Het verschil tussen de seizoenen is ook in het zuiden van Portugal goed merkbaar. Gelukkig maar, want anders zou het zeer eentonig worden. Dus net als in België kijken we hier uit naar de lente. Af en toe zit er al eens een dag tussen die weermannen zouden omschrijven als zomers, maar meestal dartelt de temperatuur rond de 15 graden. Akkoord, naar Belgische winternormen is dat een luxe, maar we hebben ons ook op dat vlak al flink ingeburgerd. Beneden de 20 graden dragen we een trui. Al durf ik, beschut tegen de wind en in het zonnetje, op het middaguur wel eens wat extra vitamine D opslaan. Een goed boek lezen in het deugddoende zonnetje staat hoog in mijn gelukslijstje. Op dezelfde plaats diep nadenken over het leven scoort ook goed. Deze laatste activiteit wordt door Lieve soms oneerbiedig 'slapen' genoemd maar ik omschrijf dat liever als 'een Engelse brief schrijven'.

Iedereen kent wel het begrip 'op een blauwe maandag'. De uitdrukking 'op een bruine donderdag' zal veel minder vertrouwd in de oren klinken. Ik leg het graag even uit. Dit betekent dat de nacht voordien in alle rust en stilte een zanddekentje uitgespreid werd over een flink deel van de zuid-Portugese kustlijn. Het zijn de restanten van een storm boven de Afrikaanse woestijn. Mijn eerste reactie wanneer ik dan 's ochtends door het raam kijk is dat het misschien toch wel tijd wordt dat ik de auto eens ga afwassen. En dat de buurman hetzelfde klusje te wachten staat. En eigenlijk alle andere buren ook. Maar niet alleen de auto's zijn dan aan een poetsbeurt toe, ook het voetpad, de voortuintjes, de tuinen achteraan en de balkons zien allemaal bruin van het zand. Zo een bruine donderdag was het de voorbije week dus. Tot vandaag waren de mensen bezig met poetsen en schrobben. We hadden het geluk dat we net nu een paar van onze kinderen op bezoek hadden. En dat ze heel graag de handen uit de mouwen steken. Zo konden ze ervaren dat ook hier af en toe nog moet gewerkt worden. Heel af en toe.  

Gisteren trokken we naar het carnavalsfeest in Loulé. Nu ben ik eigenlijk totaal geen liefhebber van het carnavalsgedoe maar omdat de optocht in Loulé omschreven wordt als een van de meest authentieke van Portugal waagde ik het maar. Misschien ook wel om onze bezoekers nog wat meer op de streek verlekkerd te maken. Na afloop waren we het er allemaal over eens dat het de moeite waard geweest was. Er waren prachtige wagens bij. Natuurlijk begrepen we niet steeds waarmee juist de draak gestoken werd, maar den Donald is den Donald en een Braziliaanse schone is een Braziliaanse schone. Ook daar waren koetswerkjes bij om binnensmonds van te kwispelstaarten.

Tavira is niet enkel een mooie stad, het is ook een stad waar de beleidsmensen het belang van sport beseffen. Ik weet niet hoeveel sporten je hier in clubverband kunt beoefenen maar het zijn er heel wat. Bovendien kan je ook individueel je hartje ophalen tijdens het wandelen, fietsen of zwemmen. Maar ook topsport is hier welkom. Zo haalde men ook vandaag weer een ritaankomst binnen van de Ronde van de Algarve. Met die aankomst op enkele honderden meters van ons huis zagen we vorig jaar de renners in volle voorbereiding van de eindsprint voorbij flitsen. Dit jaar mocht de beleving iets intenser zijn, dus trokken we deze middag naar de zone waar de aankomstlijn getrokken was.   

Lieve begreep niet zo goed waarom ik absoluut meer dan een uur voor de voorziene aankomsttijd ter plaatse wilde  zijn. Natuurlijk was dat voor de publiciteitskaravaan die de renners vooraf gaat. In de Ronde van Frankrijk ja, maar niet in de Ronde van de Algarve, zoals ik tot mijn lichte ontgoocheling moest vaststellen. Dus geen 'Rodaniaaaa' geschetter, geen gadgets om naar te duiken, geen snoep of confetti. Of verwar ik nu een en ander met een carnavalsstoet? Enfin, we waren dus heel goed op tijd en konden een uitstekend plaatsje innemen juist achter de aankomstlijn en vlak tegenover het grote scherm waarop de TV-beelden te zien waren. We konden dus het koersverloop prima volgen. Zoals zo dikwijls in rittenkoersen werden de ontsnapte renners op enkele kilometers van het einde door een ontketend peleton gegrepen en volgde er een massaspurt voor de ritzege.

