Wie koestert als vijftiger, levend in het zogenaamd 'beschaafde' deel van de wereld niet volgende klassieke dromen: een goede gezondheid behouden en later nog lang kunnen genieten van de pensioenleeftijd waarin veel kan en bijna niets moet?
Zonder een flinke portie geluk haal je dat niet en daarvan ben ik me maar al te goed bewust. Ook wil ik gerust toegeven dat mijn leven niet iedere dag een feest is. Net zoals bij de meeste mensen zijn het enkel de tofste momenten en gebeurtenissen die van mij een plaatsje krijgen op de sociale media. Niets menselijk is me immers vreemd. Wie zou overigens nog verder lezen mocht dit blogje ontaarden in een klaagzang over zaken die er in Utopia anders zouden uitzien? Toch is het voortdurend balanceren op een slappe koord: hoe ver kan ik gaan in het beschrijven van zaken die me gelukkig maken zonder de minder fortuinlijken pijn te doen?
Soms kan je zelfs mensen onbedoeld de gordijnen injagen. Neem nu de klimaatproblematiek. Ik besef heel goed dat het tijd wordt dat we onze aardkloot met wat meer respect gaan behandelen. Maar ik vertik het om me voortaan alle geneugten des levens te ontzeggen. Ook hier ligt de oplossing ergens in het midden. Ik wil gerust meer plaatselijke producten kopen in plaats van druiven die vanuit Peru naar Portugal gevlogen worden. Enkele dagen zonder vlees? Geen probleem! Afstanden van minder dan 5 kilometer te voet afleggen? Lekker sportief! Maar ik laat me geen gewetensprobleem aannaaien omdat ik meer dan een doorsnee mens het vliegtuig neem. Persoonlijk eens gaan kennismaken met andere culturen en landen is geen deel van het probleem maar eerder een deel van de oplossing. Regelmatig zijn roots opzoeken is dat ook.
Deze maand maakten Lieve en ik nog maar eens een reisje. Zon, zee, zand en een handvol hotels: dat is de samenvatting van Boa Vista, een van de tien eilanden die samen Kaapverdië vormen. Er zijn geen historische gebouwen of steden die het waard zijn om bezocht te worden. Maar het is bewoond door mensen die 'no stress' als lijfspreuk hebben. Het is voor hen kiezen tussen de pest en de cholera: in armoede blijven leven of massatoerisme binnenhalen?
Op het eiland Boa Vista wil de overheid voor het compromis gaan: aan de zuidelijke stranden zijn duizenden hotelkamers in aanbouw en de noordelijke kust heeft men beschermd als natuurgebied. Ik houd mijn hart vast want de brutale overgang van derdewereldeiland naar toeristisch paradijs zal zeker niet zonder slag of stoot gaan. Laat ons hopen dat Kaapverdiërs sterk genoeg zijn om hun levensmotto niet om te ruilen voor een ratrace zoals in midden-Europa. En dat ze meer dan een graantje mogen meepikken van de toekomstige ontwikkeling van hun grondgebied. Met een huidig maandloon van 200 tot 300 euro gaan ze daar niet in slagen. Tenzij de slimmeriken zoals die oude gitaarspeler die ik spotte. Nu er toeristenbusjes in zijn straat stoppen schilderde hij een solsleutel op zijn gevel en legt hij goed zichtbaar een mandje naast zijn stoel. Fotogeniek voor de toeristen, lucratief voor zichzelf. Van zo iemand kan ik echt genieten. Goed geweten. Er staan trouwens enkele fotootjes in de galerij.