Ons baasje schrijft wel elke week een stukje in zijn blog, maar zoals we hem kennen zal er tot nu toe niet veel over ons verteld zijn. Daarom is het de hoogste tijd om ons verhaal hier eens te doen. Voor de buitenstaanders, we zijn Amor (golden retriever, bijna 10 jaar, blond en vrijgezel) en Flacco (shih tzu, 6 jaar en ook vrij gezellig). Toen we onze baasjes een half jaar geleden met de dag zenuwachtiger zagen worden dachten we eerst aan een zoveelste gezinsuitbreiding. Het aantal baby's in huis was immers sinds eind december tot nul herleid en het vrouwtje kennende zou ze wel weer voor een nieuwe voorraad klein grut zorgen....
Maar achteraf bleek het dus onze verhuis naar een ander land te zijn die voor de stress zorgde. We hebben geen flauw idee wat dat woord betekent maar we hoorden het met de regelmaat van een klok vallen. Na de langste autorit uit ons leven komen we eindelijk in ons nieuw huis aan en kunnen we alle nieuwe geuren en voorwerpen in ons opnemen. Al direct krijgt de Flacco een opdoffer te verwerken. Hij mag niet meer op de zetel. Nu ja, we vinden de kleur van die nieuwe koe toch maar niets en het feit dat we allebei een splinternieuw nestje krijgen, inclusief kussentje, maakt veel goed.
De tuin is geen vooruitgang voor ons: hoofdzakelijk stenen, alleen aan de zijkanten lag in het begin wat zand. Wanneer een man enkele weken later er struiken en planten bijzet hebben we terug hoop maar dan komt baasje klagen over geurhinder. Wie geurhinder, wat geurhinder? Hij heeft zichzelf nog niet geroken zeker in dat kleine kot waar hij af en toe in verdwijnt? Maar zoals een of andere beroemde tweevoeter ooit zegde heeft ieder nadeel ook zijn voordeel. Voor ons betekent dat iedere dag herhaalde keren een wandelingetje. Liefst 's morgens vrij vroeg en 's avonds laat want tegenwoordig is het overdag nogal warm voor ons. En we kunnen hier wel naar de kapper, maar ons kaal laten scheren is geen optie. Meestal gaan we naar het parkje achter ons huis en we moeten toegeven dat we ons daar goed kunnen uitleven. Flacco weet zelfs de weg naar huis terug en als hij het voor bekeken houdt gaat hij al alleen terug. Grappig hoe het vrouwtje dan reageert: ze denkt altijd dat we het verschil tussen een boom en een auto niet kennen. We zullen haar maar niet teveel meer plagen of ze houdt ons nog strak aan de leiband in 't vervolg.
Maar het hoogtepunt is wel telkens onze uitstap naar de plaats waar de rivier naar het strand slingert, door onze baasjes intussen 'het hondenstrand' gedoopt. Zalig om met onze pootjes - en wat Amor betreft nog veel meer - in het frisse water te lopen.
En zolang ze overdag, als ze dan toch willen gaan bakken in de zon, ons achterlaten in een gekoelde kamer hebben we er geen probleem mee dat we rustig in onze bench achterblijven. Ze moeten dan wel begrijpen dat Flacco 's morgens al heel vroeg uitgeslapen is en dat zijn wapenspreuk luidt 'de ochtendstond heeft goud in de mond'.
Dikke knuffels van Amor en Flacco.