We bekomen stilaan van de emotionele rollercoaster van de voorbije maanden.
Een kort overzicht voor de bloghoppers die ons traject niet van dichtbij meemaakten.
Eind november was mijn laatste werkdag na een loopbaan van bijna 46 jaar in dezelfde - nu ja - bank. En natuurlijk werd dat afscheid gevolgd door enkele feestjes en attenties die enorm veel deugd deden. Wanneer vrouwtje en onthaalouder Lieve dan eind december op haar beurt de papflessen, fopspenen en pampers liet voor wat ze waren hadden we opeens een zee van tijd. Zou je kunnen denken. Nee dus.
Tegelijker tijd bereidden wij onze verhuis voor, gaven zoon Mirko en zijn vriendin het ouderlijk huis een facelift en hielpen we dochter Jellien bij het vinden en inrichten van een studentenverblijf.
Als kers op de taart nog een autoritje waarover ik vorige week schreef en je begrijpt dat onze tank - ook letterlijk - leeg was.
Maar zelfs een prille zestiger herstelt vlug mits de nodige rust en er zijn slechtere regio's dan de Algarve om die te vinden. Ook nu in de winter. Ook wanneer er al eens, zoals gisteren, een kletsnatte doorregende dag tussen zit.
En van afkick verschijnselen is, tot mijn eigen verbazing, nog geen spoor te bekennen. De bank en bijhorende stress zijn letterlijk en figuurlijk zeer ver weg. Een lakmoesproef voor het huwelijk? Vandaag dag op dag zijn we drie maanden constant samen en het servies is nog intact.
Duikt de verveling dan misschien al op? Bijlange niet. Een mens maakt zich ook in een totaal nieuwe omgeving vrij snel nieuwe gewoonten eigen. Zo begin ik de dag met het zorgen voor ons ontbijt: appelsientjes persen - voor Lieve ook een citroen - vers gemaalde koffie zetten,.... enfin de normale zaken die een man doet voor de vrouw van zijn leven nietwaar?
Dan is er tijd om de tabletversie van de krant te lezen. Uiteraard met een rustig muziekje op de achtergrond. Of buiten in het zonnetje.
Enkele boodschappen doen en voor we het weten is het tijd voor het middageten. Het is niet uitzonderlijk dat we dat pas om half drie verorberen. 'Zuiderse levenswijze' zullen we het maar noemen. Dan volgt het hoogtepunt van de dag... voor de honden: hun wandeling. Afhankelijk van de weersomstandigheden een korte, medium of large versie. Voor de XL-versie moeten we allemaal nog wat trainen. We steken zelfs jeugdfratsen uit: privé eigendom, spoorwegen, niets houdt ons tegen. De Portugesen waren immers zelf ontdekkingsreizigers vroeger, wat kunnen ze zeggen?
Voor het avondmaal zorgt Lieve of we gaan uit eten. Beide keuzes zijn de beste.
Tot slot van de dag kijken we via TV-Vlaanderen nog wat televisie en tot onze eigen verbazing is er weer een dag voorbij gevlogen. Wat gaat dat in de zomermaanden worden?