Deze week is het exact een half jaar geleden dat we doodmoe en gestrest in Tavira arriveerden. Net zoals het tijdens mijn beroepsleven een (goede?) gewoonte was vind ik dit een uitgelezen moment om een grondige evaluatie van onze keuze te maken. Niet dat het dagelijkse leven hier doorspekt is met mijmeringen over mijn vroegere leven als bankbediende. Zoals te verwachten viel zijn de contacten met vroegere collega's zo goed als onbestaande. Al zijn er wel een flink aantal die deze blog af en toe bekijken. Sommigen doen dit zelfs wekelijks, waarvoor dank. Jullie mogen wel wat meer reageren hoor en dat hoeft niet altijd met complimentjes te zijn. Het mogen bijvoorbeeld gerust vragen zijn die jullie zich stellen bij ons leven hier en waar ik zelf niet aan denk om hierover te bloggen.
Uiteraard missen we af en toe mensen en dingen uit België. Ik heb overigens aan Lieve beloofd dat de frequentie waarmee we af en toe eens terugvliegen in 2017 zal verhoogd worden. Vooral voor haar is deze eerste periode dat we hier ononderbroken zijn zeer lang gebleken. Ook al kregen en krijgen we dit jaar nog het bezoek van enkele van de kinderen, dit is voor verbetering vatbaar. Dus slecht nieuws voor wie ons liever kwijt dan rijk zou zijn: alvast voor januari en april zijn onze bezoekjes in voorbereiding. Als dat geen subtiele hint is voor wie ons graag eens wil uitnodigen voor een etentje.
Dat brengt me naadloos op het culinaire gedeelte van dit verslagje. De Portugese keuken bevalt me beter dan ik ingeschat had. Nooit had ik kunnen denken dat ik me zo vlug zou kunnen aanpassen. Al blijf ik natuurlijk ook trouw aan onze Vlaamse smaken en eetgewoonte. En zal ik niet nalaten om tijdens mijn eerstkomende bezoekjes als het seizoen het toelaat te genieten van klassiekers zoals paling in het groen, Vlaamse asperges, stoofvlees (van het blaadje!), Zeeuwse mosselen, witloof met hesp in de oven en ... een chipolataatje. Op het lijstje van Lieve staan ook nog scampi, pekelharing en een broodje prepare. U merkt het, deze bijdrage ben ik aan het schrijven met een hongerke.
Dankzij de technologie hoef ik niets te missen van wat er reilt en zeilt in Vlaanderen: TV-Vlaanderen met de Vlaamse TV- en Radiozenders, internet met email, Facebook, Netflix, Spotify, en een elektronische versie van de krant.
Aan sociale contacten heb ik hier geen gebrek. Net zo min als Lieve heb ik behoefte aan een druk verenigingsleven noch aan een agenda die uitpuilt van de afspraken en activiteiten. Geef me buren die vriendelijk een goeiedag zeggen en die ingeval van een probleempje goede raad of hulp willen geven, en enkele mensen die net als wij ooit de stap gezet hebben om hier te komen wonen, en dat volstaat. Mocht ons lidmaatschap bij de plaatselijke Senior Academie vanaf september een succes blijken te zijn dan is dat mooi meegenomen. Deze vereniging is een Portugese versie van de Okra en organiseert ook taalcursussen voor beginners. De taal blijft een barrière maar nog nooit hebben Lieve of ik niet kunnen duidelijk maken wat we wensen. Zelfs het inkorten van een BH-bandje kregen we uitgelegd. Ik bespaar jullie verdere details.
Om jullie niet op de zenuwen te werken, maar ik wil nu eenmaal volledig zijn, som ik nog kort wat andere zaken op die het leven hier zo zoet maken: bijna geen stress, prachtig weer (al mogen er wel een paar graden af nu), geen files, veel ruimte en natuur, een gezellig huis, een schat van een vrouw en lieverds van honden.
De eindbeoordeling ligt ver boven functieniveau. Van zo'n halfjaarlijks rapport kon ik vroeger enkel dromen...