Onze vrijwel wekelijkse fado avond bevalt ons enorm. Het zou wel gek zijn om anders te blijven gaan nietwaar? Maar een Vlaamse uitdrukking zegt 'Verandering van spijs doet eten' en dus hebben we deze week onze thuisbasis verlaten en zijn we gisteren op verplaatsing getrokken. We lijken wel voetbalsupporters. Een van de gitaristen tipte ons een tijdje terug dat hij gisteren een optreden had in een restaurant in Sao Bras de Alportel, zo'n 30 kilometer van Tavira. Het aanvangsuur was acht uur, dus goed zeven uur vertrokken we uit Tavira zodat we tegen kwart voor acht op onze bestemming kwamen.
Op de parking stonden slechts een paar auto's. Hadden we ons van datum vergist? Nee hoor, we waren enkel (te) goed op tijd. Onze vriend kwam zich later zelfs een beetje verontschuldigen voor het feit dat Portugezen heel wat later eten dan wij gewoon zijn. Meteen werd het duidelijk dat we deze keer niet in een toeristische versie van een noite de fado zaten maar wel het échte fado gebeuren zouden ervaren. Kort na onze aankomst druppelden de andere toeschouwers binnen en vrij vlug waren alle tafeltjes bezet. Het was dus een goed idee geweest dat we vooraf reserveerden.
Laat me beginnen met het eten. We waren op de hoogte dat er geen keuzemenu aan te pas zou komen, we zouden enkele petiscos (hapjes) geserveerd krijgen. 's Middags hadden we voor alle zekerheid al een XL zak chips in huis gehaald zodat we voorbereid waren op een laatavond hongerke. Totaal overbodig zoals we konden vaststellen na het binnenspelen van het volgende:
Pao e Azeitonas: brood met olijven
Queijo/Presunto/paio: kaas, rauwe ham, dikke varkensworst
Linguica salteada: stukjes gebraden worst
Caldo verde: groentensoep van speciale boerenkool
Salada de Polvo: inktvis salade
Salada de Bacalhau: bacalhauw salade
Salada de Ovas: salade van ... viseitjes
Carapaus Alimados: stekelbaarsjes
Pica-pau de Vitela: reepjes kalfsvlees
Pipis: nagerecht.
Dit alles werd met korte tussenpauzes door het attente personeel opgediend. Het leek wel een goed ge-oliede machine maar met toch een persoonlijke toets naar de klanten toe. Zoals u hierboven kon lezen, hier werden geen toegevingen naar de smaak van toeristen gemaakt: authenticiteit ten top! Natuurlijk vonden we niet alles even lekker maar op het ogenblik dat we aan het nagerecht begonnen leek ik wel enkele maanden zwanger. De zak chips staat dus nog ongeopend in de kast. Nog een weetje over 'pica-pau': dat betekent 'specht'. Men noemt die bereidingswijze zo omdat Portugezen de gewoonte hebben om die reepjes met een tandenstoker op te prikken en dus te eten zoals een specht zijn voedsel oppikt.
Op het ogenblik dat de meesten klaar waren met eten begon dan het fado gedeelte. Een door ons nooit eerder meegemaakte mix van interactie tussen de zanger en het publiek. Tijdens sommige liedjes kon je een spelt horen vallen en waar het gepast was werd meegezongen. Er was zelfs een dame in het publiek die enkele liedjes solo wou en mocht brengen. Ze had gouden stembanden. En nog andere kwaliteiten.
Het was al ruim na middernacht toen we het restaurant verlieten. Ik was maar wat blij toen we op de autosnelweg richting Tavira waren. Pikdonker blijft pikdonker maar dan rijd ik toch nog iets liever op een degelijke baan dan op een kronkelende weg in de heuvels van de Algarve. Maar kom, het was de moeite meer dan waard. Evenals de 38 euro die we in totaal betaalden voor het eten, wijn, water, koffies en een formidabel optreden. Waarom zou ik hier toch zo graag leven?