we op het Astridplein de bus naar Eindhoven namen. In Eindhoven bracht een andere bus ons van het Station naar de luchthaven en daar stapten we op het vliegtuig richting Faro. Het laatste stukje reden we met onze eigen auto die braaf op ons gewacht had op de longtermparking. Het was vooral de wachttijd tussen de verschillende etappes die de reis zo lang maakte. Maar het gezelschap was uitstekend en het gebrek aan tijdsdruk maakte deze manier van reizen toch de moeite waard. Met de opgedane ervaring kunnen we er in de toekomst zelfs enkele uren minder over doen omdat we nu de aansluitingstijden beter kunnen inschatten en we weten waar de haltes zich precies bevinden.
De komende dagen doe ik het extra kalm aan. Ik wil uitgerust aan volgende week beginnen. Eerst is er het carnaval in Loulé. Mijn oogjes zullen blinken. Woensdag nemen we deel aan een Valentijnslunch in het gezelschap van een honderdtal andere romantische zielen. Dagen zonder vlees? Ik dacht het niet.