De voorbije weken mochten we onze twee kinderen die hier nog niet eerder op bezoek waren verwelkomen. Ook voor twee van de kleinkinderen was het hun eerste kennismaking met het 'nieuwe huisje van Bonnie en Bompie'. Britt (10) en Vince (3) waren dan ook heel benieuwd. Britt had eerder al een niet zo leuke ervaring door een vlucht met nogal wat turbulentie zodat er een flinke portie ouderlijke overtuigingskracht nodig was geweest om haar opnieuw in een vliegtuig te krijgen. Gelukkig bleek een en ander deze keer nogal mee te vallen. We waren dan ook blij om hen vorige dinsdag op de luchthaven van Faro te kunnen verwelkomen. De vijfdaagse kennismaking met Tavira en omstreken kon beginnen.
Wie in de wintermaanden vanuit België naar het zuiden van Portugal reist, stelt geen hoge klimatologische eisen. Onze bezoekers zijn dan ook meer dan tevreden dat ze twee dagen na elkaar uitgebreid kunnen kennismaken met een van de talrijke mooie stranden van de Algarve. Dat er op Praia do Barril een toeristentreintje bolt verhoogt de pret nog. Een strandbezoek zonder pootjebaden is niet compleet. Bovendien is de zee heel kalm, dus wat kan Vince beletten om zijn schoentjes en kousjes uit te trekken en heel voorzichtig een paar stapjes in het water te zetten? Komt daar dan toch een verloren gekabbeld golfje af zeker? Het gevolg laat zich raden: Vince omver, broek en T-shirt nat, Vince heel boos op de stoute zee. Eerder was hij al kwaad geweest op een stukje kip dat van zijn bord viel, op de grond terechtkwam en bliksemsnel door de hond 'opgeruimd' werd. Zoals bij elk kind staat het begrip 'boos' hier gelijk met het produceren van een enorm aantal decibels. Ik blijf me verbazen over het geluidsvolume dat zo'n ukje creeert. Maar al bij al is het aantal woede uitbarstingen heel beperkt gebleven. Geen reden dus om aan een boek te beginnen met als titel 'Vijftig tinten boos'. Flink zo jongen!
Grootouders die hun kleinkinderen vrijwel dagelijks over de vloer krijgen staan niet op dezelfde manier stil bij diens ontwikkeling dan wij die hen slechts sporadisch eens zien. Zelfs Lieve, die toch vele jaren onthaalmoeder was, is verbaasd over wat kinderen op die leeftijd al kunnen en kennen. Britt legt me in een partijtje scrabbel al flink het vuur aan de schenen en vindt dat het stilaan tijd wordt dat ze schoenen met hakken mag dragen. Vince heeft een woordenschat die ik nooit van een driejarige zou verwachten en telt bij een spelletje verstoppertje al tot twintig. Hij is voorbestemd voor een financiële functie want na 'veertien' komt bij hem al direct 'zeventien'. Leer hem daar nog 'procent' aan toevoegen en inzake te verwachten rendement kan dat tellen in een beleggingsgesprek. Sorry, ik kan het ook niet verbergen in welke sector ik werkte.
Gisteren gingen we eten in een restaurant waar we vorige week al met onze andere zoon te gast waren. Uiteraard stellen we ook onze huidige bezoekers heel fier voor. Wanneer ik er aan toevoeg dat over enkele weken nog een derde zoon op bezoek zal komen ontstaat er enige verbazing en merk ik een lichte verwondering of is het bewondering? Wat gaat dat zijn wanneer alle kinderen de revue gepasseerd zullen zijn? Ik denk dat Lieve een standbeeld gaat krijgen in Tavira. Verdienen doet ze dat in ieder geval.
Deze morgen om zes uur vertrokken onze gasten terug richting België. In de gietende regen. Wellicht wensten de weergoden de overgang niet te hard maken. Het is nu kort na de noen, het zonnetje schijnt terug. Rust. Worden we dan toch oudjes?