Het is me een raadsel waarom maar ik ben gefascineerd door de figuur van Edith Piaf. De straatmus van Parijs had en heeft zelfs na haar dood iets wat me tot in het diepste van mijn ziel kan raken. Ik ben overigens lang niet de enige op wie zij een blijvende indruk naliet want tal van artiesten vertolkten reeds haar repertoire. Jaren geleden betoverde Jo Lemaire me met haar concertreeks met het oeuvre van Piaf, een voorstelling die ik zowat tien keer ben gaan bekijken. Dit is niet te overtreffen dacht ik op dat moment, tot Els De Schepper haar optredens als comédienne even onderbrak en iedereen verbaasde met wat een reïncarnatie van La môme scheen te zijn.

Toen ik in de Algarve-gids van april 'Viviane canta Piaf' zag staan was mijn belangstelling dan ook gewekt. Toch had ik enkele twijfels. De voorstelling was in Albufeira en dat is nu niet bepaald mijn lievelingsplaats in de Algarve wegens te druk en te uitgesproken toeristisch. Maar we zijn nog maar april, dus dat zou nog kunnen meevallen. Meer reserves had ik over het optreden zelf. De voorbije jaren leerde ik wel dat op cultureel vlak Portugal zeker niet mag onderschat worden, maar zich aan het werk van Piaf wagen...???? Wie echter niet waagt blijft maagd en dus reed ik vrijdagavond naar Albufeira.

De show begon om 21u30 maar gezien mijn gebrekkig oriëntatievermogen en na een paar eerdere slechte ervaringen met mijn gps-app vertrok ik goed op tijd uit Tavira. Mijn routeplanner bracht me feilloos bij het Auditorio Municipal van Albufeira. waar het deze tijd van het jaar gelukkig nog rustig is. De ticketverkoop was al geopend en uiteraard had ik geen enkel bezwaar tegen een plaatsje in het midden van de tweede rij. Ook de toegangsprijs van 5 euro betaalde ik met de glimlach, maar deze verkleinde mijn argwaan tegen de mogelijke belabberde kwaliteit van het gebeuren zeker niet. Er was nog tijd genoeg om een hapje te eten en een medewerkster van het theater gaf me de naam van een restaurantje dat ze kon aanbevelen.

Ik opteerde daar voor het 'speciale menu' dat bestond uit een uitgebreide starter, de dagsoep, een stevige hoofdschotel en een flink uit de kluiten gewassen nagerecht. Inclusief drank betaalde ik voor dit alles 14 eurootjes. Horeca Vlaanderen, lezen jullie mee? 

Net op tijd nam ik plaats in de zaal voor een meer dan aangename verrassing. Zangeres Viviane werd omringd door enkele uitstekende muzikanten en ze probeerde gelukkig niet een kloon van het origineel te zijn. Toen tijdens een van de songs plots en totaal onverwachts een video opname inclusief de stem van de échte Piaf geprojecteerd werd leek het wel de verrijzenis enkele weken voor Pasen. Ik was niet de enige toeschouwer die het niet droog hield. Na de voorstelling nam de artieste ruim de tijd voor een signeer- en fotosessie waarvan ik als kersverse fan uiteraard dankbaar gebruik maakte. Kijk maar eens in de fotogalerij. 

'Thank God, it's Friday!' was jarenlang een van mijn favoriete liedjes. Deze morgen ontwaakte ik met de gedachte: 'Mijn god, het is al vrijdag vandaag!'. 

Bovenstaande zinnen illustreren de invloed die reclameboodschappen op ons onderbewustzijn hebben. De Paastijd nadert en in Portugal worden de mensen daar uitdrukkelijker op gewezen dan in Vlaanderen. Waar in Vlaanderen enkel de lezers van 'Kerk en Leven' concreet geïnformeerd worden en de anderen het naderende Paasfeest pas beseffen door de paaseitjes bij de bakker, is de communicatie in Tavira iets nadrukkelijker. Tijdens de goede week en het paasweekend draait hier echt alles rond het grootste feest van het kerkelijk jaar. Op het rondpunt aan het Gran Plaza in Tavira staat heel het programma op een groot reclamebord, broederlijk naast de boodschap van een hamburgerketen. Tijdstip en plaats van de processie, de kruisweg, de eucharistievieringen,.... alles staat erop. Hier moet je als gelovige achteraf niet met de smoes afkomen dat je van niets wist. Ook op niet-katholieken - hier vooral de toeristen - maakt heel het gebeuren een diepe indruk. Als ik terugdenk aan de oorverdovende stilte tijdens de processie krijg ik nog kippenvel.  

