De tijd vliegt snel. Zeker in het jachtige Vlaanderen. Het wordt tijd dat ik nog enkele indrukken van mijn bezoek neer schrijf. De verschillen tussen België en Portugal die voor mij echt belangrijk zijn beginnen steeds duidelijker te worden. Ik kan ze samenvatten in vier woorden: warmte en licht, rust en ruimte.
Het is niet dermate koud dat ik hier de voorbije weken constant liep te rillen. Het verschil in temperatuur tussen het Waasland en de Algarve schommelt heel het jaar door rond de tien graden. Ik kleed me hier dan ook al in laagjes: t-shirt, hemd, pull, jas. Uiteraard aangevuld met ondergoed, lange broek, kousen en schoenen. Dit klinkt allemaal vanzelfsprekend maar ik ben dat niet meer gewend. Ik realiseer me nu dat ik sinds de maand mei nauwelijks nog kousen droeg en slechts zeer uitzonderlijk een lange broek. Maar al bij al viel het koudegevoel hier de voorbije weken best mee. Het regende ook niet overdreven veel en ik moet toegeven dat een mals regenbuitje af en toe ook zijn charme heeft. Al was het maar om de natuur te plezieren.
Wat meer op mijn gemoed weegt is het licht, of beter het gebrek aan licht. Je moet het ervaren hebben om te kunnen beseffen wat het met een mens doet om vrijwel constant onder een staalblauwe lucht te mogen vertoeven. Het grijze deken waaronder ik hier moet lopen verveelt snel. Dan durf ik nog niet denken aan de slechte luchtkwaliteit. 'Zou Tessenderlo in een lage-emissiezone liggen?' vroeg ik me zondag af toen ik daar passeerde.
Rust is een schaars goed geworden. Het is onthutsend te zien hoe opgefokt vrijwel iedereen in Vlaanderen rondloopt. Waar zitten die duracellekes in godsnaam ingeplant? En zou de ingreep gefinancierd worden door de werkgeversorganisaties? En élke leeftijdsgroep heeft het zitten! Een gepensioneerde kennis kan de eerstvolgende week geen tijd vinden om eens bij te praten. Het is realiteit, geen uitvlucht om me niet te moeten zien. Twintigers en dertigers kreunen onder de werkdruk. Niet goed bezig hoor, indien van iedereen verwacht wordt om dat tot minstens 67 jaar vol te houden.
Ruimte is hier al evenmin. Enfin, ze is er wel maar vol is vol. Op de tijd dat ik hier van het ene dorp naar het andere rijd leg ik in de Algarve bijna 100 km af. Dan ben ik nog gespaard gebleven van een ritje op de E17 tussen Sint-Niklaas en Antwerpen.
Ter compensatie van bovenstaande klaagzang heb ik hier, gelukkig maar, een klavertje vier achtergelaten waarop ik kan terugvallen. Mag ik jullie mijn persoonlijke K4 voorstellen?
De kinderen. Ze fladderden het nest uit en settelden zich in diverse Vlaamse regio's. Via de sociale media is er bijna dagelijks contact maar ik erken dat ontmoetingen 'in real life' toch steeds een meerwaarde hebben.
De vroegere collega's (ga nu niet mierenneuken omdat dat met een 'c' begint hé). Ondanks hun drukke bezigheden maken ze toch nog graag even tijd voor mij. Zouden hun managers wel beseffen wat voor goudklompjes hun (mede)werkers wel zijn?
Mijn klanten. Mijn doel was na mijn professioneel leven iedereen aan wie ik ooit advies gaf recht in de ogen te kunnen kijken. Uit de reacties van hen die ik onlangs ontmoette - en het zijn er nogal wat - mag ik besluiten dat mijn doel bereikt werd.
Kennissen. Mijn ervaringen van de voorbije weken en maanden leerden me dat ik meer dan enkelen onder hen onrecht aandoe om hen zo te noemen. Het juiste woord is 'vrienden'. Ik heb er duidelijk meer goede dan ik besefte. Ook in Portugal trouwens.
Ik ga mijn K4 koesteren. Maar kijk toch al uit naar de terugvlucht van zaterdag.