De overgang naar het nieuwe jaar is dus achter de rug. Oef. Want dit is nooit mijn lievelingsperiode geweest. Neem nu dat gekus. Dat gedoe is de naam kussen niet waard. Dat zijn schampschoten of losse flodders. Iets voor vegetariërs, maar ik heb graag een stukje vlees. Met mate uiteraard. In Vlaanderen zijn het pakketjes van drie, hier is de norm twee. Wellicht is dit de Portugese interpretatie van de bezuinigingen die vanuit Europa opgelegd werden. Een daling met 50 procent, dat kan al tellen. In elk geval verkies ik ook op dit vlak kwaliteit boven kwantiteit. Wie me later deze maand nog ontmoet is hiermee op de hoogte.
Ik kreeg de vraag hoe het op oudejaarsavond met de rozijntjes afgelopen is. Wel, na een ongelooflijk lekker etentje in ons lievelingsrestaurant laten we ons tegen half twaalf meedeinen in de massa die richting Praça da Republica trekt. Nooit zag ik zo een menigte samen in Tavira. Het is een echte mensenzee. En dan sluipt heel eventjes toch een onrustige gedachte binnen: wat zou het gevolg zijn mocht nu.....? Maar twee seconden later staan Lieve en ik aan de oever van de Gilao, de rivier die dwars door Tavira stroomt. Talloze mensen staan daar klaar met hun flessen in aanslag. Zoals overal ter wereld wordt er luidkeels afgeteld en om middernacht schieten honderden kurken de rivier in, begeleid door een schitterend vuurwerk. Er wordt gejuicht en geKust (ja, met een grote K) en ogen kijken vol verwachting, of alcohol, het nieuwe jaar tegemoet. Het lijkt ongelooflijk maar ik verzeker jullie dat ook nu de echte waarheid volgt. Een bejaarde, erg dronken man staat naast me en brabbelt iets tegen me wat ik niet versta. Hij stopt zijn hand in een zak en haalt er iets uit. Rozijntjes! Hij telt ze na en raakt bijna over zijn toeren: het blijken er exact twaalf te zijn! Het jaar vol geluk dat we elkaar toewensen is hier duidelijk meer dan een formaliteit. Je voelt het als iets recht vanuit het hart komt.
Deze week las ik dat mensen altijd een zekere routine inbouwen in hun leven, dat draagt bij tot hun geluk. Bij mij is dat niet anders. Neem nu het opbergen van de kerstversiering: ook dit is een jaarlijkse routineklus. Maar bij het bekijken van de beelden van de winterprik in België voelt het onwezenlijk aan om na dit werkje een .... zonnebadje te kunnen nemen in de tuin. Aan mijn winterhanden te zien - zie fotogallerij - zou ik een gewoon badje ook best kunnen gebruiken. Wie durft daar te beweren dat ik een slecht karakter heb?