Het is nu exact 1 jaar geleden dat ik voor de laatste keer als medewerker mijn bankkantoor verliet. Mocht facebook me er deze morgen niet aan herinnerd hebben dan zou ik er zelfs niet eens bij stilgestaan hebben. Meteen kan ik mijn nog werkende medemensen geruststellen: je hoeft niet noodzakelijk in het zwarte gat te vallen als je stopt met werken. Ik denk dat veel afhangt van de voorbereiding. Mensen die, zoals ik, zelf ruim vooraf de datum waarop ze stoppen kunnen vastleggen en die concrete plannen hebben hoe ze de vrijgekomen tijd gaan invulen, lopen weinig risico. Zeker wanneer ze hun eigen belangrijkheid kunnen relativeren. Toch raad ik iedereen aan om, wanneer het eens een tijdje professioneel wat moeilijk loopt, toch door te bijten. Later kunnen terugblikken op een geslaagde loopbaan geeft een enorme mentale voldoening. En net voldoende financiële armslag om de tijd te vullen met de dingen die je graag doet. 

Maar nu genoeg gefilosofeerd! Na de bewogen verrassingstrip naar België deden we het deze week uiteraard heel wat rustiger aan. De weergoden hadden wel een drukke agenda want er raasden enkele herfststormen over de Algarve. Dan is duidelijk te merken dat de wegen hier er niet op voorzien zijn om grote hoeveelheden neerslag te verwerken. De diensten van Tavira Verde hadden hun handen vol maar slaagden er op korte tijd toch in om alles onder controle te krijgen. 

Ook de temperatuur is naar beneden gezakt. Vooral 's avonds koelt het flink af. Tot zo'n 10 graden. We hebben voor het eerst een paar uurtjes de vloerverwarming gebruikt. En onder een fleecedekentje naar TV gekeken. Maar dat was eigenlijk omdat ons schapenvelletje dat voor de haard ligt in de was is  Tja, ik had dinsdag maar zo geen uitdagende foto van een halfnaakte zonneklopper op facebook moeten zetten.

Omdat het sinterklaasgebeuren hier geen item is, is het hier al volop de eindejaarsperiode die de handelaars inspireert. Black Friday gaf aanleiding tot een koopjesweekend en we lieten ons verleiden om al wat kerstversiering te kopen. Volgende week tuigen we de boom op. Tenzij het weer terug omslaat, dan heb ik belangrijker zaken te doen. Lieve, is er nog zonnecrême? 

Zowat 9 maanden voor onze tweeling hun 21° verjaardag zou vieren op 16 november beslisten we om een verrassingsbezoekje te organiseren. Om praktische redenen was het enkel Jasko die zou kunnen verrast worden maar dat was al uitdaging genoeg.

Maandag brachten we de honden naar kennel 'Dogspa'. Met zo'n naam is verdere uitleg overbodig: we zouden met een gerust hart vertrekken. Het meisje van de kennel deed Amor en Flacco kwispelstaarten. Ik deed dat ook, maar dan binnensmonds. 

Dinsdagmorgen 6 uur vertrokken we naar de luchthaven van Faro. Om 14 uur reden we in ons huurautootje in de gietende regen van Charleroi naar Sint-Niklaas. De dag nadien zou de grote verrassingsdag worden.

Woensdagmorgen reden we eerst naar Gent om daar Jellien op te pikken. Meteen konden we dan ook haar nieuw studentenkot eens zien. Jammer dat mijn studentenjaren voorbij zijn want op zo een gezellig stekje zou ik ook graag een paar jaartjes studeren. De ultieme misleidingstruuk voor Jasko was er echter eentje teveel. In het telefoontje om hem een gelukkige verjaardag te wensen, zogezegd vanuit Portugal, versprak Lieve zich eventjes. Later bleek net dat voldoende te zijn geweest om hem argwanend te maken. Zijn vriendin kon dan ook niet anders dan hem enkele uren voor ons bezoek de verrassing te verklappen. Ze had hem voor het eerst iets moeten verzwijgen en dat dan nog gedurende zo'n lange periode. Sorry meisje, ik zal het u nooit meer aandoen. Vanuit Gent tuften we naar Genk, slechts 1 lettertje maar veel lange filekilometers verschil. 's Avonds gingen we met zijn allen eten in een Italiaans restaurant in Hasselt en daarna dropten we Jellien terug af in Gent. We kwamen zoals men zegt 'moe maar tevreden' terug in Sint-Niklaas.  

