De wintermaanden in de Algarve lenen zich bij uitstek voor het maken van wandelingen. Dat weten uiteraard ook de wandelverenigingen. In de streek boven Castro Marim staan nogal wat amandelbomen. De bloesems verschijnen al begin februari en dat grijpen de clubverantwoordelijken dankbaar aan om hun jaarlijkse wandeling tussen de amandelbloesems te organiseren. Gezien het succes van de voorbije jaren gebeurde de tocht dit jaar zelfs op 2 opeenvolgende zondagen.
Mezelf en mijn zwak oriënteringsvermogen kennende besloot ik vorige week vooraf al even op verkenning te gaan. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik ergens (veel) te laat of zelfs helemaal niet, op een voor mij nog onbekende bestemming geraak. Meteen een goede gelegenheid om een nieuw gps-apje te testen vooraleer het al dan niet definitief te installeren. Mijn Toyotamadam raakt hier in Portugal zo hard in de war van al die verschillende postcodes dat het tijd wordt dat ze mijn voorbeeld volgt en ook op rust gaat. Ik zoek dus een vervangster.
Woensdag werd de testdag. Eerste probleem: de probeerversie was stom. Letterlijk. Voor de begeleidende damesstem moest ik upgraden naar de betaalversie. 'De omgekeerde wereld zowaar' zouden slechte mannelijke karakters durven beweren. Zij zouden eerder geld betalen om een vrouw te laten zwijgen. Maar dit ter zijde en uiteraard ben ik het niet met hen eens. Toch niet in deze valentijnsmaand.
Het tweede probleem was iets ernstiger. Ik had de keuze tussen 2 voorgestelde trajecten die beide zowat dezelfde reistijd hadden maar waarvan het ene zo'n 30 kilometer langer was dan het andere. Ik koos voor het kortste traject. Hubert Flater op zijn best. Met dank aan een vroegere wiskundeles waaruit ik onthield dat de kortste afstand tussen 2 punten een rechte is. In Portugal is dat niet juist! Ik, de chauffeur die al klamme handjes krijgt als hij over de brug tussen Portugal en Spanje moet rijden, kwam terecht in een spaghetti van bergweggetjes waar zelfs een Red Bull verslaafde zijn vleugels van verliest. Maar ik geraakte toch op mijn bestemming: Alta Mora. Het hol van Pluto is een metropool hiermee vergeleken. Had een bewoner het mij niet aangewezen ik had zelfs de lagere school - start en aankomst van de wandeling - niet gevonden. Misschien staat het geboortecijfer daar al 10 jaar op nul?
Vandaag, zondag 10 februari, was de grote dag. Alles was onder controle: 7 uur liep de wekker af, 8 uur vertrok ik, 9 uur kwam ik ter plaatse. Eerst mijn inschrijving bevestigen (14 eur betalen) en dan mocht ik aanschuiven voor een lekker ontbijt. In het al vermelde hol van Pluto gonsde het deze keer van de bedrijvigheid. Pluto met wormpjes. Ik was in een internationaal gezelschap beland en zag zelfs 3 autocars uit Spanje. Na het eten ging de wandeling van start. Voor een boogscheut van 5 kilometer kom ik op zondag niet uit mijn bed dus bleef het kiezen tussen 8,5 en 12 kilometer. Ik ging voor de 12.
Vrij vlug ondervond ik dat het hoogteverschil regelmatig vrij pittig was maar de eerste kilometers vlogen voorbij. Na anderhalf uur wandelen kwam er een splitsing en bleef ik resoluut de langste route volgen. Nog een uur later kreeg ik weer de keuze en deze keer was het wat meer verleidelijk om voor de kortere weg te opteren. Maar op mijn leeftijd ben ik niet meer zo vlug te verleiden, toch niet door een wegwijzer en ik hield me aan mijn plan. Het laatste stuk was geen 2 kilometer lang maar 2.000 lange meters. Met de nadruk op meters, afstanden van elk 100 centimeter op het einde. Mijn innerlijke fierheid kende na aankomst geen grenzen. De aangeboden lunch smaakte enorm. De babbel met 2 Nederlandstalige tafelgenoten was een aangename verrassing.
Ik reed terug naar Tavira met een hart als een bloesemende amandelboom. Maar morgen doe ik het toch kalmpjes aan. Denk ik.