Maar net zoals in Vlaanderen is Pasen ook de start van het toeristisch seizoen. De overwinteraars maken plaats voor kortverblijvers. Denk echter niet dat in de voorbije maanden alles al in gereedheid gebracht werd voor de zomermaanden. We zijn in Portugal, weet je wel? Volgend straf voorbeeld wil ik jullie niet onthouden.

Het prachtige strand van Ilha de Tavira is enkel bereikbaar per boot. Dat is logisch want het is een eiland en toch iets te klein om er een vliegveld aan te leggen. De omgeving van 4 Agua's - de oever langs de zijde van Tavira stad - werd vorig jaar heraangelegd en nu is het de beurt aan de aanlegsteiger op het eiland. Er is echter een klein probleempje opgedoken. Men sloopte enthousiast de oude steiger en vergat dat hierdoor de ferryboot niet kan aanmeren. Een voorlopig aanlegplaats wordt 'binnenkort' voorzien. Dat was het antwoord dat ik half januari kreeg op de toeristische dienst. Dezelfde uitleg kreeg ik nogmaals enkele dagen geleden. Het zullen dus wellicht alleen geoefende zwemmers zijn die dit paradijselijk stukje natuur de komende weken - maanden ? - kunnen ontdekken. Ik heb medelijden met de horecauitbaters op het eiland. 

Misschien troosten ze zichzelf met de gedachte: 'God schept de dag en we gaan er door. Kunnen we niet langs achter, dan gaan we maar langs voor.' 

Ik ben echt wel gehersenspoeld door de kracht van de reclame lijkt me.

Wie koestert als vijftiger, levend in het zogenaamd 'beschaafde' deel van de wereld niet volgende klassieke dromen: een goede gezondheid behouden en later nog lang kunnen genieten van de pensioenleeftijd waarin veel kan en bijna niets moet?

Zonder een flinke portie geluk haal je dat niet en daarvan ben ik me maar al te goed bewust. Ook wil ik gerust toegeven dat mijn leven niet iedere dag een feest is. Net zoals bij de meeste mensen zijn het enkel de tofste momenten en gebeurtenissen die van mij een plaatsje krijgen op de sociale media. Niets menselijk is me immers vreemd. Wie zou overigens nog verder lezen mocht dit blogje ontaarden in een klaagzang over zaken die er in Utopia anders zouden uitzien? Toch is het voortdurend balanceren op een slappe koord: hoe ver kan ik gaan in het beschrijven van zaken die me gelukkig maken zonder de minder fortuinlijken pijn te doen? 

Soms kan je zelfs mensen onbedoeld de gordijnen injagen. Neem nu de klimaatproblematiek. Ik besef heel goed dat het tijd wordt dat we onze aardkloot met wat meer respect gaan behandelen. Maar ik vertik het om me voortaan alle geneugten des levens te ontzeggen. Ook hier ligt de oplossing ergens in het midden. Ik wil gerust meer plaatselijke producten kopen in plaats van druiven die vanuit Peru naar Portugal gevlogen worden. Enkele dagen zonder vlees? Geen probleem! Afstanden van minder dan 5 kilometer te voet afleggen? Lekker sportief! Maar ik laat me geen gewetensprobleem aannaaien omdat ik meer dan een doorsnee mens het vliegtuig neem. Persoonlijk eens gaan kennismaken met andere culturen en landen is geen deel van het probleem maar eerder een deel van de oplossing. Regelmatig zijn roots opzoeken is dat ook.

