Hoeveel geluk kan een mens hebben? Onze terugvlucht van Charleroi naar Faro was gepland op 12 december. De luchthaven van Zaventem likte nog volop haar wonden na de eerste winterprik in België. Omdat het een heel vroege vlucht was hadden we al maanden vooraf een goedkoop hotelletje geboekt vlakbij de luchthaven, zodat een nachtelijke trip vanuit het Waasland naar Charleroi ons bespaard bleef. We vertrokken rond 20 uur met een slakkengangetje op besneeuwde en gladde wegen. Misschien zou het een zinloze trip zijn want zou het vliegtuig in deze omstandigheden wel kunnen opstijgen? Eens voorbij de hoofdstad werden de wegen beter berijdbaar: de engelen hadden hun kussentjes voorlopig enkel boven Vlaanderen uitgeschud. Na een kort en onrustig hazenslaapje keek ik om 4 uur naar buiten: er was geen sneeuwvlok te bespeuren! We landden zelfs een half uur voor de voorziene aankomsttijd in Faro. Dank u wel, weergoden.
Enkele dagen opwarming later stond al een heuse 'Christmas party' op de planning. Omdat het een kleine 100 kilometer van Tavira was hadden we een kamer geboekt in het hotel waar het feestje was. Een mens moet zich af en toe een uitspatting durven veroorloven. Het werd een zeer geslaagde avond! We leerden weer enkele toffe Vlaamse inwoners van de Algarve kennen en de platenboer van dienst was zo attent om zelfs een liedje van Rob de Nijs te draaien. Ik geef te raden wie op slag de gelukkigste vrouw op het feestje werd? Om in een beschaafdere versie te citeren uit een verfilmd boek van Dimitri Verhulst: 'Het wonder is geschied, het wonder is geschied, ik vroeg Lieve ten dans en ze weigerde niet.'
Na een ontbijtbuffet om 'U' tegen te zeggen rondden we af met een wandeling door enkele straten waar straatkunstenaars hun rol als levend standbeeld schitterend vertolkten. Weer iets om op mijn todo-lijstje te zetten? Het is het overwegen waard.
Op de valreep raakt ook onze agenda voor de feestavonden gevuld. We waren al voorbereid op avondjes 'thuis-met-zijn-tweetjes' toen we door een ander Vlaams koppel uitgenodigd werden om kerstavond bij hen door te brengen. Nieuwjaarsavond zullen we bovendien samen met hen wellicht toch op restaurant vieren. Het derde echtpaar dat daar bij zal zijn - vrienden van die vrienden - kennen we op dit moment zelfs nog niet. Onze vriendenkring in de Algarve begint dus eindelijk vorm te krijgen. Het heeft lang geduurd, maar ik ben nooit een snelle jongen geweest. Ook niet in de West-Vlaamse betekenis van dat woord. Dit wil niet zeggen dat ik mijn Vlaamse vrienden aan het vergeten ben. Door letterlijk afstand te nemen heb ik wel ontdekt wie de echte zijn. Vooral hen wens ik alvast deugddoende feesten toe.