Het vrijgezellenleven is eenzaam. Eigen schuld, dikke bult? Kom, kom, Huubje, niet neuten, niet seuten: volgens een testje op facebook ben je trouwens een optimistisch persoon. Natuurlijk is de eenzaamheid extra pijnlijk na enkele weken waarin de ene activiteit de andere opvolgde. Zeker voor iemand die graag mensen om zich heen heeft. Maar nu zit de zomeragenda van Tavira eventjes in een dipje. Gelukkig is dit maar kwestie van enkele dagen geduld oefenen. Een paar saaie overgangsritten in de Tour de France als het ware. Een goede gelegenheid om eens terug te blikken op wat me de voorbije weken zoal deugd deed, of wat me terug met de voetjes op de grond bracht.
Vorige keer mochten de hondjes hun verhaal doen. Ikzelf genoot ook nog volop van de passage van een vroegere collega. Samen met haar man en 2 tienerdochters bracht ze een week in de Algarve door. Het was tof om te zien hoe hun batterijen dag na dag meer opgeladen raakten. Fijn ook dat ze verstandig gebruik maakten van enkele triptips die ik hen mocht voorstellen. Onze bezoekjes aan de cocktailbar mochten er ook zijn.
Maar ook enkele kleine fait divers leverden me vitamientjes aan. Een etentje samen met de Schotse overburen leerde me weer een nieuw restaurantje ontdekken. En zondagavond zat ik rustig in de tuin een boek te lezen toen de Portugese buurman me over het muurtje aansprak. Of ik zin had om een koffietje te gaan drinken? Graag, dus reden hij, zijn vrouw en ikzelf naar een heerlijk terras enkele kilometers buiten Tavira. Portugezen nodigen immers, buiten hun dichtste familieleden, slechts heel uitzonderlijk iemand bij hen thuis uit. Het werd onverwachts een leuke afloop van de avond.
Kijk, zo'n zaken kunnen de verklaring zijn waarom ik dit leven hier zo koester. Elke ochtend overloop ik voor ik opsta even de vorige dag. Altijd gebeurde er wel iets wat ik de vorige morgen niet verwacht, laat staan gepland had. En nee, het zijn niet enkel hoera-verhalen hoor. Er zit al eens een roos met een venijnige doorn in het boeket.
Eind vorige week was het tijd om de frisdrankvoorraad aan te vullen en dus parkeerde ik de auto in de garage van het Gran Plaza shopping center. Zoals ik dat al tientallen keren deed. Bij het uitparkeren aaide mijn wagentje een betonnen pijler. Zoals het dat nooit eerder deed. Pijnlijk. Dus maandag zocht ik een garagist op en intussen is alles terug hersteld. Tegen betaling van het spreekwoordelijke prikje. De prikjes die Amor en Flacco gisteren bij de dierenarts kregen kostten trouwens meer. Maar die twee zijn dan ook onbetaalbaar. Om hun baasje te troosten plassen ze nu tegen elke betonnen paal die ze tegenkomen.