Donderdag: marktdag in Sint-Niklaas. Deze klassieker mochten we na zovele maanden niet missen. Twee dozen snoepjes van het befaamde snoepkraam staan intussen in een kast in Tavira. Eventjes dan toch. Na het marktbezoek trokken we naar het koopcentrum. Wat ons opviel was hoe hard het winkelaanbod sinds nieuwjaar wijzigde. Eventjes waren we zelfs bang dat onze vertrouwde optieker weg was, maar de winkel was enkel naar een ander pand verhuisd. We kregen een hongerke en Lieve wees me op de dagschotel in een van de horecazaken. De spinaziepuree met chipolata smaakte me als een koningsmaal. Ik maakte zelfs een putteke in het midden van de puree om de saus in te doen. Om jong te blijven moet je het kind in jezelf levenslang koesteren.  

Vrijdag was de laatste dag van het korte bezoek aan België. Tijd om nog wat kilometers te bollen. Zoon Mirko en zijn vriendin verhuisden onlangs immers naar de Antwerpse Kempen. 's Morgens dus de valies al in de koffer gelegd, de handbagage op de achterbank gedropt en wij op weg richting provincie Antwerpen. Als je filevorming verwacht valt dat altijd anders uit en dus hadden we tijd over om rustig Turnhout te verkennen vooraleer we naar Arendonk trokken. Na een uitstekende maaltijd van keukenprinses Britt ging het 's avonds naar Charleroi waar we voor de zekerheid een overnachting geboekt hadden dichtbij de luchthaven. Om onze vlucht van 6u50 te halen moest de wekker rond vier uur aflopen. Het was een kort en onrustig nachtje maar alles leek prima te verlopen. De huurwagen werd voor de tweede keer in 4 dagen (!) volgetankt en keurig geparkeerd in parking P4. Op dat vroege uur is er nog geen personeel van het verhuurbedrijf aanwezig en dus dropten we de autosleutels in het daarvoor voorziene bakje. Wij dan naar buiten en enkele ogenblikken later zagen we de shuttlebus naar de luchthaven al afkomen. Alles was dus weeral vlekkeloos verlopen. Tenminste dat dacht ik. Tot Lieve de volgende 3 woorden sprak:  'Oei, onze valies!' 

Die hadden we in de koffer van de huurwagen laten liggen. De autosleutels zaten al onbereikbaar in het sleutelkastje. De chauffeur van de shuttlebus was wel zeer behulpzaam maar vond ook geen oplossing. Dus wij zonder valies terug naar Portugal. Gelukkig hadden we de echt noodzakelijke dingen in de handbagage gestopt. Gisteren hebben we contact gehad met het verhuurbedrijf: de koffer is gevonden en veilig. In december zullen we hem oppikken bij ons volgend bezoek. Tenzij we via DHL een betaalbare andere oplossing vinden. Ik ga nu toch enkele dagen wachten vooraleer ik mijn bloeddruk nog eens controleer.

Over liefde en geluk zijn al talloze bibliotheken volgeschreven. Maar toch praat men in de westerse maatschappij nauwelijks, of enkel met de handrem op, over deze zaken. Schaamt men zich om toe te geven dat men gelukkig is? Waarom wordt liefde doodgezwegen? Heeft de westerse mens schrik om als opschepper of naïveling te worden gebrandmerkt? Of heeft men gewoon geen tijd om te zien waarin geluksbommetjes verborgen zitten?

Laat me toe hier enkele kleine gelukzalige momenten uit de voorbije week met jullie te delen.