Deze maand maakten Lieve en ik nog maar eens een reisje. Zon, zee, zand en een handvol hotels: dat is de samenvatting van Boa Vista, een van de tien eilanden die samen Kaapverdië vormen. Er zijn geen historische gebouwen of steden die het waard zijn om bezocht te worden. Maar het is bewoond door mensen die 'no stress' als lijfspreuk hebben. Het is voor hen kiezen tussen de pest en de cholera: in armoede blijven leven of massatoerisme binnenhalen? 

Op het eiland Boa Vista wil de overheid voor het compromis gaan: aan de zuidelijke stranden zijn duizenden hotelkamers in aanbouw en de noordelijke kust heeft men beschermd als natuurgebied. Ik houd mijn hart vast want de brutale overgang van derdewereldeiland naar toeristisch paradijs zal zeker niet zonder slag of stoot gaan. Laat ons hopen dat Kaapverdiërs sterk genoeg zijn om hun levensmotto niet om te ruilen voor een ratrace zoals in midden-Europa. En dat ze meer dan een graantje mogen meepikken van de toekomstige ontwikkeling van hun grondgebied. Met een huidig maandloon van 200 tot 300 euro gaan ze daar niet in slagen. Tenzij de slimmeriken zoals die oude gitaarspeler die ik spotte. Nu er toeristenbusjes in zijn straat stoppen schilderde hij een solsleutel op zijn gevel en legt hij goed zichtbaar een mandje naast zijn stoel. Fotogeniek voor de toeristen, lucratief voor zichzelf. Van zo iemand kan ik echt genieten. Goed geweten. Er staan trouwens enkele fotootjes in de galerij.   

Maandagmiddag, 4 maart 2019. De tribunes langs het parcours van de carnavalstoet in Loulé zitten vol. Tussen de massaal aanwezige Engelsen bevindt zich ook 1 Vlaming. Hij geniet van het schouwspel. Hij doet dat in stilte maar met overvolle teugen ook al heeft hij geen honderd procent biologisch afbreekbare beker in zijn hand. De lucht is grijs en het is fris. Dat kunnen zelfs de warmbloedigste samba danseressen niet verhullen. Voor zover ze overigens iets te verhullen hebben. De Vlaamse blogschrijver ziet dat het goed is. Hij heeft een glimlach om zijn lippen en een fototoestel in aanslag.

Geen lezer zal me geloven maar behalve van de opfrissing van mijn cursus anatomie van het vrouwelijk lichaam genoot ik deze middag ook nog van heel wat andere zaken.

Voor een goed begrip moet u weten dat de stoet over een afgesloten circuit loopt en hij is voor zover ik weet de enige waarvoor toegangsgeld gevraagd wordt. De opbrengst van de ticketverkoop (2 euro) wordt echter verdeeld tussen een aantal plaatselijke sociale projecten en de deelnemende carnavalsverenigingen en zoiets snoert de knorpot in mij de mond. Het voordeel van een circuit is dat al het moois meerdere keren te bewonderen valt. 

In schril contrast tot het beeld dat velen hebben van carnaval is in Loulé het drankverbruik niet de prioriteit van deelnemers en toeschouwers. Toch niet 's namiddags. Wat er zich op het nachtelijke carnavalbal afspeelt weet ik niet, want vader gaat niet op stap. Zijn jasje en zijn dasje zitten goed... in de kleerkast opgeborgen. Van het gedisciplineerd aanschuiven aan de kassa tot het gemeend applaus voor de deelnemers, alles verloopt gemoedelijk en in een leuke sfeer. Maar Utopia bestaat niet en ook hier worden rugzakken en buggys gecontroleerd door de beveiligingsmensen. 

Op de praalwagens wordt de draak gestoken met nationale en internationale bekende figuren en ook hier zitten echte kunstwerkjes tussen. Maar het zijn vooral de artiesten die me bekoren: evenwichtskunstenaars, steltenlopers en hier en daar een stukje authentiek straattheater. Ooit al een vrouw zien afschieten uit een kanon? Ik deze middag wel. 

