Het was gisteren weer een avond vol verrassingen. Zoals wel meer gebeurt had ik toen ik ons huis verliet slechts een vaag idee over de locatie waar ik zou gaan eten. Ik had een hongerke en dat ging ik oplossen: dat was alles. Op een vrijdagavond in juli heerst in Tavira City uiteraard een gezellige vakantiedrukte. Waarom zou ik niet eens een restaurant uitproberen met een terras aan de rand van de rivier? Een goed idee. Maar een goed idee heeft vele vaders. En die waren natuurlijk allemaal iets vlugger geweest dan ikzelf. Zelfs voor een eenzame gepensioneerde, ocharme toch, was er geen plaatsje meer vrij. Hé, zag ik daar niet het zinnetje 'we have a backyard' heel verlegen op een bordje staan? Ja hoor, het was weer van dat! Portugezen hebben er een specialiteit van gemaakt om hun zaak en de troeven daarvan absoluut voor zoveel mogelijk potentiële klanten te verbergen. Ik stapte dwars door het restaurant heen en kwam in een prachtige binnentuin terecht. Het geheel ademde rust uit, er waren nog enkele tafeltjes vrij, ik was onmiddellijk fan. In de verte weerklonk een Frans wijsje uit een accordeon. Amelie Poulain voelde dichtbij. Het eten was uitstekend, de rekening viel mee. Perfectie bestaat wel degelijk. Dit pareltje wil ik zeker in de nabije toekomst met een aantal mensen delen.
Het vervolg van de avond hoort thuis onder de rubriek 'Wie niet waagt, blijft maagd'. Nee, nee, ik ben niet de versiertoer opgegaan. Wat denken jullie wel van mij? Het is eenvoudigweg niet vanzelfsprekend dat ik belangstelling toon voor een voorstelling uit een jazzcyclus. Ik geef toe dat de naam Salvador Sobral mijn nieuwsgierigheid prikkelde. Zijn winnend songfestivalliedje eens live horen was eigenlijk mijn enige doel. Dat is wel ietwat anders uitgedraaid. De prachtige locatie, het park van het Palacio da Galeria bood plaats aan 900 toeschouwers. Goed dat ik mijn kaartje vooraf aanschafte want het was uitverkocht. Wie ooit de gelegenheid krijgt om die artiest aan het werk te zien mag niet aarzelen. Gedurende een twee uur durend concert demonstreerde hij zijn ongelooflijke veelzijdigheid. Nu eens met pure jazz, zodat ik me terug in de fameuze Dendermondse Honky Tonk club van de jaren zestig waande, dan weer met eenvoudige liedjes die bijna a capella loepzuiver gebracht werden. Tussendoor bespeelde hij het publiek met zijn ontroerende eenvoud en met verbijsterend gemak. Hij leek wel thuis in zijn huiskamer te staan. Het was frisjes rond middernacht daarboven aan het kasteel van Tavira, maar mijn kippenvel kwam niet door de temperatuur.