Maandag ging ik om brood naar de bakker in het vlakbij gelegen koopcentrum. Ik was gekleed in een voor de Algarve normale november outfit: t-shirt, short, sandalen, en zonnebril. Kom ik een kwartier later met mijn brood terug aan de roltrap om naar huis te gaan en daar staat Lieve op me te wachten. 'Die zal zich zeker buitengesloten hebben' was mijn eerste gedacht. En dan merk ik het pas: het stortregent! Echt niet normaal! Lieve was zonder verpinken dwars door die zondvloed gekomen met een paraplu voor mij. Dat is pas Echte Liefde, of niet soms? 

Een aantal weken geleden somde ik hier nog enkele producten op waarvan we dachten dat ze niet in Portugal te verkrijgen waren. Deze week hebben we flink in dat toch al korte lijstje mogen schrappen. We kochten Lotus speculoos, boontjes in tomatensaus en harde suikerklontjes. En als kers op de taart konden we ons vandaag een dubbele friteuse aanschaffen. Dat betekent de herstart van onze Belgische traditie om in het weekend zelf frietjes te bakken met in het tweede bakje de bijhorende snacks genre vleeskroketjes en kippennuggets. Enkel de curryworsten ontbreken nog, maar dat is dan weer een gelukkige zaak voor onze gezondheid.

Gisteren deden we hier voor het eerst een 'cinemaatje'. Het programma: vooraf een etentje in een Mexicaans restaurantje, daarna een cappuccino in de koffiebar en dan om 21 uur de filmvoorstelling. We keken naar 'Het meisje in de trein' in de originele versie met Portugese ondertitels. Een goede test voor Lieve wat het Engels betreft en voor mezelf wat het Portugees aangaat. Het werd een dubbel succes. En het was best een mooie film ook nog. Dat we als NOS klant voor ons beiden samen minder dan 7 euro betaalden was een bijkomend extraatje. Gepensioneerde koppels moeten immers wat op de kleintjes letten!

Ik popel nu al om volgend weekend hier verslag te mogen uitbrengen van wat hopelijk weer een week vol verrassingen zal zijn.

Als de avond valt in de Algarve dan valt hij ook snel. Niet van dat halfslachtig gedoe zoals in het noorden, waar het op een heldere dag uren kan duren vooraleer het echt donker is. Nee, hier is de zaak op korte tijd geklaard. Al zou gedonkerd een beter woord zijn. Zeker op een doorregende dag zoals vandaag. En al helemaal omdat we ook hier vorig weekend de klok een uur terugdraaiden. Het blijft hier dus een uur vroeger dan in België. En het wordt hier ook nog een uurtje vroeger donker.

Ik wist niet dat het Allerheiligengevoel hier zo pertinent aanwezig zou kunnen zijn. Natuurlijk hebben we deze week ook van hieruit aan onze overleden familieleden en kennissen gedacht. Hiervoor speelt afstand geen rol. Wellicht zijn we hier zelfs dichter bij het Aards Paradijs. Zo voelt het toch soms aan.

Ook op een doorregende dag als vandaag vliegt de tijd hier voorbij. Rond 8 uur komen we uit ons bedje. We maken een wandelingetje met de honden en intussen doet de koffiemachine haar werk. We ontbijten met de intussen onmisbaar geworden versgeperste appelsientjes en nestelen ons daarna in de woonkamer. Daar lezen we rustig de krant op onze I-pad en hebben we via whatsapp en facebook contact met de kinderen. Hoe prachtig kan technologie toch zijn? Daarna sturen we enkele mailtjes en spelen we wat computerspelletjes. Voor we het weten is het tijd voor het middagmaal. Dat is zoals we zelf zijn: eenvoudig maar lekker.

In de namiddag kruip ik in het eerste deel van de Millennium trilogie en breit Lieve verder aan een van de sjaals die besteld werden door de kinderen. Daarna neemt zij haar tablet en surft ze wat rond op de Vlaamse nieuwssites.

Opeens laat ze me tragisch nieuws lezen: een Vlaams gezin is verongelukt bij een verkeersongeval in het noorden van Portugal. Mensen die een zaak hebben in Sint-Niklaas en waar we sporadisch al eens langsgingen. Andermaal beseffen we hoe broos geluk kan zijn. En hoe belangrijk het is om elke dag te durven genieten van ogenschijnlijk normale, kleine dingen. En van wie ons dierbaar is.   

