In elk verhaal over Portugal wordt wel een sneer gegeven naar de onmogelijke Portugese ambtenarij. Omdat de invoerformaliteiten voor onze auto binnen de 6 maand moeten geregeld zijn, maakten we er vorige maandag verder werk van. De vrijdag daarvoor hadden we de autokeuring afgewerkt want een keuringsbewijs was een van de 13 (!) documenten die we op het douanekantoor dienden voor te leggen bij de aanvraag van een Portugese nummerplaat.
Op de autokeuring hadden we ons degelijk voorbereid. Via onze raadsman hadden we een afspraak laten vastleggen en waren we te weten gekomen dat alvast de receptioniste een mondje Engels sprak. En ook dat de verificatie van het motornummer zeer belangrijk was. Nu ken ik heel weinig van auto's - voor mij is een auto eenvoudig iets om me van punt A naar punt B te brengen - maar dat er buiten het chassisnummer ook een motornummer bestaat lijkt me nogal logisch. Alleen: waar vind je dat? Per mail kreeg ik van de Belgische Toyotagarage het bewuste nummer te pakken plus de informatie dat het 'onderaan' de motor zichtbaar was. Dus met een bang hartje naar Loulé waar zich een van de speciale keuringsdiensten voor de invoer van voertuigen bevindt.
We werden inderdaad verwacht en de vriendelijke dame aan het onthaal hielp me met het invullen van de documenten. Ook de technieker die de eigenlijke schouwing deed was uiterst correct. Hij wist zelfs beter dan ik de gevarendriehoek liggen. Maar dan het motornummer. Ik toonde hem enthousiast het Belgisch document waarop dat nummer stond maar hij moest en zou het met zijn eigen ogen controleren. 'Ik weet niet waar het juist staat' zei ik beteuterd in mijn beste portugees-engels waarna hij wegbeende. Einde verhaal dacht ik, maar enkele minuten later kwam hij terug en gebaarde me een beschermkap van het motorblok weg te nemen. Hij haalde een zaklamp boven, kroop voor driekwart in de voorkoffer en even later hoorde ik hem enkele cijfers mompelen. Het wonder was geschied. Hij was dus aan een collega gaan vragen waar bij Toyota's dat nummer ergens kon gevonden worden. Na inbreng van de testresultaten in de computer kreeg ik de Portugese versie van het ook in Belgïe gekende schouwingsbewijs. Alles was in orde. O ja, de volgende schouwing moet gebeuren voor 10 september eerstkomend: dan wordt de auto immers 4 jaar. De huidige keuring geldt alleen voor de invoer van het voertuig.
Na de adrenalinestoot van de autokeuring zou de rest van de invoerprocedure een fluitje van een cent zijn. Dacht ik. Mis dus.
Maandag trokken we naar het douanekantoor in Faro. Daar waren we eerder al het lijstje gaan ophalen van de documenten die we dienden voor te leggen. Het begon met 2 formulieren van de douane zelf. Die hadden we niet: we wáren immers op het douanekantoor, toch? Ha neen: gebouw buitengaan, op straat rechtsaf en de eerstvolgende deur binnengaan en het daar vragen. We kwamen in dezelfde ruimte als die we pas verlieten en hoorden zelfs 'onze' douanedame praten maar alleen haar collega was de bevoegde persoon om ons de 2 papieren te overhandigen. Te verkopen eigenlijk want we moesten 1,20 eur betalen. Terug naar de eerste ingang. Maar het was intussen bijna 12 uur: middagpauze. We mochten tegen 14 uur terugkomen.
In alle rust - ge kunt u niet voorstellen wat voor een rustig iemand ik hier op enkele maanden werd - aten we een kleine lunch en een paar minuten voor twee waren we opnieuw aan het douanekantoor. Ik stond op mijn strepen wanneer 2 dames ons zomaar voorstaken. Ik stond voor schut toen bleek dat ze daar werkten. Dus terug bij de dame van 's morgens voor het vervolg van onze calvarietocht. Ze hielp gewillig bij het invullen van talloze rubrieken en vond het grappig dat ik niet begreep dat ik in het vakje burgerlijke stand een '2' moest invullen omdat ik gehuwd ben. Ik heb toch maar 1 vrouw?
Maar dan bleek dat er op het document van de automobielinspectie een stempel ontbrak. We mochten die laten aanbrengen bij een andere administratie die zich op 'een kwartiertje wandelen' bevond. Daar stonden tien wachtenden voor ons. Maar we kregen de nodige stempel geplaatst en huppelden terug naar de douane. Nog net voor sluitingstijd. Bij het laatste bewijsstuk stelde de douanière vast dat daar nog ons adres in België op stond. Het was de toekenning van ons fiscaal nummer uit 2013, toen onze woonplaats inderdaad nog in België lag. Terug naar af dus? Nietes. Ik haalde mijn fameuze intrieste en tegelijkertijd ietwat verleidende blik boven en na een paar drukken op haar klavier toverde ze een geactualiseerde versie uit haar printer. Ze stopte heel het bundel in een farde, schreef op de kaft een dossiernummer en schreef het dossier in in een zeer officieel uitziend register. Het deed me denken aan het kluizenboek van een Belgische bank.
Na nog een halfuur wachten bracht een andere bediende ons het attest waarmee we, in afwachting van onze Portugese nummerplaten, verder de baan op mogen.
Dat we het de rest van de week rustig hielden begrijp je wel denk ik.