Met zo'n titel zal het aantal bloglezers weer pieken. Maar wie de moeite doet om verder te lezen zal begrijpen dat het niet enkel uit sensatiezucht is dat ik hem koos.
Lieve weet haar periode dat ze in België verblijft wel uit te kiezen. De zon voelt zich beledigd door haar vertrek en laat zich nog nauwelijks zien. Bovendien heeft het hier de voorbije week al iedere dag geregend en niet zo'n klein beetje. Zou dat door het uurverschil komen dat de aprilse grillen hier al begin maart passeren? Voor moeder natuur en de waterreservoirs in de Algarve is het water meer dan welkom. Ook de bombeiros kunnen wel wat extra hulp gebruiken want tot de dag voor de regenperiode begon woedden er nog talloze brandjes in het land.
Zoals gezegd: het is geen weer om een hond door te jagen. Amor en Flacco zijn 3 keer per dag de uitzondering op dit gezegde. Dus heb ik maar van de nood een deugd gemaakt en ben ik gestart met het schrijven van mijn boek. Ik beloof het al jaren maar nu is het menens. Mijn leven als bediende in de financiële sector komt op papier. Ik weet dat daar niemand op zit te wachten maar er zit een dubbele portie eigenbelang achter. Mocht ik hoogbejaard en vergeetachtig worden dan kan ik me tenminste laten voorlezen hoe mijn beroepsleven was. Ten tweede is het de prestatie die ik vooraf moet leveren wil ik toestemming krijgen om volgend jaar de Route 66 onveilig te gaan maken. Met een discipline die me zelf verbaast sluit ik me sinds 1 maart dagelijks een halve dag van de buitenwereld af: de gsm en het internet staan uit en in plaats van naar de radio luister ik naar cd's met rustgevende muziek. Goed begonnen is half gewonnen. Nu nog volhouden, want een periode van 46 jaar schrijf je niet in een paar uurtjes neer.
Deze morgen scheen de zon te schijnen. Wat een verrassing. Ik kon het zo slecht geloven dat ik controleerde met mijn weerapp of het geen fata morgana was. Nee hoor: vandaag zou het tot 16 uur droog blijven. Die buitenkans kon ik niet onbenut laten! Ik draaide mijn dagplanning om: in de plaats van deze morgen zou ik in de namiddag schrijven.
Tijd voor een deugddoend fietstochtje! Het was een tijdje geleden dus ik zou rustig beginnen. Maar de benen waren fantastiesj. Dat is geen tikfout maar ik voelde me zo goed als Tiesj Benoot gisteren in de Strade Bianche. Ik leek wel over de paadjes te vliegen. Had dat maar waar geweest. Dan was ik niet in een plas gereden die een stuk dieper bleek dan ik dacht. Mijn achterband was het niet eens met die harde confrontatie en gaf er de brui aan. Lek gereden! Mijn eerste keer sinds ik in de Algarve woon. Mijn eerste keer op zowat 1.000 km die ik hier al fietste. Dat is drie maal dwars door België. Het moest er eens van komen. Of ik een reparatiesetje mee had? Wie me een beetje kent beseft dat zoiets geen meerwaarde heeft bij mij. De kans is groter dat ik mijn vingers aaneen plak dan dat ik een band hersteld krijg.
Ik had toen het plas-tijd was een uur gefietst. Volgens mijn gps was de kortste weg naar huis 10,6 kilometer. Na een wandeling van bijna 2 uur was ik er. Het is waar wat men zegt: de eerste keer vergeet je meestal niet.
En nu: rust! Mijn weerapp werkt fantastisch. Het water valt opnieuw met bakken uit de hemel. Nog een hele week?