Hubert is gevoelig voor koopjes. Dat was zo. Dat is zo. Dat zal hoogstwaarschijnlijk de rest van zijn leven zo ook blijven. De gevolgen moet hij daar dan ook van dragen. Meestal doet hij dat relativerend, soms doet hij dat zoals de echte Portugezen diep zuchtend. Ter illustratie het volgende voorbeeld.
In het warenhuis zag ik 2 jaar geleden ligzetels in promotie staan. Ze waren het koopje van de week en dus te koop voor zoals men dat zegt 'een prikje'. Gemaakt van plastiek, in een kleur die in volle zon niet teveel pijn deed aan de ogen, niet te zwaar om te dragen en gemakkelijk te reinigen: meer moest dat niet zijn. Het mooie liedje duurde niet lang. Tegen het einde van de zomer hadden ze het begeven onder het gewicht van mijn toch niet zo spectaculaire spiermassa. Ze kregen een waardig afscheid in het containerpark.
Een normale mens leert uit zijn fouten.
In hetzelfde warenhuis zag ik vorig jaar ligzetels in promotie staan. Ze waren het koopje van de week en dus te koop voor ... drie prikjes. Want ik had mijn lesje immers geleerd en koos voor de houten uitvoering. Wel iets duurder maar beter voor het milieu dan die plastieken rommel. Iets zwaarder om te dragen maar ook gemakkelijk te reinigen: meer moest dat andermaal niet zijn.
Ook dit mooie liedje duurde niet lang. Mijn tuinman had me gewaarschuwd voor de invloed die de zuiderse zon heeft op alles wat buiten blijft staan en had me aangeraden om het hout te behandelen. Ik zou dat zo vlug mogelijk doen. Van uitstel kwam niet enkel afstel maar er verscheen ook een barstje in een cruciaal onderdeel van de eerste tuinzetel. Het barstje werd een barst en het kwam tot een fatale splitsing. Confederalisme in mijnen hof als het ware. Ook dit stoffelijk overschot gunde ik een waardig afscheid. Ik zou tot demontering overgaan. Er zaten meer dan 300 (!) vijzen in het hout en die zou ik verwijderen. Met een manueel schroevendraaiertje. Bedoeling: de latjes die nadien loskwamen kon ik nog gebruiken als aanmaakhout. Ontdaan van alle ijzerwerk gaf het houten skelet echter geen krimp: het was gelijmd. Op het containerpark begreep de medewerker niet waarom iemand met zo'n boze blik een deels gespleten ligbed in de container kieperde.
O ja, bij de landing van het ligbedwrak kwamen alle latjes mooi los. Ik ben niet in de container gekropen om ze te recupereren. Mijn laatste restje eergevoel weerhield me nog net. Het overblijvende exemplaar dat nog in mijn tuin staat zal ik volgende week behandelen met een beschermende laag. Hout ziet hier af. Hubert soms ook.