Ooit zal de zomer van 2018 hier wel eindigen maar voorlopig is de zon niet van plan om andere oorden op te zoeken. Jammer genoeg teisteren andermaal grote branden het Portugese vasteland. Op dit ogenblik bekampen meer dan 700 bombeiros met 200 brandweerwagens en 6 blusvliegtuigen een vuurzee in het natuurpark van Sintra-Cascais, ten westen van Lissabon.Het lijkt niet te stoppen dit jaar. Voor de media is het nieuws eraf, voor de getroffenen blijft het verschrikkelijk.
Behalve deze nieuwe ramp leek het een deze-keer-is-er-echt-niets-het-vermelden-waard week te worden maar op de valreep gebeurde er dan toch iets dat ik jullie zeker wil vertellen.
Net zoals overal is het niet vanzelfsprekend om hier als vreemdeling aanvaard te worden. Uiteraard is er een groot verschil of je ergens als oorlogs- of economische vluchteling neerstrijkt of als gepensioneerde met - in mijn geval een beetje - centjes op de bank. Hoe je het ook draait of keert: je wordt niet zomaar lid van de lokale gemeenschap. Bovendien hebben Portugezen niet de gewoonte om, buiten de dichte familie, mensen in hun huis binnen te laten. Het merendeel van de woningen is daarvoor trouwens ook niet geschikt wegens zeer klein. Gezien het klimaat wordt er veel buiten geleefd en is het gebruikelijk dat mensen elkaar ontmoeten op een terrasje of op een van de banken in de talrijke parkjes. Vorig jaar vertelde ik nog dat mijn buren me uitnodigden om met hen een kop koffie te drinken.... op een terras 10 kilometer van ons huis. Het is niet zo dat ze beschaamd moeten zijn op hun huis: het is bijna dubbel zo groot als het onze. Mensen thuis uitnodigen zit echt niet in hun genen. Een verjaardagsfeest wordt op restaurant gevierd en niemand vindt het eigenaardig dat het gezelschap de taart zelf meebrengt.
Mijn verwondering was dan ook groot toen vorige donderdag de buren aanbelden met de vraag of ik hen een dienst wou bewijzen. Vrijdag was het feestdag - Dag van de Republiek - en ze zouden op lang weekend gaan. De vraag was of ik drie dagen voor Clara, de kat, wilde zorgen? Ik moest er enkel op toezien dat ze voldoende eten en drinken had en voor de rest trok dat beestje haar plan wel. Het was een kat voor iets. Vooraleeer ik van mijn verbazing bekomen was werd prompt de huissleutel in mijn handen gestopt en kreeg ik een spoedcursus 'hoe geef ik een kat eten en drinken?'.
Ik slaagde met glans in het praktisch examen en kan nu met trots meedelen dat de buurvrouw zeer blij was dat ik zo goed voor haar poes zorgde. Ik had het niet anders verwacht. Een vos verliest immers wel zijn haren maar niet zijn streken.