Deze week is de gemiddelde temperatuur hoger en valt er minder neerslag in Vlaanderen dan in de Algarve. Niet normaal dus, maar als bezoeker uit het zuiden wel leuk meegenomen. Soezend in het zonnetje voelde ik gisteren op mijn terras weinig verschil met mijn gewone activiteiten in Portugal. Het maakte het klimatiseren tijdens de eerste week van mijn bezoek alvast gemakkelijk.
Deze morgen stond er een bezoek aan het belastingkantoor op de planning. Ik was aangenaam verrast door de vriendelijke ontvangst en de vlotheid waarmee ik een duidelijk antwoord op mijn fiscale vraag kreeg. Als het goed is mag het ook gezegd worden. Bij de bakker waar ik jaren terug klant was moest ik toch even in mijn arm knijpen om te zien of ik wel wakker was. Achter de toog hing namelijk een blad met de volgende tekst: 'Geachte klanten, vanaf nu zijn er alleen nog ronde sandwiches te verkrijgen. Niet alleen blijven deze langer vers, maar het maken van lange sandwiches is te veel werk voor de bakker. Dank voor het begrip.' Zou dit nu echt zijn of was het een 1 april grap die blijven hangen was? Ik was zo verrast dat ik dit zelfs niet gevraagd heb aan de bakkerin. Maar er lag wel nog een rond exemplaar in de broodmanden, dus ik vrees dat het spijtige realiteit is.
Volgende boodschap: postzegels kopen. Op het postkantoor was ik de enige klant. Pas nadat ik zoals het hoorde een volgnummertje genomen had werd ik electronisch verzocht om me naar het eerste loket te begeven. Ik vroeg 10 postzegels voor een genormaliseerde zending binnen België en kreeg prompt een catalogus voorgelegd. Of ik een keuze wou maken uit de voorliggende modelletjes. Mits een kleine meerprijs kon ik opteren voor tal van bloemen, planten of dieren. Ik hield het op de goedkoopste: die met de koninklijke kop. Prins Laurent zat niet in het aanbod.
Eens buiten het postkantoor passeerde ik een man die ik meende te herkennen. Op mijn vraag of hij mijnheer Van Brussel was antwoordde hij bevestigend. Het was dus wel degelijk mijn leraar Nederlands uit mijn Collegetijd. Nadien werd hij wereldberoemd in Vlaanderen door zijn rol in Benidorm Bastards. Ik verduidelijkte dat hij het was die mij lang geleden overhaalde om voor het eerst op een podium te gaan staan en daar voor een bomvolle zaal het gedicht 'De Blauwbilgorgel' voor te dragen. En op de trappen van het postkantoor begonnen we spontaan in koor en met luide stem zomaar uit het niets de eerste strofe op te zeggen.
Ik ben de blauwbilgorgel,
mijn vader is een porgel,
mijn moeder is een porulan,
daar komen vreemde kinderen van,
raban, raban, raban.
Ik moet er zeker niet bijvertellen dat de voorbijgangers niet-begrijpend het hoofd schudden toen ze ons bezig hoorden? De bijna 66-jarige leerling en zijn 89-jarige leraar kon dat echt geen barst schelen, ze hadden er deugd van. Ik nu nog eigenlijk.