Vandaag is het exact 40 jaar geleden dat Claude François overleed. Jaren na zijn dood kreeg ik een band met hem. Nee, geen band van de soort die me vorige week van kop (-zorgen) tot teen (blaren) parten speelde. Ik heb het over een emotionele band. Dat vraagt om enige opheldering kan ik me zo inbeelden.
De droom om nadat ik pensioneerde meer zonnige streken op te gaan zoeken ontkiemde al heel wat jaren voor ik ook echt de stap zette. In de oorspronkelijke versie stond het zuiden van Frankrijk met stip op nummer een. Als tussenoplossing vonden we een vissershuisje aan het Lac des Herons in Ghyvelde, een piepklein gehucht aan de kust in Frans-Vlaanderen. Gedurende enkele jaren brachten we daar niet enkel onze vakanties maar ook zoveel als mogelijk ieder weekend door. Gelegenheid voldoende om te ervaren dat Frankrijk voor mij niet het land zou zijn waar ik optimaal van mijn oude dag zou kunnen genieten. Zelfs net over de grens werkte het Franse chauvinisme me mateloos op de zenuwen. Maar voor ik dat echt doorhad besefte ik wel vlug dat mijn kennis van de Franse taal een flinke poetsbeurt kon gebruiken.
Mijn keuze viel op een avondcursus bij de LBC in Sint-Niklaas. Een voortreffelijke keuze zo bleek later. De mix tussen inspanning en ontspanning was optimaal en tussen de klasgenoten ontstond vrij vlug een vriendschap die zelfs tot vandaag toe nog bestaat. Ik weet trouwens dat een aantal onder hen deze blog volgt, waarvoor een dikke merci bien! De sfeer was dus uitstekend en onder impuls van onze gedreven docente maakten we af en toe een culturele uitstap. Voor een Franse avond trokken we naar de Roma in Borgerhout. Eerst de voorstelling van de film Cloclo van Florent-Emilio Siri, vervolgens een wandelbuffet met stokbrood, wijn en kaas, om af te sluiten met een optreden van Eddy et les vedettes. Het repertoire van Claude François was prominent aanwezig en er was volop gelegenheid om een dansje te plaatsen.
Het is daar dat mijn band met deze zanger ontstaan is. Ook al zijn we tegenpolen. Claude François was een mooie gast, ikzelf ben dat iets minder. Hij had aan elke vinger tien vrouwen. Ik ben al blij dat ik tien vingers heb. Hij had een goede stem, de mijne telt enkel een beetje mee in het stemhokje. We hadden maar een ding gemeen: de combinatie van onhandigheid en een gebrek aan kennis van elektriciteit. Maar tijdens die magische avond in de Roma mocht ik me even zijn evenbeeld voelen. Ik danste met mooie vrouwen dat de stukken er af vlogen. Gelukkig maar figuurlijk.
Voor vanavond ligt mijn dvd van de Cloclo film al klaar. Ik zal ongetwijfeld weer aan jullie terugdenken, mijn lieve Claudettes.