Ik begrijp nu ook waarom er geen 't' in het woord carnaval staat. Niemand van hen die in de stoet meelopen voelt zich daarvoor te dik, te dun, te oud, te jong, te lelijk of te mooi. Vooral van mensen met de laatstgenoemde kenmerken vind ik dat te gek.    

De aankomst van een rit van de ronde van de Algarve in Tavira wordt stilaan een traditie. Voor de profploegen is het een leuke voorbereiding op het nieuwe wielerseizoen want de streek leent zich prima voor fietstochtjes. Waar individuele wielertoeristen met hun leven spelen op de erbarmelijke fietspaden, voor zover die er al te vinden zijn, kunnen de profs zich prima uitleven op het voor hen uitgekozen en beveiligde traject. Onder begeleiding van een aanzienlijk aantal motorrijders van de GNR (de vroegere rijkswacht in België) krijgen ze uiteraard de weg voor zich alleen. Ik moet toegeven dat de overlast voor de andere weggebruikers goed meevalt. Hier is geen sprake van eindeloos lang afgesloten wegen, dus er groeit amper frustratie bij automobilisten die moeten wachten tot de karavaan voorbij is gevlogen.

Het woord karavaan is overigens niet op zijn plaats want buiten het peleton en de onontbeerlijke volgwagens is er geen sprake van overbodige tralala. Maar dat neemt niet weg dat het gebeuren op en top professioneel georganiseerd is. Life televisiebeelden op grote schermen bij de aankomst houden de toeschouwers nauwkeurig op de hoogte van het verloop van de rit en over waar de renners zich al bevinden. Het animatieteam van de hoofdsponsor van het evenement is kwistig met het uitdelen met petjes. Nuttig want eind februari geeft de zon al flink wat warmte in de Algarve. De commentator geeft uitleg over het gebeuren met een enthousiasme als ware het de eerste maanlanding waarover hij rechtstreeks verslag mag uitbrengen.

Hier echter geen Vlaamse kermiskoerstaferelen. Er staan wel een paar duizend toeschouwers maar er wordt niet gedrumd om een plaatsje dicht bij de aankomst te bemachtigen. Wel staat hier en daar een bescheiden bierkraampje maar er is geen sprake van verkwisting van dat edele vocht. Hamburgers, worsten en frieten schitteren door afwezigheid. Als het kermis is in Portugal dan is het kermis, als het koers is in Portugal dan is het koers. Men houdt hier van eenvoud. Uiteraard laat ook in Tavira de burgemeester zich heel graag zien waar een massa volk aanwezig is. Hier echter geen toespraken of andere pogingen om de show te stelen. Deugddoend.

Het sportieve belang van de '45° Volta ao Algarve en Bicicleta' moet niet overschat worden. De Nederlandse jonge renner Dylan Groenewegen haalde het vrij vlot in een sprint bergop. Veel van zijn collega's en wellicht hijzelf gingen na de rit van zo'n 200 kilometer nog wat bijtrainen. Dat ga ik deze namiddag ook eens doen denk ik. Maar zonder politiebegeleiding en niet zoveel kilometers.

Of wordt het toch maar wat zonnen met een boek en onder mijn nieuwe Cofidispetje? We zien wel. Carpe diem.   

De wintermaanden in de Algarve lenen zich bij uitstek voor het maken van wandelingen. Dat weten uiteraard ook de wandelverenigingen. In de streek boven Castro Marim staan nogal wat amandelbomen. De bloesems verschijnen al begin februari en dat grijpen de clubverantwoordelijken dankbaar aan om hun jaarlijkse wandeling tussen de amandelbloesems te organiseren. Gezien het succes van de voorbije jaren gebeurde de tocht dit jaar zelfs op 2 opeenvolgende zondagen. 

Mezelf en mijn zwak oriënteringsvermogen kennende besloot ik vorige week vooraf al even op verkenning te gaan. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik ergens (veel) te laat of zelfs helemaal niet, op een voor mij nog onbekende bestemming geraak. Meteen een goede gelegenheid om een nieuw gps-apje te testen vooraleer het al dan niet definitief te installeren. Mijn Toyotamadam raakt hier in Portugal zo hard in de war van al die verschillende postcodes dat het tijd wordt dat ze mijn voorbeeld volgt en ook op rust gaat. Ik zoek dus een vervangster. 