Het is een prima idee gebleken om drie jaar geleden lid te worden van de NCA. De leden van deze vereniging zijn Vlamingen en Nederlanders die regelmatig Portugal bezoeken of die er permanent verblijven. Sommigen hebben een bedrijf of runnen een B&B. Anderen rusten er op hun lauweren. Of, zoals wij, op hun lauwertjes. Enkele keren per jaar wordt een daguitstap georganiseerd die voorbehouden is voor de Vlaamse leden. Niet dat het niet klikt met de Nederlanders hoor, maar er bestaat nu eenmaal een... stijlverschil. Nou, die klip heb ik weer handig omzeild.

Gisteren was de plaats van afspraak Vale Fuzeiras in Messines. Onder leiding van een gemeentegids maakten we een pittige wandeling in de heuvels en zagen we daar enkele graven en menhirs van enkele duizenden jaren oud. De gids was wel zo eerlijk om toe te geven dat ze zowel naar de juiste periode van de graven als naar de betekenis van de menhirs het raden hebben. Over de vorm van de menhirs was er minder onduidelijkheid. Ik heb een foto toegevoegd aan de galerij. De dromerige blik in de ogen van enkele dames sprak ook boekdelen maar die kon ik niet tijdig vereeuwigen. Het zou ook wel kunnen dat het zonlicht mij op dat moment parten speelde. Of mijn verbeelding.

Na een lekkere lunch bezochten we het Parque Tropical do Algarve. Een subtropische tuin die pas sinds september open is voor bezoekers. Het verhaal van het ontstaan van dit prachtig stuk natuur wil ik jullie niet onthouden. Een voormalig surfkampioen kocht 28 jaar geleden een heuvel met 8 hectaren grond midden in een totaal onhergzaam gebied. In vergelijking daarmee was het hol van Pluto een metropool. Wellicht betaalde de man er ook maar de spreekwoordelijke appel en het even spreekwoordelijke ei voor. Zijn uitdaging, later bleek het een levenswerk te zijn, was om hier een vruchtbare oase van te maken. Met Portugese koppigheid heeft hij zijn gelijk gehaald: het is iets prachtig geworden. Honderden bomen en planten uit alle hoeken van de wereld groeien en bloeien er. Een streling voor het oog. En dan de geur van die bloemen! Ook voor verblijfstoerisme is het domein ter beschikking: er zijn zwemvijvers, een zwembad, een kinderspeeltuin en een heel ruime woonruimte met alles er op en er aan. Dit alles is te huur voor 2.500 euro ... per week.

De talloze uren die de eigenaar nog dagelijks in het onderhoud van zijn paradijs stopt blijken dus niet uitsluitend zijn manier te zijn om te ontsnappen aan wat hij 'the brainwashing machine' noemt. Wat een knappe definitie voor een televisietoestel.  

Voor de tweede keer sinds 13 mei heeft het hier geregend. En deze keer was het echt de benaming 'regenen' wel waard. Het duurde zelfs 2 dagen, zij het niet aan een stuk door. Neem daar nog bij dat de schemertijd hier altijd een stuk korter is dan in België en dan weet je meteen dat ook hier de herfst bestaat en dat die nu wel degelijk begonnen is. Vrijdagavond gingen we resoluut over tot actie. De buitentemperatuur was tot beneden de 20 graden gedaald, het was nat en het was heel vroeg donker buiten. De hoogste tijd voor een portie extra gezelligheid dus. We pikten een ideetje op uit 'Komen eten' van de voorbije week en plaatsten enkele kaarsen in de haard. In de fotogalerij kan je zelf beoordelen of het effect goed is. De honden vinden het alvast heel geslaagd. Wat niet op de foto te zien is: we kochten ook 2 fleece dekentjes en al is het daar momenteel toch nog wat te warm voor, ze liggen voor het grijpen. Maar mocht de minimumtemperatuur hier nu al dalen tot de huidige Belgische maxima dan zullen de Portugezen niet weten wat hen overkomt. Al vinden ze het nu wel al koud hoor. De mietjes. Zo, dat moest er eens af. Het zal hen leren om met ons te lachen als we het (zeer) warm vonden deze zomer. Maar we blijven vriendjes hoor.

