De Ronde van Vlaanderen is een hoogdag voor alle wielerliefhebbers en bij uitbreiding voor alle sportievelingen in Vlaanderen. Daar wijzigt een domiciliëring in Portugal niets aan. Akkoord, het was mede dank aan de enorme media aandacht die al weken aan dit evenement gegeven wordt dat ook mijn belangstelling gewekt was. Dus zette ik zaterdag eens mijn wekker om de start van deze wielerwedstrijd, life op TV, niet te missen. Het is hier immers een uurtje vroeger dan in België, weet je wel? Ook het gegeven dat een passage langs de grote Markt van mijn geboortestad Sint-Niklaas op het rittenschema stond, leek me de moeite waard om uitzonderlijk de TV eens overdag te activeren.
Het was rustig weer in de Algarve dus de satelietverbinding kon ongestoord haar werk doen en ik genoot meer dan verhoopt van het wielercircus. De voorstelling van de renners, de gezondheid die van hun gezichten straalde, de manier waarop ze met de soms sluwe vragen van de journalisten omgingen....top. In mijn jeugd bestond een rennersantwoord steevast drie keer uit het woord 'euh' en evenveel keer het woord 'Fred' (De Bruyne zaliger). Dat ligt gelukkig al enkele decennia achter ons. Mijn jeugd jammer genoeg ook.
Na de passage door het Land van Waas hield ik het tijdelijk voor bekeken. De hoogste tijd om zelf wat actief te worden. We leerden hier een Vlaams echtpaar kennen dat een B&B uitbaat in de heuvels boven Tavira en vorig jaar bezochten we hun stulpje met de auto. Ik was zo verstandig om hun routebeschrijving te bewaren en ik zou hen eens een verrassingsbezoekje brengen zie. Met de fiets uiteraard. Nu heb ik hier wel een e-bike maar mijn gebrekkige conditie en het kuitenbijtend gehalte van de binnenlandse wegen en paden hier kennende, hield ik mijn plan veiligheidshalve voor mezelf. Kwestie van me een eventuele afgang te besparen.
Maar ik slaagde in mijn opzet. Al moet ik wel toegeven dat ik de eerste minuten na aankomst niet veel gezegd maar des te meer gezucht heb. Een niet onbelangrijk detail: afgelopen december was het meer dan 20 jaar geleden dat ik nog eens op een fiets gezeten had. Na een uurtje volgde de terugrit. Mocht ik er nog gehad hebben, het zou met wapperende haren geweest zijn.
Ik kwam net op tijd terug thuis om de finale van de échte koers te kunnen volgen. Al was mijn inspanning het vernoemen niet waard, ze deed me toch met nog meer bewondering opkijken naar de prestatie van deze profs. En ja, het deed deugd dat er een Belgische winnaar op het podium stond. Zou het bloed ook bij mij nog kruipen waar het niet kan gaan?