Woensdag werd de testdag. Eerste probleem: de probeerversie was stom. Letterlijk. Voor de begeleidende damesstem moest ik upgraden naar de betaalversie. 'De omgekeerde wereld zowaar' zouden slechte mannelijke karakters durven beweren. Zij zouden eerder geld betalen om een vrouw te laten zwijgen. Maar dit ter zijde en uiteraard ben ik het niet met hen eens. Toch niet in deze valentijnsmaand. 

Het tweede probleem was iets ernstiger. Ik had de keuze tussen 2 voorgestelde trajecten die beide zowat dezelfde reistijd hadden maar waarvan het ene zo'n 30 kilometer langer was dan het andere. Ik koos voor het kortste traject. Hubert Flater op zijn best. Met dank aan een vroegere wiskundeles waaruit ik onthield dat de kortste afstand tussen 2 punten een rechte is. In Portugal is dat niet juist! Ik, de chauffeur die al klamme handjes krijgt als hij over de brug tussen Portugal en Spanje moet rijden, kwam terecht in een spaghetti van bergweggetjes waar zelfs een Red Bull verslaafde zijn vleugels van verliest. Maar ik geraakte toch op mijn bestemming: Alta Mora. Het hol van Pluto is een metropool hiermee vergeleken. Had een bewoner het mij niet aangewezen ik had zelfs de lagere school - start en aankomst van de wandeling - niet gevonden. Misschien staat het geboortecijfer daar al 10 jaar op nul?  

Vandaag, zondag 10 februari, was de grote dag. Alles was onder controle: 7 uur liep de wekker af, 8 uur vertrok ik, 9 uur kwam ik ter plaatse. Eerst mijn inschrijving bevestigen (14 eur betalen) en dan mocht ik aanschuiven voor een lekker ontbijt. In het al vermelde hol van Pluto gonsde het deze keer van de bedrijvigheid. Pluto met wormpjes. Ik was in een internationaal gezelschap beland en zag zelfs 3 autocars uit Spanje. Na het eten ging de wandeling van start. Voor een boogscheut van 5 kilometer kom ik op zondag niet uit mijn bed dus bleef het kiezen tussen 8,5 en 12 kilometer. Ik ging voor de 12. 

Vrij vlug ondervond ik dat het hoogteverschil regelmatig vrij pittig was maar de eerste kilometers vlogen voorbij. Na anderhalf uur wandelen kwam er een splitsing en bleef ik resoluut de langste route volgen. Nog een uur later kreeg ik weer de keuze en deze keer was het wat meer verleidelijk om voor de kortere weg te opteren. Maar op mijn leeftijd ben ik niet meer zo vlug te verleiden, toch niet door een wegwijzer en ik hield me aan mijn plan. Het laatste stuk was geen 2 kilometer lang maar 2.000 lange meters. Met de nadruk op meters, afstanden van elk 100 centimeter op het einde. Mijn innerlijke fierheid kende na aankomst geen grenzen. De aangeboden lunch smaakte enorm. De babbel met 2 Nederlandstalige tafelgenoten was een aangename verrassing.

Ik reed terug naar Tavira met een hart als een bloesemende amandelboom. Maar morgen doe ik het toch kalmpjes aan. Denk ik.

Ik heb een hart voor dieren. Dat is niets nieuws. Ik heb zelfs een groot hart voor honden. Het zou anders nogal gek zijn om er enkele in huis te houden. Toch werd mijn dierenliefde de afgelopen week zwaar op de proef gesteld. Het verhaal gaat als volgt.

Mijn rechterburen lieten zich ooit overhalen om een hondje mee te nemen uit het dierenasiel. Merk: vuilbakras. Type: te vergelijken met onze Flacco maar uiteraard bijlange niet zo mooi. Over zijn aaibaarheidsfactor komt u zo dadelijk meer te weten. 