Vrijdagavond trokken we op verkenning naar een restaurant dat we nog niet eerder bezochten. Ter compensatie voor de tijdelijke onbeschikbaarheid van 'onze' fadoavond, weet je wel. We kwamen nog maar op het terras of we kregen al het 'België' gevoel. Kijk hiervoor nog eens naar de fotogalerij. Wie de foto aandachtig bekijkt zal merken dat men hier niet flauw doet over het wegfoefelen van de 'aanvoer'. 't Is immers het gebaar dat telt. Wat het eten betreft vinden we een eerste test pas geslaagd als het een uitgebreide versie daarvan is. We begonnen dus met wat men hier 'starters' noemt. Een schotel met een bolletje kaas, olijven, paté, vleeskroketjes en brood. Als voorgerecht namen we de dagsoep: een zalige groentencrème. Het hoofdgerecht bestond uit een XXL-spies met kip en ananas, frietjes en salade en als afsluiter liet Lieve zich verleiden door de profiterolletjes en ik door ijs van het huis. Neem daar nog het nodige water en een cappuccino als orgelpunt bij en ons hongerke was verdwenen. De rekening voor dit alles bedroeg 50 euro. Niet goedkoop naar Portugese normen, maar goed verteerbaar voor een Belgisch echtpaar. 

Wie denkt dat we onze dagen hier niet gevuld krijgen is aan een tweede mening toe. Tot mijn verrassing is het nu dinsdag en ik heb mijn wekelijks blogtekstje nog niet geschreven. Dikke foei, Hubert! Maar eigenlijk wel een leuke vaststelling. Het was dan ook weeral een week die voorbijgevlogen is.

Zoals ik vorige keer vermeldde zijn we naar de voetbalinterland Gibraltar - België gaan kijken in het Estadio de Algarve. Ik had me weer eens onnodig zorgen gemaakt. Hoe toegangskaarten voor de match verkrijgen? Je rijdt naar het stadion, gaat daar naar het loket, legt 10 (!) eurootjes neer en je hebt een kaartje voor de hoofdtribune. Er staan enkele foto's in de fotogalerij. Intussen weet iedereen dat het hier in de Algarve geen stormloop voor de match werd. Wanneer je met zo'n 1.500 mensen in een stadion zit met een capaciteit van 30.000 plaatsen kan je niet op de koppen lopen. Kan je zelfs niet eens van kop tot kop springen. De voetbalbond van Gibraltar had niets aan het toeval overgelaten want bij het binnenkomen werd iedereen grondig gefouilleerd. Men had zelfs beroep gedaan op het Portugese leger. Geen vuurpijl of rookbom is er binnen geraakt. Per 10 kijkers was er een steward voorzien. Safety first dus. Met friendship op de tribune en dedication op het veld. Op het feest naar aanleiding van mijn honderdste verjaardag zal ik kunnen vertellen dat ik er ter plaatse bij was toen het snelste eerste doelpunt in de geschiedenis van het wereldbekervoetbal gemaakt werd. Nu nog een steen verleggen in een rivier en mijn leven zal geslaagd genoemd worden.

Ook hier in Portugal is het academisch jaar van start gegaan. Met Lieve en ikzelf als nieuwe studenten. Nu ja, studenten. Het academische niveau is eerder bescheiden te noemen. De eerste les vergat de prof te komen. Het manusje-van-alles van de Academia Sénior nam zonder verpinken zijn plaats is en deed dat met enorm veel enthousiasme. Net zoals ze dat doet met het inschrijven van nieuwe leden, het zetten van thee en het aanvullen van de koekjes tijdens de pauze. We leerden al direct het verschil tussen 'bon dia', 'boa tarde' en 'boa noite'. Niet echt een openbaring voor wie al 3 jaar Portugees studeert. Maar we komen er eens mee onder de mensen. Mensen uit Engeland, Frankrijk, Italië, Duitsland, Nederland, Noorwegen, Denemarken, Zweden... en wij.

