Een maaltijd mag samengesteld zijn uit de heerlijkste ingrediënten, het is dikwijls de saus die het verschil maakt tussen iets lekker en iets fantastisch.
Wat de saus is voor een gerecht zijn de bezoekers voor ons leven hier in Portugal. Ze zijn de kers op onze Carpe Diem taart. Op dit vlak zal 2017 zeker een grand cru jaar zijn. Het klinkt als iets vanzelfsprekend dat onze kinderen op bezoek kwamen maar toch is zo'n bezoekje soms gecompliceerder dan het lijkt. Voor een gezin met 2 kinderen loopt zelfs via een lagekostenmaatschappij de factuur snel op. Indien een van de partners met ploegen werkt is het organiseren van een tussendoor vakantietje niet gemakkelijk. Heeft men te maken met de steeds toenemende vraag naar flexibiliteit dan is een planning op langere termijn ook een heikele zaak. Dan zwijg ik nog over de problemen die ontstaan wanneer een van de gezinsleden met vliegangst kampt.
Ondanks alle hindernissen kregen we dit jaar al liefst 6 keer een van onze kinderen, meestal met het gezin, op bezoek. Het was telkens een meer dan deugddoende periode, niet in het minst voor moeder de vrouw.
Iedereen herkent wel volgende situatie. Een collega gaat met pensioen en op het einde van het afscheidsfeest worden steevast dezelfde beloftes uitgewisseld. 'We houden zeker contact!' 'We spreken wel eens af'. Ze hebben dezelfde waarde dan de nieuwjaarsbeloftes. In vergelijking daarmee is een bitcoin een stabiele en betrouwbare munt. Mij doen die bitcoins overigens steeds aan het Lernout & Hauspie verhaal denken. Anderhalf jaar na mijn afscheidsfeestje is het glas waarin die beloftes gemixt werden zo goed als leeg. Maar op de bodem zijn tot mijn grote voldoening toch enkele pareltjes blijven liggen. Het doet me deugd te merken dat nog zoveel collega's trouw deze blog blijven lezen. Een beetje meer feedback - of een 'like-tje' (ik schreef eerst likje maar die krijg ik wel van onze woefjes) zou natuurlijk nog toffer zijn maar nu vraag ik wellicht wat teveel.
Tot mijn grote verrassing mocht ik de voorbije maanden zelfs 2 vroegere collega's met hun gezin of partner hier in Tavira zien opduiken. Het werd telkens een ideale mix van vakantie voor hen en een paar deugddoende ontmoetingen voor mij. Ik ben nog steeds fier op ons stekje hier en ik houd er van om dat gevoel over te brengen. Wanneer ik dan merk dat deze vrienden na hun verblijf heel wat relaxter en uitgerust terugvliegen naar de ratrace besef ik nog meer dan anders hoe goed het leven hier is.
We zouden geen Vlamingen zijn mocht er niet steeds een avondje (soms zelfs enkele avondjes) in een van de horecapareltjes van Tavira op het bezoekersprogramma staan. Nu mogen we nog 20 jaar hier wonen en misschien ooit de Portugese taal zeer goed machtig zijn, de finesses van onze moedertaal zullen we nooit volledig kunnen evenaren. Wat denk je bijvoorbeeld van volgende uitspraak toen de twee mannen aan tafel het - uiteraard - over vrouwen hadden: 'Vrouwen? Er geen hebben is te weinig, er één hebben is teveel.' Ons vrouwelijk gezelschap steigerde lichtjes. We dronken er nog eentje op.