De buurman vindt het een heel lief beestje maar zegt dat er in zijn jeugd iets gebeurd moet zijn wat hem een dubbele persoonlijkheid heeft bezorgd. Binnen in huis is hij zeer rustig en klikt het met alle gezinsleden. Zodra hij buitenkomt verandert hij van Dr Jekyll in Mr Hyde. Om dit probleem op te lossen haalde men nog een tweede hond. Deze keer werd het een labrador want deze hebben de faam om vriendelijk en rustig te zijn. De hoop was dat de kleinste hond het gedrag van zijn grotere collega zou overnemen. Er werd een klein maar belangrijk detail over het hoofd gezien: ook labradors hebben beweging en aandacht nodig, zeker wanneer ze nog in hun inprentingsfase zijn. De baasjes hebben echter allebei een full-time job en dus blijft er te weinig tijd over om veel met de honden bezig te zijn. Ik zou ook niet tevreden zijn mocht ik de weekdagen moeten doorbrengen achter een hek in een voortuintje van enkele vierkante meters groot.

Het labradorpupje werd inmiddels volwassen en is nu groot en sterk. Zelfs sterk genoeg om het ijzeren tuinhek open te kunnen duwen en zo al eens van de vrijheid te kunnen proeven. Uiteraard proeft zijn spitsbroeder dan met volle teugen mee. Dat is geen veilige situatie ook al komt er geen doorgaand verkeer in onze wijk.

Dinsdag rond 18 uur was het weer ontsnappertjestijd. Omdat de kinderen van de buren op dat moment eventjes alleen thuis waren hielp ik hen bij het naar binnen lokken van hun lieverdjes. De kleinste woef was het daar volstrekt niet mee eens en voor ik hem zelfs nog maar zag aankomen beet hij fluks in mijn enkel. De buren werden gealarmeerd door hun tienerzoon en kwamen direct poolshoogte nemen. Honderd 'desculpas' later reed buurman even later met mij naar het Centro de Saude. De spoedarts, die overduidelijk vrij was, wou me niet behandelen want.... ik had een familiedokter en die was ook aanwezig. Omdat er nog heel wat patiënten voor haar in de wachtzaal zaten, wou zij mij die avond niet meer helpen. Voorstel van de verpleegkundige: ga naar de kliniek in Faro of Vila Real. Voorstel van Hubert: buurman, breng mij naar Taviclinica, een privé kliniek in Tavira. Daar werd ik, na wat argumenteren op zijn Portugees, vrij snel verzorgd. Een amputatie was niet nodig, een ontsmettingsmiddel en antibiotica wel. 

We zijn nu enkele dagen verder en buiten een verkleurd en gezwollen enkelgewricht ziet mijn pootje er tamelijk gezond uit. De tattoo van enkele hondentandjes heb ik niet moeten betalen. Mijn dierenliefde is intact gebleven al gaat mijn voorkeur voorlopig toch naar de poes van mijn linkerbuurvrouw. Sinds ik die een paar keer goed verzorgd heb is/zijn die steeds heel lief voor mij.      

Hubert is gevoelig voor koopjes. Dat was zo. Dat is zo. Dat zal hoogstwaarschijnlijk de rest van zijn leven zo ook blijven. De gevolgen moet hij daar dan ook van dragen. Meestal doet hij dat relativerend, soms doet hij dat zoals de echte Portugezen diep zuchtend. Ter illustratie het volgende voorbeeld.

In het warenhuis zag ik 2 jaar geleden ligzetels in promotie staan. Ze waren het koopje van de week en dus te koop voor zoals men dat zegt 'een prikje'. Gemaakt van plastiek, in een kleur die in volle zon niet teveel pijn deed aan de ogen, niet te zwaar om te dragen en gemakkelijk te reinigen: meer moest dat niet zijn. Het mooie liedje duurde niet lang. Tegen het einde van de zomer hadden ze het begeven onder het gewicht van mijn toch niet zo spectaculaire spiermassa. Ze kregen een waardig afscheid in het containerpark.

Een normale mens leert uit zijn fouten. 

