Maandagmiddag, 4 maart 2019. De tribunes langs het parcours van de carnavalstoet in Loulé zitten vol. Tussen de massaal aanwezige Engelsen bevindt zich ook 1 Vlaming. Hij geniet van het schouwspel. Hij doet dat in stilte maar met overvolle teugen ook al heeft hij geen honderd procent biologisch afbreekbare beker in zijn hand. De lucht is grijs en het is fris. Dat kunnen zelfs de warmbloedigste samba danseressen niet verhullen. Voor zover ze overigens iets te verhullen hebben. De Vlaamse blogschrijver ziet dat het goed is. Hij heeft een glimlach om zijn lippen en een fototoestel in aanslag.
Geen lezer zal me geloven maar behalve van de opfrissing van mijn cursus anatomie van het vrouwelijk lichaam genoot ik deze middag ook nog van heel wat andere zaken.
Voor een goed begrip moet u weten dat de stoet over een afgesloten circuit loopt en hij is voor zover ik weet de enige waarvoor toegangsgeld gevraagd wordt. De opbrengst van de ticketverkoop (2 euro) wordt echter verdeeld tussen een aantal plaatselijke sociale projecten en de deelnemende carnavalsverenigingen en zoiets snoert de knorpot in mij de mond. Het voordeel van een circuit is dat al het moois meerdere keren te bewonderen valt.
In schril contrast tot het beeld dat velen hebben van carnaval is in Loulé het drankverbruik niet de prioriteit van deelnemers en toeschouwers. Toch niet 's namiddags. Wat er zich op het nachtelijke carnavalbal afspeelt weet ik niet, want vader gaat niet op stap. Zijn jasje en zijn dasje zitten goed... in de kleerkast opgeborgen. Van het gedisciplineerd aanschuiven aan de kassa tot het gemeend applaus voor de deelnemers, alles verloopt gemoedelijk en in een leuke sfeer. Maar Utopia bestaat niet en ook hier worden rugzakken en buggys gecontroleerd door de beveiligingsmensen.
Op de praalwagens wordt de draak gestoken met nationale en internationale bekende figuren en ook hier zitten echte kunstwerkjes tussen. Maar het zijn vooral de artiesten die me bekoren: evenwichtskunstenaars, steltenlopers en hier en daar een stukje authentiek straattheater. Ooit al een vrouw zien afschieten uit een kanon? Ik deze middag wel.
Ik begrijp nu ook waarom er geen 't' in het woord carnaval staat. Niemand van hen die in de stoet meelopen voelt zich daarvoor te dik, te dun, te oud, te jong, te lelijk of te mooi. Vooral van mensen met de laatstgenoemde kenmerken vind ik dat te gek.