Voor wie niet goed op de hoogte is lijkt Tavira in november 's avonds op een badplaats in de winter: donker, saai en verlaten. Inderdaad, zodra de duisternis valt - dat is op een bewolkte dag al tussen vijf en zes uur in de namiddag - zou je hier als het ware probleemloos in uw blote kont op straat kunnen lopen. Gelukkig hebben noch de Portugezen zelf, noch de buitenlandse residenten of de eerste overwinteraars daar behoefte aan. Omdat de temperatuur na zonsondergang nu al flink naar beneden gaat zou het overigens maar fris aan de vis zijn of aan het sardientje om bij de streekgerechten te blijven. In Portugees-Vlaams: de bacalhau ziet blauw van de kou.
Toch heb ik me vorige week zeker niet verveeld. De plaatselijke muziekacademie organiseerde een aantal concerten in de Igreja da Misericordia, een van de mooiste kerken van Tavira. Omdat ik me ook op cultureel vlak probeer open te stellen voor nieuwe ervaringen trok ik zowel naar een optreden van het plaatselijke koor als naar een concert van Roy Waite (trompet) en Francis Ashworth (piano) enkele dagen later. Twee voor mij nobele onbekenden maar ik heb het me zeker niet beklaagd: wat een virtuozen! Tussendoor pikte ik nog een avondje fado mee in een vrij nieuw restaurant en ook dat was een voltreffer. Een gezellig kader, lekker eten en een publiek van echte liefhebbers: meer moet dat voor mij niet zijn. Als kers op de fadotaart liep ik daar dan nog bekenden tegen het lijf waarmee prompt de afspraak werd gemaakt om binnenkort .... eens samen te gaan eten.
Het is me trouwens een raadsel waarom ik nog geen honderd kilo weeg want ik werd in diezelfde week ook nog eens uitgenodigd door een bevriend koppel dat een speciale verjaardag te vieren had. In het stijlvolle kader van de hotelschool in Faro mocht ik meegenieten van een lunch op sterrenniveau. Over enkele dagen is het dan weer de hotelschool in Portimao die aan de beurt is voor een lunchbezoek. En zo gaat het maar verder.
Gelukkig zorgde een sms-je van een oud-collega voor wat sportief tegengewicht. Hij en zijn echtgenote waren op vakantie in Montegordo en zouden de volgende dag Tavira bezoeken. Of ze mochten langskomen? Die vraag stellen is ze beantwoorden en tot mijn aangename verrassing waren ze met de fiets! Na het bezoek aan de stad heb ik dan samen met hen een eindje mee teruggefietst richting Montegordo. Dat beviel me zo goed dat ik 's anderendaags er nog eens alleen op uit trok, deze keer in de andere richting, naar Olhao. Dus voor nog wat kilometertjes meer dan de vorige dag. U raadt het gevolg: een flinke portie zadelpijn was mijn deel maar wie mijn pijngrens kent weet dat ik in stilte mijn lot onderging. Amor denkt hier nu wellicht het zijne van maar hij kan heel goed zwijgen.