In hetzelfde warenhuis zag ik vorig jaar ligzetels in promotie staan. Ze waren het koopje van de week en dus te koop voor ... drie prikjes. Want ik had mijn lesje immers geleerd en koos voor de houten uitvoering. Wel iets duurder maar beter voor het milieu dan die plastieken rommel. Iets zwaarder om te dragen maar ook gemakkelijk te reinigen: meer moest dat andermaal niet zijn. 

Ook dit mooie liedje duurde niet lang. Mijn tuinman had me gewaarschuwd voor de invloed die de zuiderse zon heeft op alles wat buiten blijft staan en had me aangeraden om het hout te behandelen. Ik zou dat zo vlug mogelijk doen. Van uitstel kwam niet enkel afstel maar er verscheen ook een barstje in een cruciaal onderdeel van de eerste tuinzetel. Het barstje werd een barst en het kwam tot een fatale splitsing. Confederalisme in mijnen hof als het ware. Ook dit stoffelijk overschot gunde ik een waardig afscheid. Ik zou tot demontering overgaan. Er zaten meer dan 300 (!) vijzen in het hout en die zou ik verwijderen. Met een manueel schroevendraaiertje. Bedoeling: de latjes die nadien loskwamen kon ik nog gebruiken als aanmaakhout. Ontdaan van alle ijzerwerk gaf het houten skelet echter geen krimp: het was gelijmd. Op het containerpark begreep de medewerker niet waarom iemand met zo'n boze blik een deels gespleten ligbed in de container kieperde. 

O ja, bij de landing van het ligbedwrak kwamen alle latjes mooi los. Ik ben niet in de container gekropen om ze te recupereren. Mijn laatste restje eergevoel weerhield me nog net. Het overblijvende exemplaar dat nog in mijn tuin staat zal ik volgende week behandelen met een beschermende laag. Hout ziet hier af. Hubert soms ook.

Ook de derde week van januari vliegt voorbij en het leven gaat opnieuw zijn normale gangetje. Waar veel midden-Europeanen niet bij stilstaan is het feit dat het ook in de Algarve wintert. Gelukkig maar want leven in een land zonder seizoenen zou niet aan mij besteed zijn. 

Ik besef heel goed dat het begrip 'winter' hier tamelijk relatief is. Overdag blijft de temperatuur vlotjes een goede 15 graden halen. Op een plekje uit de wind en in het zonnetje kan ik volop een van mijn favoriete sporten beoefenen: zalig nietsdoen. 

De uitzonderingen bevestigen ook hier de regel: gisteren kregen we de eerste echte regendag van het nieuwe jaar. Dat was goed nieuws voor de plantjes in het park. Vanaf vandaag kunnen ze hun prille nieuwe bloemetjes opnieuw probleemloos richting gele bol richten. Voor de rest van de maand januari wordt geen bijkomende neerslag van betekenis meer verwacht...

Een en ander neemt niet weg dat ik 's avonds toch ook onder een fleecedekentje kruip en dat ik ecologisch in de fout durf te gaan door het haardvuur te laten branden. Mocht mijn gewetensnood te groot worden zoek ik wel een manier om de CO2 uitstoot te compenseren. Geen bruinebonensoep meer eten misschien.

In tegenstelling tot de meeste mensen houden Lieve en ik ons nog steeds aan de goede voornemens die we maakten eind december. Zowat dagelijks doen we een flinke wandeling in de Algarve. Onze stappenteller maakt overuren en de Wally heeft daar niets op tegen. Ik vind dat hij zowaar gespierde pootjes krijgt. Amor en Flacco blijven thuis en zij zijn wellicht blij dat ze enkele uurtjes van het monsterbolletje verlost zijn. 