Onlangs kochten we een fototoestelletje dat ons bijna middeleeuws exemplaar moet vervangen. Zeker nu de kinderen stuk voor stuk concrete plannen maken om eens op bezoek te komen leek ons dat een goede investering. Vandaag was de eerste belangrijke test. Indien we er in zouden slagen om een spurtend peleton te fotograferen dan zouden we later dit jaar ook wel deftige familiekiekjes kunnen maken.

Al jaren houd ik een wijze raad van dochter Jellien steeds in mijn gedachten: zijn al uw vakantiefoto's zwart, doe dan voortaan het dopje van de lens. Op ons toestel zit geen dopje dus wat kon er nog misgaan? Om de reactiesnelheid te testen oefende ik deze namiddag al heel enthousiast en uitgebreid op voorbijkomende auto's, motorrijders en belangrijk doende mensen van de organisatie. Ik was er klaar voor.

Net op het ogenblik dat de renners aan de ultieme kilometer begonnen kwam er op mijn schermpje 'Battery exhausted'.

Andre Greipel won de rit, heel nipt voor John Degenkolb. Er was zelfs een foto finish nodig om zekerheid te scheppen. Maar die kwam niet van mij, mijn foto's waren al gefinished. De bloemenuitreiking heeft Lieve vastgelegd. Met haar smartphone. 

Hoe hield ik het in godsnaam zo lang vol? Deze bedenking maak ik me de voorbije dagen regelmatig. Telkens wanneer ik berichtjes krijg over de ratrace waar ik zo lang in meeliep. Ratten hebben al een kwalijke reputatie en wanneer ze dan nog opgefokt rondlopen zijn het zeker geen lieverdjes. Zodat ook doorwinterde anciens al eens een flinke beet kunnen krijgen.

De remedie is eenvoudig en moeilijk tegelijk. Koester een gezin of enkele échte vrienden, verzorg uw relativeringsvermogen, bewaar een goed gevoel voor humor en blaas niet te hoog van de toren. Voor zover ik al de kans kreeg om Portugese mensen beter te leren kennen heb ik de indruk dat zij al deze verweermiddelen stuk voor stuk steeds bij zich dragen.

Hoe belangrijk gezin en familie in Portugal zijn wordt zichtbaar in het weekend wanneer het goed weer is. Dat is hier dus zo'n 10 maanden per jaar. Niet alleen op het strand maar op elke plaats in de open lucht die daarvoor geschikt is brengen hele groepen mensen de dag door met samen eten, drinken en ... praten. Met als rode draad het zichtbare respect voor de oudsten.

Hun relativeringsvermogen komt tot uiting bij hun houding tegenover de woorden 'dringend' en 'direct'. Na een jaar begrijp ik zeer goed dat het onmogelijk vol te houden is om bij een zomertemperatuur van 35 graden, heel de dag als een duracelkonijn rond te springen. Zich niet laten opjagen is geen synoniem voor lui zijn of het niet nakomen van beloftes. Het is hier een noodzaak.

Om een juist oordeel te kunnen vellen over het Portugese gevoel voor humor beheers ik de taal nog niet genoeg. Maar als je goed op details let kan je wel al veel ontdekken. Mensen die goed kunnen relativeren kunnen overigens ook snel het grappige van een situatie inzien.

En wat het hoog van de toren blazen betreft: Parijs heeft zijn Eifeltoren, in Lisboa staat de Torre de Belem. Je moet het hoogteverschil tussen die twee eens googelen.

'Zie je wel? Ik had het toch voorspeld!' hoor ik nu hier en daar al een gemompelde reactie. Helaas voor deze kritikasters, het was maar voor een weekje dat we terugkwamen. Januari is nu eenmaal de nieuwjaarsmaand. Hoe tof de moderne communicatiemiddelen ook zijn, er gaat niets boven een persoonlijke ontmoeting om iemand het allerbeste toe te wensen voor het nieuwe jaar. Ook het voorlezen van een nieuwjaarsbrief door een kleinkind via skype zou veel van zijn vitamientjes verliezen. Vergelijk het met het verschil tussen een versgeperst appelsiensapje met de inhoud van een brik uit de supermarkt.

