Volleybalclub Asterix Kieldrecht organiseert al sinds jaar en dag iedere zomer een groot tornooi met deelnemers uit binnen- en buitenland. Traditioneel staat daar ook een 'avondje internationaal' op het programma: een feestje zonder grenzen. Letterlijk en meestal ook figuurlijk. Aan die letterlijke betekenis dacht ik gisteren omdat ik me realiseerde hoe ik de voorbije jaren evolueerde. Ik was het prototype van iemand die geboren en getogen werd onder een Vlaamse kerktoren en die daar zelfs tot na zijn dood ook zou blijven. Al liggen de begraafplaatsen tegenwoordig aan de rand van de stad en verkies ik mijn tijdelijk verblijf hier op de wereld af te sluiten met een ultieme reis, gedragen door de wind. Bij de zoektocht naar een eigen woning kon ik het in de jaren 90 zelfs niet over mijn hart krijgen om iets te kopen dat niet in mijn geboortestad lag.
Een mens kan veranderen. Nu woon ik meer dan 2.000 kilometer van mijn geboorteplaats en heb ik Portugese, Franse, Britse en Angolese buren. Vrijdag had ik het genoegen om de langste maansverduistering van de eeuw te bewonderen tijdens het 'Full Moon Summer Ball' in de Escola de Hotelaria e Turismo do Algarve in Faro. De meer dan 100 aanwezigen zaten verdeeld aan ronde tafels van acht. Mijn tafelgenoten waren afkomstig uit Engeland, Duitsland, Nederland en .... Zuid-Afrika. De voertaal was Engels maar op mijn vraag wilde de Zuid-Afrikaanse dame met veel plezier nog even haar moedertaal laten horen. Ze had ook geen moeite om mijn Vlaams te 'verstoan'. Zulke ontmoetingen doen me steeds opnieuw echt deugd. Het boeit me geweldig om naar het parcours te luisteren dat mensen in de loop van hun leven aflegden. Saaie mussen zijn zeldzaam in de Algarve, de wereld is er één groot dorp.
Woensdag genoot ik van het optreden van de Israëlische zangeres Noa, gisteravond was het de Kaapverdische Nancy Vieira die me met haar stem gelukkig maakte. Vanavond hervat de cinéclub van Tavira de reeks openluchtvoorstellingen met films uit alle hoeken van de wereld. Een mens zou nog vergeten wat een kerktoren is. Al goed dat er daar in Tavira nog zoveel van zijn.
Toch verloochen ik mijn roots niet hoor! Volgende week woensdag zal het zelfs een echte Vlaamse dag worden. Eerst mag ik vrienden uit België een stukje Tavira laten ontdekken en 's avonds zit ik samen met enkele andere Vlamingen aan tafel in een restaurant met Vlaamse uitbaters. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Intussen zoekt Lieve vlijtig naar bestemmingen uit ons werelddorp die we graag nog willen bezoeken. Nu het nog kan.