Tijdens een van onze tochtjes ontdekten we de vernieuwde wandelweg langs het strand van Montegordo. Zoals zo dikwijls zijn daarover de meningen verdeeld maar wat ons betreft is dit een mooie verbetering. Er wordt nog volop gewerkt om de splinternieuwe horecazaken klaar te krijgen maar tegen de zomermaanden zal er zeker naar hartelust kunnen gesmikkeld en gesmuld worden. Wie een zuivere strandvakantie zoekt kan terecht in een van de hotels die op 100 meter van de oceaan liggen. Zowaar een troefkaart die mijn geliefde Tavira niet kan bovenhalen want hier is eerst een boottochtje nodig om aan het strand te komen.

U heeft het intussen wellicht begrepen: laat u niet verleiden door vakantiepromo's uit Egypte, Tunesië, Turkije en andere streken die, jammer maar helaas, maar 1 bomaanslag verwijderd zijn van hernieuwde chaos. Stip de Algarve aan als eerstvolgende reisbestemming! 

Deze bijdrage wordt niet gesponsord door de dienst voor toerisme. Een traktatie tijdens uw eerstvolgend verblijf zal wel met dank genuttigd worden.    

Het heeft enkele weken geduurd voordat ik aan het neerschrijven van indrukken over mijn eerste kennismaking met Brazilië begon. Maar zelfs nu nog worstel ik met tegenstrijdige gevoelens. 

Om te beginnen kan je je geen degelijke mening vormen over zulk gigantisch land als je er maar enkele dagen verblijft. Als passagier van een cruiseschip ben je bovendien niets meer dan een wandelende kredietkaart en wees maar zeker dat men zowel in Recife, Salvador als Cabo Frio die financiële melkkoeien al vanop grote afstand herkent. Nu had ik wel het voordeel dat ik met ons groepje Vlamingen uitstappen kon doen die georganiseerd werden door het Belgisch reisbureau. Rondleidingen met een minibusje en niet in het spoor van de karavaan autocars die door de rederij afgehuurd werden. We vielen dus iets minder op.

Ik was onder de indruk van de prachtige natuur, proefde de sfeer op lokale marktjes en bezocht schitterende kerken en gebouwen. De stranden op Cabo Frio waren bij de mooiste die ik ooit zag: wit zand, helderblauw water, donkerbruine vrouwen... Hier is volgens mij de uitdrukking 'binnensmonds kwispelstaartend' op zijn plaats om te omschrijven hoe ik me voelde bij het zien van al dat moois.

Na het cruisegedeelte verbleven we nog 3 dagen In Rio de Janeiro. Tijd genoeg om van deze wereldstad te proeven en ik moet zeggen: het smaakte niet naar meer. Het zogezegde onveiligheidsgevoel in Vlaamse centrumsteden is een lachertje in vergelijking met de sfeer in Rio. Langs alle kanten werd ik bestookt met goede raad: ga niet alleen buiten 's avonds, wandel na zonsondergang niet op het strand, draag geen uurwerk of sierraden, verstop uw fototoestel onder uw shirt.... We verbleven in een hotel aan het strand van Copacabana maar zelfs daar was het geen pretje om overdag eventjes op een terrasje te gaan zitten. Voortdurend kwam men spullen te koop aanbieden, bedelen en het leeggoed van de tafels wegnemen. Voor het recycleren van blik en plastiek krijgt men daar een kleine vergoeding dus dat op zich is al voldoende om er een handeltje in op te zetten.

Het verschil tussen arm en rijk is enorm en overal zichtbaar. Wie het geluk heeft om bij de betere klasse te behoren leeft in een gevangenis. Nergens zag ik ooit zoveel afsluitingen, hekken, tralies en bewakingsagenten dan in Rio de Janeiro. De foto die de diepste indruk op mij gemaakt heeft nam ik op het strand van Ipanema. Op deze foto staat een stukje van het piepkleine strandje,  een enorm vijfsterrenhotel en daarachter de favela's, zoals de krotwoningen in Brazilië genoemd worden. Zou je bij het boeken van een kamer moeten kiezen tussen zicht op zee of zicht op de miserie? Een gids vertelde me dat de fameuze 'girl' uit het wereldberoemde liedje nog steeds leeft en intussen de 70 voorbij is. Daar zou ik eens een babbeltje mee willen doen. Of nee, toch maar niet, om een nieuwe afknapper te voorkomen.