Vrijdagavond was het de voorlopig laatste Fado avond. Het restaurant wordt heringericht en sluit de deuren tot december. Het afscheid was zuiders warm. We zijn benieuwd of de heropening er wel nog dit jaar komt. We hebben toch al een alternatief ontdekt: ook in Santa Lucia, net buiten Tavira, is er een fado restaurant.

In het weekend bezochten we de NCA-jaarmarkt in Krazy World Algoz. Op deze jaarmarkt verzamelden enkele tientallen Vlaamse en Nederlandse ondernemers met een zaak in de Algarve, die daar in een gezellige sfeer hun producten probeerden te verkopen. We deden enkele ideetjes op, ik volgde drie workshops (creatief schrijven, creatief met taal en golf) en we smulden van échte Hollandse rookworst.

Neem hier nog de nachtelijke uitzendingen van Villa Politica bij en jullie zullen me vergeven dat ik jullie deze keer iets langer op jullie honger liet zitten nietwaar?

Vrijdagavond zitten we naar wekelijkse gewoonte te genieten van een avondje fado in 'ons' restaurant Alvaro de Campos. Tijdens een van de pauzemomenten worden we aangesproken door de mensen van het tafeltje achter ons. Ze hebben ons horen praten en merken dat we ook uit Vlaanderen komen. Meer dan dat, we blijken bijna ex-buren te zijn want hun thuisbasis is Temse. Sinds ze met pensioen zijn toeren ze met hun mobilhome verschillende maanden per jaar door Europa en steeds worden ze aangezogen door Portugal. We kennen die aanzuigkracht. Wanneer ze vertellen dat ze heel graag naar fado luisteren en ze niet voor het eerst zo'n avond in Tavira bijwonen is het ijs direct gesmolten. Na het fado gedeelte zetten we de avond verder in een bar waar ook diverse alcoholvrije cocktails op de kaart staan. Het lijkt er steeds meer op dat ik hier echt niets mag tekort komen. Later brengen we hen netjes tot aan hun camping want zaterdag zetten ze hun tocht verder. De kans is groot dat we hen later nog terugzien. Ze zijn wel geen volledige week blijven plakken zoals de vorige passanten-voor-een-dag maar dat was dan ook een ontmoeting buiten categorie. 

Morgenavond spelen de Rode Duivels hun interland tegen Gibraltar. Vermits in Gibraltar geen enkel stadion voldoet aan de internationale normen wordt de wedstrijd in Faro gespeeld. Voor de nationale voetbalploeg een uitwedstrijd, voor ons een thuismatch. Maar hoe aan toegangskaarten geraken? Een mailtje naar de ambassade levert niets op. Wel krijgen we een uitnodiging voor een bezoek, mét receptie, aan een Belgisch marineschip dat aanmeert in Lissabon, maar dat was mijn vraag niet. Dan het gevraagd aan de mensen van de NCA maar die geraken niet verder dan het secretariaat van het Estadio de Algarve waar men nog wist hoe en wanneer er tickets kunnen gekocht worden. Het is dan minder dan een maand voor de wedstrijd. We zijn hier in Portugal, weet je wel. Vorige week breng ik tijdens een praatje met onze buurman het gespreksonderwerp op de interland. Tien minuten later heb ik hem zo ver dat hij zal proberen om aan kaarten te geraken. Einde verhaal. Dacht ik. Tot hij gisteren doodleuk komt vertellen dat het in orde is en dat we maandag met hem kunnen meerijden naar de match.

Lieve is dus momenteel onze Belgische driekleur aan het strijken en ik ga de tekst van de Brabançonne googelen. En hoe zeg je hotdog met zuurkool in het Portugees? Stress in de Algarve.

Nu onze dochter terug naar België is worstel ik met een dubbel gevoel. Langs de ene kant doet het deugd om te merken hoe jong volwassenen op eigen benen willen en kunnen staan, langs de andere kant blijf je als ouders toch bezorgd over hoe ze het er in de harde wereld vanaf zullen brengen. Maar dat is iets van alle tijden en ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed komt.

