Het was een bewuste keuze dat ik jullie enkele weken op jullie honger liet zitten voordat ik een nieuwe aflevering van mijn blogje op jullie loslaat. Beschouw het als mijn bescheiden bijdrage om jullie infobesitaspeil wat te verlagen. Want een mens krijgt toch nogal wat prikkels te verwerken! Via de media wordt iedereen constant overspoeld met informatie. Het is dus niet verwonderlijk dat een flink gedeelte van de Vlamingen opgefokt rondloopt en rondrijdt. Al is van rijden niet veel sprake meer gezien het verkeersinfarct op de Vlaamse wegen. Vol is vol en wanneer men dan nog om de paar straten wegenwerken opstart is de pret van het autorijden foetsie. Hoe slagen zoveel mensen er nog in om geflitst te worden?
Door al deze verkeersellende waren we deze week zelfs ei zo na verhongerd!
Donderdag tegen het middaguur merkte Lieve fijntjes op dat we tijdens een vorig verblijf in België toch zo'n lekkere paling aten. Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig, dus ik begreep direct wat van mij verwacht werd. Totaal niet tegen mijn zin gingen we op zoek naar een palingrestaurant. Ik wist dat een befaamde zaak in Eksaarde enkel in het weekend open is, dus wij naar Hamme. Ik had geen idee voor hoeveel vertraging de werken op de baan naar Dendermonde zorgen. Nu weet ik het dus wel. Na eindeloos lang aanschuiven kwamen we in Den Bunt... waar alles gesloten was. We reden dan maar enkele kilometertjes verder naar Driegoten. Met hetzelfde resultaat. Geen probleem want met het geduld dat ik in Portugal aanleerde richtten we onze smaakpapillen en ons autootje naar het donkmeer in Overmere. Van de twee bekendste zaken was er één gesloten wegens vakantie en het andere restaurant was ... open! Maar de klok wees intussen drie uur aan en de keuken was toe. 'Of we tegen zes uur konden terugkomen?'. Ik dacht het niet. Met rammelende maag keerden we terug naar Sint Gillis. Het was inmiddels voorbij vier uur. We aten een paar boterhammetjes. De paling zal voor een volgende keer zijn.