De symbolische getallen die ik passeerde op mijn 40°, 50° en 60° verjaardag deden me weinig of niets. Morgen, 26 mei, word ik 65 jaar en deze keer ligt het anders. Al enkele weken bevind ik me op een emotionele achtbaan. Daar kon zelfs een formidabele cruise maar tijdelijk een beetje rust in brengen.
Akkoord, ik heb eigenlijk niet de minste reden tot klagen. Maar misschien is dat nu juist de oorzaak dat ik de laatste tijd zo dikwijls denk aan degenen die niet zoveel geluk hadden in het leven. Net als alle leeftijdsgenoten verneem ik met steeds kortere tussenperiodes het overlijden van iemand die ik goed kende. Of stel ik vast hoe onbarmhartig het leven kan inhakken op iemands uiterlijk of diens fysieke mogelijkheden. Voor het eerst ben ik me ervan bewust dat het vanaf nu voor mij op geen enkel vlak beter zal worden. Dat is even slikken.
Het is exact 50 jaar geleden dat The Beatles het album Sergeant Peppers uitbrachten. Dat is steeds mijn lievelingsplaat geweest. Ik was 15 toen ik voor het eerst 'When I'm 64' meezong. Dat leek me toen een eeuwigheid verder in de toekomst. Nu moet ik de tekst aanpassen. Naar de verleden tijd. Het zal me er niet van weerhouden om op mijn verjaardag mijn Beatles T-shirt te dragen.
Ook het feit dat ik een minnares heb maakt mijn leven er niet eenvoudiger op. Dat is uiteraard voor Lieve een harde noot om te kraken. Geen enkele vrouw aanvaardt dit zomaar. De meest recente liefde van mijn leven heeft me echter volledig in haar ban. Neen, het is geen jong ding. Maar ze heeft een goddelijk figuur met prachtige welvingen. Ik koester me dagelijks aan haar deugddoende warmte. Geen dag gaat voorbij of ik ontdek nieuwe plekjes bij haar. Ik kan haar uren bekijken en in stilte van haar schoonheid genieten. Ze heet Algarve.
Wat zal het ooit een verscheurende keuze worden: terugkeren naar het Vlaanderen waar Lieve's hart gebleven is, of bij mijn minnares blijven? De toekomst zal uitsluitsel brengen. Maar nu is het tijd voor een korte wandeling. Met mijn twee liefdes binnen handbereik.