De reden wil ik hier niet uit de doeken doen maar augustus is voor mij de slechtste maand van het jaar. Ik ben dan ook heel blij dat we nu alweer een eind in september zijn, een maand waar ik heel wat betere herinneringen aan heb. Dat zal de volgende jaren nog meer zo zijn wanneer ik terugdenk aan het huwelijksfeest van een van onze kinderen dat we mochten meevieren op 1 september. Door een, voor mij dus gelukkige, speling van het lot werd de oorspronkelijk voorziene datum met 1 dag opgeschoven, dat was al een eerste positief teken aan de wand. Ook de weergoden waren zeer goed gezind dus we reden al met de glimlach vanuit het Waasland naar de Antwerpse kempen. De week voordien (jaja, in augustus dus) had de hondensit voor onze nieuwste aanwinst Wally forfait gegeven maar op de valreep hadden we ook voor hem nog een goede oppas gevonden. Wij dus ruim op tijd vertrokken en zoals steeds wanneer je niet gehaast bent was er nergens een file te bespeuren. Het was zelfs opletten om niet geflitst te worden in de Kennedytunnel en op de ring rond Antwerpen!
Het werd een deugddoende dag. Geweldig om te zien hoe bruid en bruidegom straalden van intens geluk. Hoe ontspannen iedereen erbij liep, tenminste zodra het officiële gedeelte op het gemeentehuis achter de rug was. Voordien had de bruidegom toch wat vaker dan normaal het kleinste kamertje bezocht, meen ik gezien te hebben. Ik kan me natuurlijk vergissen.
Na de plechtigheid trok het bruidspaar naar het park voor de traditionele foto's en intussen kon de familie zich al tegoed doen aan lekkere hapjes en dranken. Voor de kindjes was er een springkasteel opgesteld maar ook enkele papa's lieten het niet aan hun hart komen en leefden zich daar eens goed op uit. Op dat ogenblik zaten de kinderen zelf heel rustig aan tafel te genieten van een ijsje, keuvelend als grote mensen. Een niet te missen beeld dat ook op facebook veel goede reacties kreeg.
Naadloos ging de middag over in de avond en dan waren het vrienden en collega's van het bruidspaar die hun opwachting maakten. Beleefd als de meesten waren kwamen ze ook de ouders feliciteren. Door de meervoudige nieuw-samengestelde gezinsstructuren in de familie waren sommigen duidelijk verrast van het aantal gelukwensen (en bijhorende zoenen) dat ze uit hun mouw (en mond) moesten toveren. Maar ze deden het met de glimlach. Net zoals ik trouwens.
Intussen gaat het leven van de tortelduifjes opnieuw zijn normale gang. Ongetwijfeld smeden ze plannen voor alweer een nieuwe mijlpaal in hun leven. We zijn er als de bonnie en den bompie alvast klaar voor. Want al is liefde een moeilijk werkwoord: het is de moeite waard om het te leren vervoegen.