Ik heb een hart voor dieren. Dat is niets nieuws. Ik heb zelfs een groot hart voor honden. Het zou anders nogal gek zijn om er enkele in huis te houden. Toch werd mijn dierenliefde de afgelopen week zwaar op de proef gesteld. Het verhaal gaat als volgt.
Mijn rechterburen lieten zich ooit overhalen om een hondje mee te nemen uit het dierenasiel. Merk: vuilbakras. Type: te vergelijken met onze Flacco maar uiteraard bijlange niet zo mooi. Over zijn aaibaarheidsfactor komt u zo dadelijk meer te weten.
De buurman vindt het een heel lief beestje maar zegt dat er in zijn jeugd iets gebeurd moet zijn wat hem een dubbele persoonlijkheid heeft bezorgd. Binnen in huis is hij zeer rustig en klikt het met alle gezinsleden. Zodra hij buitenkomt verandert hij van Dr Jekyll in Mr Hyde. Om dit probleem op te lossen haalde men nog een tweede hond. Deze keer werd het een labrador want deze hebben de faam om vriendelijk en rustig te zijn. De hoop was dat de kleinste hond het gedrag van zijn grotere collega zou overnemen. Er werd een klein maar belangrijk detail over het hoofd gezien: ook labradors hebben beweging en aandacht nodig, zeker wanneer ze nog in hun inprentingsfase zijn. De baasjes hebben echter allebei een full-time job en dus blijft er te weinig tijd over om veel met de honden bezig te zijn. Ik zou ook niet tevreden zijn mocht ik de weekdagen moeten doorbrengen achter een hek in een voortuintje van enkele vierkante meters groot.
Het labradorpupje werd inmiddels volwassen en is nu groot en sterk. Zelfs sterk genoeg om het ijzeren tuinhek open te kunnen duwen en zo al eens van de vrijheid te kunnen proeven. Uiteraard proeft zijn spitsbroeder dan met volle teugen mee. Dat is geen veilige situatie ook al komt er geen doorgaand verkeer in onze wijk.
Dinsdag rond 18 uur was het weer ontsnappertjestijd. Omdat de kinderen van de buren op dat moment eventjes alleen thuis waren hielp ik hen bij het naar binnen lokken van hun lieverdjes. De kleinste woef was het daar volstrekt niet mee eens en voor ik hem zelfs nog maar zag aankomen beet hij fluks in mijn enkel. De buren werden gealarmeerd door hun tienerzoon en kwamen direct poolshoogte nemen. Honderd 'desculpas' later reed buurman even later met mij naar het Centro de Saude. De spoedarts, die overduidelijk vrij was, wou me niet behandelen want.... ik had een familiedokter en die was ook aanwezig. Omdat er nog heel wat patiënten voor haar in de wachtzaal zaten, wou zij mij die avond niet meer helpen. Voorstel van de verpleegkundige: ga naar de kliniek in Faro of Vila Real. Voorstel van Hubert: buurman, breng mij naar Taviclinica, een privé kliniek in Tavira. Daar werd ik, na wat argumenteren op zijn Portugees, vrij snel verzorgd. Een amputatie was niet nodig, een ontsmettingsmiddel en antibiotica wel.
We zijn nu enkele dagen verder en buiten een verkleurd en gezwollen enkelgewricht ziet mijn pootje er tamelijk gezond uit. De tattoo van enkele hondentandjes heb ik niet moeten betalen. Mijn dierenliefde is intact gebleven al gaat mijn voorkeur voorlopig toch naar de poes van mijn linkerbuurvrouw. Sinds ik die een paar keer goed verzorgd heb is/zijn die steeds heel lief voor mij.