Ook nu zat er weer een thrillermomentje in onze trip. Zelfs nog voor we ons huis verlieten. Sta ik om kwart na vijf in de morgen onder de douche, gaat het licht uit in de badkamer. Voorzichtig zoek ik me een weg naar de deur en daar is Lieve al met een zaklamp in de hand. Stroompanne. En blijkbaar niet in heel de straat dus dat wordt spannend. In het boek 'Handige Hubert voor Dummies' staan enkel lege pagina's. Maar dan volgen de successen elkaar op. Ik vind de zekeringenkast. Ik krijg ze open. Ik duw op een rode knop. Het licht floept aan. Klaar om te vertrekken. O ja, ik zal me best eerst nog afdrogen en aankleden. De bagage staat al sinds gisteren klaar in de auto. Daar is ze graag een tijdje zoals jullie al weten. 

Ofwel zijn de horrorverhalen over Ryanair sterk overdreven, ofwel hebben we een speciale engelbewaarder want ook nu weer verliepen zowel de heen- als terugvlucht vlekkeloos. Het onthaal 'thuis' was hartelijk, het huis lekker warm en de logeerkamer prima in orde: wat kan een mens nog meer wensen? Een nachtje goed slapen en we waren klaar voor een hele reeks bezoekjes.

Uiteraard speelden kinderen en kleinkinderen de hoofdrol tijdens ons kort verblijf. We maakten ook van de gelegenheid gebruik om een reeks foto's te nemen zodat we onze familiekader in Tavira kunnen updaten. Maar ook enkele afspraakjes met ex-collega's deden heel veel deugd. Via facebook kwam ik terug in contact met iemand waarmee ik zo'n 20 jaar geleden samenwerkte en die ik sindsdien niet meer zag. Dan is het niet moeilijk om enkele uurtjes vol te babbelen. Zeker niet wanneer dat kan in een gezellig restaurant vlakbij de open haard. Genieten was dat!

We kunnen dus zonder overdrijven spreken van een heel geslaagd verblijf in het koude maar zonnige België. Toch straf dat het net in deze week voor het eerst in 64 jaar (!) sneeuwde in de Algarve. In Tavira lag er zelfs even een heus sneeuwtapijt. Ik ben benieuwd om het verhaal van onze Portugese plantenadviseur te horen. Hij vertelde me vorige zomer dat hij nog nooit sneeuw voelde. Nu wel dus.

Het verschil tussen de jaargetijden bestaat ook in het zuiden van Portugal. Gelukkig maar, want een voortdurend zomer gevoel zou ook maar saai worden. Of onwezenlijk aanvoelen. Dat ondervonden we enkele jaren terug toen we in december een speciale huwelijksverjaardag vierden op Aruba. 'Jingle Bells' zingen en kerststalletjes bekijken bij een temperatuur van 30 graden is niet echt een geslaagde combinatie.

Het temperatuur verschil tussen Vlaanderen en de Algarve situeert zich gewoonlijk tussen de 10 en 15 graden. Maar omdat de inwoners hier aan de zomerwarmte gewend zijn, voelt het bij hen frisjes aan eens het minder dan 25 graden wordt. Beneden de 20 graden komen de warme jassen boven. En als het dan eens, zoals nu, 's avonds en 's nachts buiten lager dan 10 graden wordt vinden ze het echt geen weer meer om buiten te komen. We betrappen ons er op dat we na amper een jaar al flink meegaan in dat gevoel. Bijgevolg ontstond het volgende avondritueel.

De benodigdheden: een houtcassette, enkele houtblokken, aanmaakspul, lucifers, sfeerkaarsjes, tweezit met relaxfunctie, TV met afstandsbediening, DVD-reeks The Mentalist, fleecedekentjes, vinho verde, ijsthee en pasteis de nata.

De bereiding:

Maak een gezellig vuurtje met de lucifers, het aanmaakspul en de houtblokken. Zorg er voor dat er noch teveel, noch te weinig luchttoevoer in de cassette zit. Indien teveel dan brandt het hout als zot, indien te weinig dan dooft het vuur uit.

Steek de sfeerkaarsjes aan. Koop nooit de goedkoopste soort want die gaan op een of andere manier met uw voeten spelen.

Schenk de wijn en de ijsthee uit en plaats de glazen op de bijzettafeltjes, eentje aan elke kant van de zetel.

Leg de pasteis de nata op twee bordjes en zet die naast de glazen. Voorzie minstens 2 stuks van die delicatesse per persoon: als de hond er dan met eentje gaat lopen heb je toch nog iets over. Flacco, je bent een dief ! 

Leg de fleecedekentjes klaar op de zetel. Begin er niet aan met maar 1 dekentje. Er zal een gevecht ontstaan dat je als man nooit kunt winnen.