Al is het hier momenteel nog steeds meer dan 25 graden, toch is het te merken dat het zomerseizoen voorbij is. Er daalt stilaan een merkwaardige rust over Tavira, nu de meeste toeristen terug op weg naar huis zijn. Tijd dus om me te wapenen tegen het zwarte gat. Figuurlijk gesproken uiteraard want ik heb het niet over onze Afrikaanse overbuurvrouw, dat is een vriendelijk mens. Nee, ik ga me organiseren tegen de mogelijke verveling, dat vervloekte hoofdkussen van de duivel! 

Omdat ik dit jaar al zoveel zekerheden en gewoonten opzij gezet heb doe ik er nog maar enkele extra bij. Ik maak mijn goede voornemens niet langer op 1 januari maar op 1 oktober! We voelen ons jong dus gaan we terug naar school. Vandaag hebben we ons ingeschreven in de Academia Sénior de Tavira waar we de cursus Portugees zullen volgen. Ja 'we', want ook Lieve wil het een kans geven, wat mijn bewondering voor haar nog maar eens naar een hoger niveau tilt.

Rond een gezonde geest hoort een gezond lichaam te zitten. Ook daar zal aan gewerkt worden. Vorige week een testje gedaan op de website van Runtastic, twee dagen van de trap gesukkeld als een eeuweling en vandaag begonnen met de eerste 'training' op weg naar mijn doel. Dat ik vandaag niet zal bekend maken, kwestie van een slag om de arm te houden nietwaar?

Wat ik wel al kwijt wil is dat ik in 2017 weeral enkele zaken van mijn bucketlist hoop te kunnen schrappen. En zodoende plaats te maken voor nieuwe onvergetelijke ervaringen. Een mens is toch maar zo oud als hij zich voelt. 

Natuurlijk hebben we gewacht op bezoek uit België om verder te werken aan ons lijstje met zaken die we zeker willen zien in de Algarve. Trouwens, in de warmste maanden verkozen we een strandbezoek boven een verkenningstocht in een temperatuur van rond de 35 graden. Vorige week reden we dus naar Lagos, zowat 120 kilometer ten westen van Tavira. De rotsformaties langs de kustlijn behoren tot de meest gefotografeerde items uit Portugal. Als echte toeristen maakten we een boottochtje dat ons langs en tussen deze spectaculaire natuurpracht bracht. Het laveren tussen die nauwe doorgangetjes hebben we wijselijk overgelaten aan een ervaren stuurman zodat we totaal ontspannen onze ogen de kost konden geven. Van de gids hoorden we bovendien enkele leuke verhalen. Zo bouwde een rijke zakenman een pracht van een villa tegen de rotswand, compleet met brug naar zijn barbecueruimte en met een trap, uitgehouwen in de rotsen, recht naar het strand dat hij ook als zijn eigendom beschouwde. Hij was vergeten dat privéstranden in Portugal bij wet verboden zijn zodat hij op 'zijn' strand nu toch tussen het plebs moet liggen. In de fotogalerij staat een foto van het brugje en de bbq. De zakenman was niet bereikbaar voor commentaar.

Dichter bij huis - het blijft wennen aan de huidige betekenis van dat woord - bezochten we de pousada do Palácio de Estoi. Dit paleis werd gebouwd in de 18° eeuw in de barokperiode en in het begin van de 20° eeuw gerestaureerd. Nu is het een luxueus hotel met 63 kamers. Gelukkig heeft men de oude pracht en praal kunnen behouden en hebben ook niet-hotelgasten toegang tot de tuinen en een aantal prachtige zalen in rococo stijl. Ook hiervan ziet u iets in de fotogalerij. 

Tot slot mocht een bezoek aan het vakantiedomein Pedras D'el Rei nabij Santa Luzia niet ontbreken. Tijd om eens een oudje te knuffelen. In dit geval betreft het een olijfboom van 2.000 jaar - nee er staat geen 0 teveel - oud. Ik wil er voor tekenen om er later nog zo goed uit te blijven zien. Kijk maar naar de foto, de grootste van ons twee is de boom.