Als de avond valt in de Algarve dan valt hij ook snel. Niet van dat halfslachtig gedoe zoals in het noorden, waar het op een heldere dag uren kan duren vooraleer het echt donker is. Nee, hier is de zaak op korte tijd geklaard. Al zou gedonkerd een beter woord zijn. Zeker op een doorregende dag zoals vandaag. En al helemaal omdat we ook hier vorig weekend de klok een uur terugdraaiden. Het blijft hier dus een uur vroeger dan in België. En het wordt hier ook nog een uurtje vroeger donker.
Ik wist niet dat het Allerheiligengevoel hier zo pertinent aanwezig zou kunnen zijn. Natuurlijk hebben we deze week ook van hieruit aan onze overleden familieleden en kennissen gedacht. Hiervoor speelt afstand geen rol. Wellicht zijn we hier zelfs dichter bij het Aards Paradijs. Zo voelt het toch soms aan.
Ook op een doorregende dag als vandaag vliegt de tijd hier voorbij. Rond 8 uur komen we uit ons bedje. We maken een wandelingetje met de honden en intussen doet de koffiemachine haar werk. We ontbijten met de intussen onmisbaar geworden versgeperste appelsientjes en nestelen ons daarna in de woonkamer. Daar lezen we rustig de krant op onze I-pad en hebben we via whatsapp en facebook contact met de kinderen. Hoe prachtig kan technologie toch zijn? Daarna sturen we enkele mailtjes en spelen we wat computerspelletjes. Voor we het weten is het tijd voor het middagmaal. Dat is zoals we zelf zijn: eenvoudig maar lekker.
In de namiddag kruip ik in het eerste deel van de Millennium trilogie en breit Lieve verder aan een van de sjaals die besteld werden door de kinderen. Daarna neemt zij haar tablet en surft ze wat rond op de Vlaamse nieuwssites.
Opeens laat ze me tragisch nieuws lezen: een Vlaams gezin is verongelukt bij een verkeersongeval in het noorden van Portugal. Mensen die een zaak hebben in Sint-Niklaas en waar we sporadisch al eens langsgingen. Andermaal beseffen we hoe broos geluk kan zijn. En hoe belangrijk het is om elke dag te durven genieten van ogenschijnlijk normale, kleine dingen. En van wie ons dierbaar is.