Stop de DVD in de DVD-speler en neem zowel de afstandsbediening van de TV als die van de DVD-speler mee naar uw zitplaats.

Neem plaats en geniet. Slaapwel.

Vergeet niet op te staan om in bed verder te gaan slapen. 

De overgang naar het nieuwe jaar is dus achter de rug. Oef. Want dit is nooit mijn lievelingsperiode geweest. Neem nu dat gekus. Dat gedoe is de naam kussen niet waard. Dat zijn schampschoten of losse flodders. Iets voor vegetariërs, maar ik heb graag een stukje vlees. Met mate uiteraard. In Vlaanderen zijn het pakketjes van drie, hier is de norm twee. Wellicht is dit de Portugese interpretatie van de bezuinigingen die vanuit Europa opgelegd werden. Een daling met 50 procent, dat kan al tellen. In elk geval verkies ik ook op dit vlak kwaliteit boven kwantiteit. Wie me later deze maand nog ontmoet is hiermee op de hoogte.

Ik kreeg de vraag hoe het op oudejaarsavond met de rozijntjes afgelopen is. Wel, na een ongelooflijk lekker etentje in ons lievelingsrestaurant laten we ons tegen half twaalf meedeinen in de massa die richting Praça da Republica trekt. Nooit zag ik zo een menigte samen in Tavira. Het is een echte mensenzee. En dan sluipt heel eventjes toch een onrustige gedachte binnen: wat zou het gevolg zijn mocht nu.....? Maar twee seconden later staan Lieve en ik aan de oever van de Gilao, de rivier die dwars door Tavira stroomt. Talloze mensen staan daar klaar met hun flessen in aanslag. Zoals overal ter wereld wordt er luidkeels afgeteld en om middernacht schieten honderden kurken de rivier in, begeleid door een schitterend vuurwerk. Er wordt gejuicht en geKust (ja, met een grote K) en ogen kijken vol verwachting, of alcohol, het nieuwe jaar tegemoet. Het lijkt ongelooflijk maar ik verzeker jullie dat ook nu de echte waarheid volgt. Een bejaarde, erg dronken man staat naast me en brabbelt iets tegen me wat ik niet versta. Hij stopt zijn hand in een zak en haalt er iets uit. Rozijntjes! Hij telt ze na en raakt bijna over zijn toeren: het blijken er exact twaalf te zijn! Het jaar vol geluk dat we elkaar toewensen is hier duidelijk meer dan een formaliteit. Je voelt het als iets recht vanuit het hart komt.

Deze week las ik dat mensen altijd een zekere routine inbouwen in hun leven, dat draagt bij tot hun geluk. Bij mij is dat niet anders. Neem nu het opbergen van de kerstversiering: ook dit is een jaarlijkse routineklus. Maar bij het bekijken van de beelden van de winterprik in België voelt het onwezenlijk aan om na dit werkje een .... zonnebadje te kunnen nemen in de tuin. Aan mijn winterhanden te zien - zie fotogallerij - zou ik een gewoon badje ook best kunnen gebruiken. Wie durft daar te beweren dat ik een slecht karakter heb?

Iedereen die me begin 2016 een gelukkig en gezond jaar toewenste heeft gelijk gekregen. Mijn oprechte dank hiervoor, en uiteraard is dat voor herhaling vatbaar. Gedurende drie opeenvolgende seizoenen gingen noch Lieve, noch ikzelf, op doktersbezoek. Zelfs mijn beruchte allergie voor de zon speelde me dit jaar geen parten. Met dank aan het zorgvuldig gebruiken van een zonnebescherming factor 50 uit de Aldi? De verkoudheid die me de afgelopen week letterlijk tot tranen toe verveelde zal dan ook nooit mijn biografie halen. Een Vlaamse schrijver waarmee ik mijn initialen gemeen heb - bestaat toeval? - zou hier zeker aan toevoegen: 'Beter een druipende neus dan een druipende reus!' 

Dat ik me hier als een vis in het water voel zal iedereen die deze blog volgt wel al weten. Komt het door het klimaat, de vriendelijkheid van de mensen of de rust van het natuurgebied waarin we wonen? Of is het de luxe dat 'alles mag maar niets moet' die de stress als sneeuw voor de zon deed verdwijnen? Het zal een combinatie van al deze elementen zijn.

