Uiteraard zal ik nooit een Portugees worden. Dat is trouwens niet de bedoeling en ook onmogelijk maar wie bij de hond slaapt krijgt vlooien en ik betrap mezelf erop dat ik onbewust toch al sommige gewoontes van hen overgenomen heb. Voor alle duidelijkheid: geen vlooien want onze viervoeters worden uitstekend verzorgd. Dat moet ik er absoluut bijschrijven van Amor, Flacco en Wally, die trouwens al mooi bruin is.
Mijn persoonlijke thermostaat staat scherper afgesteld dan toen ik in Vlaanderen woonde. Kort na mijn aankomst hier begin 2016 begreep ik niet dat zodra de temperatuur onder de 25 graden daalt, de Portugezen een trui aantrekken. Nu zat ik de voorbije dagen 's avonds zelf onder een fleece dekentje naar TV te kijken. Niet voor de gezelligheid maar omdat ik het echt koud had. Toch was de kamertemperatuur zeker niet beneden de 20 graden.
Ook in woorden en daden ben ik aan het 'verportugezen'. Tenzij ik er echt op let heb ik het over 'ik en mijn vrouw' en niet zoals in Vlaanderen gebruikelijk is over 'mijn vrouw en ik'. Het eerst voor mezelf koffie uitschenken en daarna pas voor de andere aanwezigen hoort thuis in dezelfde categorie. En ook het beantwoorden van een vraag of een verzoek met een diepe zucht is een gewoonte geworden. Al kon ik dat vroeger op een blauwe maandag misschien ook wel al.
Hiermee zijn de mensen verwittigd die ik over enkele weken ga ontmoeten in België: ik krijg stilaan een zuiders korstje en dat komt niet door aan te branden in de zon want die laat het hier dit jaar tot nu toe behoorlijk afweten. Het weer is hier zo instabiel als de president van de Verenigde Staten. Mocht deze blog voortaan niet meer verschijnen dan is het bewezen dat de FBI meeleest.
Gelukkig kon Casa Carpe Diem zich deze maand meer dan verwarmen aan een reeks deugddoende bezoekjes. Dat het allemaal vrouwen waren die neerstreken was zuiver toevallig. Dat ik het stuk voor stuk toffe madammen vond was dat wellicht niet. De toeristische gids in mij zette dan ook zijn beste beentje voor. Ook op de plaatsen die ik al ontelbare keren bezocht in en rond Tavira genoot ik opnieuw van de schoonheid van deze streek. Ik prijs me gelukkig dat ik die schoonheid af en toe mag delen met prachtige mensen uit mijn familie en kennissenkring.
Belangrijke mededeling voor de schoonheden die nog niet op bezoek kwamen: kom maar af, maar liefst niet allemaal tegelijk en gelieve niet zo lang te blijven als de Moren die ooit Portugal veroverden. Het is niet omdat ik me nog jong voel dat ik het ook nog ben.