De titel van dit stukje geeft weer hoe de inhoud van mijn blogje er voortaan had kunnen uitzien. Een typisch Braems verhaal dat ik jullie niet wil onthouden. Hier gaan we.
Zowat drie jaar geleden kocht ik in de plaatselijke supermarkt twee ligbedden. Vandaag zou ik me hiervoor diep schamen want ze zijn in plastiek en mochten ze ooit in de oceaan terechtkomen ... ik mag er niet aan denken. Maar toen was er - in de media tenminste - nog geen vuiltje aan de lucht of in de zee en ik betaalde er de volle 21 euro per stuk voor. Er waren er ook voor een euro minder maar die waren wit van kleur. Ik dacht aan de weerspiegeling van de zuiderse zon op dat witte plastiek en besloot letterlijk op geen euro te kijken en voor de dure groene uitvoering te gaan.
Vanaf dat moment staan er dus 2 ligbedden in de tuin en ik moet zeggen dat ze goed werk leverden. Tenminste, tot ik me onlangs nogal enthousiast liet neerploffen en een onrustbarend geluid hoorde. Een strategisch heel belangrijk geplaatste strook had het begeven. Dat was geen probleem tot ik me even later als goede ezel een tweede keer onzacht neervleide op de andere zetel. Ik leerde direct dat plastiek consequenter is dan de meeste politiekers: het knakkend geluid klonk intussen vertrouwd, het resultaat was identiek.
De collega's van de gesneuvelde modellen waren ook nu nog verkrijgbaar maar kostten 26 euro. Dus wie veronderstelt dat het leven in Portugal niet duurder wordt heeft het verkeerd voor. Vermits ik me in de lente al liet verleiden tot de aankoop van 2 stijlvollere houten (!) ligbanken werden de oudgedienden aan de kant geschoven. U kent dat beeld wel uit het bedrijfsleven.
Maar zelfs een tuinmeubel mag zich volgens mij niet levenslang in de werkloosheid nestelen. Handige Hubert zou dat eens oplossen! Ik kocht een tubetje secondenlijm, geschikt voor plastiek. Op de verpakking stond een man die met zijn voeten aan het plafond gelijmd was en dat nog prettig vond ook! Dat was exact wat mijn zetels met een gespleten persoonlijkheid nodig hadden. Ik vond het natuurlijk niet nodig om een paar wegwerphandschoenen aan te doen - al had ik er wel in huis - en ik slaagde er in om 2 losse onderdelen aan elkaar te bevestigen. Jammer genoeg waren het mijn wijsvinger en mijn middenvinger. Met enige moeite kon ik de schade beperken tot enkele afbladderende stukjes huid en bracht ik de lijm daarna wel op de juiste plaatsen aan.
Deze morgen controleerde ik het resultaat. Een lichte druk van mijn hand volstond al om duidelijk te maken dat mijn zetels liever werkloos bleven. Volgende week krijgen ze eeuwige rust via het plaatselijke containerpark. Ik hoop dat ze niet in zee gekieperd worden.