Hoe hoog de berg van mijn 65° verjaardag me ook leek: ik heb hem overwonnen. Het gaat dus terug goed met mij. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan het onverwacht schitterende verjaardagsfeestje dat ik kreeg. In gezelschap van Lieve en enkele buren werd het in ons favoriete restaurant een avond die ik nog lang zal koesteren. Rustig en stijlvol. Een uitstekende maaltijd die afgesloten werd met een heuse verjaardagstaart, meer moest dat niet zijn. Onze overbuur uit Schotland viert normaal gezien later dit jaar zijn .... 75° verjaardag. De energie en levenslust die deze man uitstraalt maakte me beschaamd over mijn gemekker van de voorbije weken. De dag na mijn verjaardag bracht hij me ook nog een geschenkje: een T-shirt met '64' op. Zo zal ik steeds denken dat ik die leeftijd behoud zei hij. Ik moet toegeven dat deze goede raad zijn effect niet mist. Ook de vele tientallen mensen die eventjes (of langer?) aan mij dachten en me een berichtje stuurden waren meer dan een pleister op de wonde. Vooruit met de geit dus. A vida é bela.
Vroeger dan vorige jaren is het hier in de Algarve al volop zomer. Ook de toeristen nemen geleidelijk aan hun stek weer in. Als je een beetje oplet zie je hier dan ook bijna uitsluitend gelukkige mensen. De toeristen hebben het vakantiegevoel, de middenstanders horen hun kassa rinkelen, hun personeel heeft werk en de gepensioneerden zijn dan weer blij dat ze niet moeten werken in deze tropische temperaturen. Ook het gemeentebestuur ziet de toekomst rooskleurig tegemoet. Na het hoogseizoen zou de 'tijdelijke' brug over de Gilao vervangen worden door een nieuw exemplaar. Het zal het uitzicht van Tavira nog mooier maken.
Deze week zijn een van de kinderen en zijn vriendin (ik citeer: 'die van mij' , sorry Britt) op bezoek. Als ik zie hoe zij hier volop genieten dan voel ik me een gelukkige mens. En binnenkort komt dan nog onze dochter ons bestaan opvrolijken. Het wordt opletten voor een overdosis geluk. Of voor ontwenningsverschijnselen nadien.