Vanavond vieren we hier voor de eerste keer de overgang van oud naar nieuw. We reserveerden in het restaurant waar we intussen vaste klanten werden en we zijn benieuwd hoe het er aan toe zal gaan. We hoorden dat het in Portugal gebruikelijk is om als geschenkje een doosje met 12 rozijnen te geven. De ontvanger mag dan voor elke maand van het nieuwe jaar een wens doen. De rozijnen heb ik al, probleem wordt de doosjes. Ach, ik zal al een handvol los in mijn zak steken zeker? Maar waar moet ik dan mijn zakdoek laten? U merkt het: totaal zonder problemen leven bestaat alleen in Utopia.

En dan is er nog iets waar ik me vragen bij stel. Naar vaste gewoonte zet men hier in de Continente (supermarkt) ook nu weer een product van de week in de schijnwerpers. Momenteel zijn het condooms. Zou ik dat van die rozijnen verkeerd begrepen hebben? Ik heb immers nog zo eens geblunderd toen ik aan een kapster vroeg om mijn hoofd af te knippen, weet je nog?

Ik wens iedereen een vruchtbaar 2017. De interpretatie van het woord vruchtbaar zal verschillen van lezer tot lezer. 

Maandag 19 december, 21 uur.

Na een weekje in België is het tijd om vanuit Sint-Niklaas richting luchthaven Charleroi te rijden. Daar overnachten we in een hotelletje want de vlucht naar Faro is voorzien om 06u50. Eigenlijk kan ik dus beter het woord 'overuren' gebruiken in plaats van overnachten. We hebben een goed gevulde week achter de rug. Naast de bezoekjes aan de kinderen deed het ook deugd om enkele vroegere collega's te ontmoeten. Er blijkt het afgelopen jaar niet veel nieuws onder de zon te zijn gekomen. De ratrace wordt onverminderd gelopen en het zijn nog steeds dezelfde mensen die verkiezen om er verder aan deel te nemen. Gelukkig blijven ook de anderen op hun strepen staan en kunnen zij wél verstandig omgaan met de druk die hen opgelegd wordt.

Dinsdag 20 december, 03u45.

Vrijwel gelijktijdig lopen zowel mijn gsm-wekker als die van Lieve af. Een kattenwasje later lopen we goed ingeduffeld naar onze huurauto die er flink aangevroren bijstaat. Het is -1° Celsius. Van een ruitenkrabbertje geen spoor te bekennen, dus laten we de tijd en de automotor het werk doen. Dan tanken we de auto vol, netjes zoals in het huurcontract vermeld staat: 'vol ophalen, vol terugbrengen'. Indien de verhuurfirma zelf moet gaan tanken betaal je voor vloeibaar goud in plaats van voor benzine. 

Dinsdag 20 december, 04u30.

Het moment van de waarheid: doen ze het of doen ze het niet? En jawel hoor: na het parkeren van het autootje halen we deze keer ALLE valiezen uit de koffer en van de achterbank. Net zoals de handbagage en het gps-systeem dat we mee hadden. De chauffeur van de pendelbus tussen de parking en het luchthavengebouw fronst zijn wenkbrauwen als hij onze hoeveelheid bagage bekijkt maar doet er verder het zwijgen toe. Hij zal wel het een en ander gewend zijn.

Dinsdag 20 december, 04u45.

Afgifte van de ruimbagage. Onze eerste koffer blijkt 21 kg te wegen. We hadden hem voor 20 kg geboekt. 'Geen probleem' probeer ik me er door te bluffen, de 2 andere valiezen wegen zeker minder dan de toegelaten 15 kg per stuk. Niet dus. Exact 30 kg tesamen, dus in totaal 1 kg overgewicht. Ik krijg de keuze: 10 euro gaan bijbetalen of een valies 1 kg lichter maken. Omdat ik geen zin heb om mijn sexy lingerie tentoon te spreiden in de luchthaven dok ik maar af. Zo vroeg op de dag ontbreekt me trouwens ook de energie om in discussie te gaan. Bijvoorbeeld over het ijkingsrapport van hun balans. Of over de 20 kg overgewicht van de passagiers die net voor ons passeerden. Dat zat wel niet in hun valies maar hun buiken vliegen toch ook mee?

Dinsdag 20 december, 05u15.

Onze passage bij de veiligheidscontrole verloopt in een enorme drukte maar toch vrij vlot. We hebben dan ook nog voldoende tijd om een koffietje te drinken en om de I-pad wat extra op te laden. Het aan boord gaan is intussen zo'n routineklus geworden dat Lieve zelfs het opstijgen vanuit dromenland beleefde. Om pas bij de landing terug wakker te worden. Ik wissel slapen, lezen en muziek beluisteren af. Met nadruk op het eerste.

Dinsdag 20 december, 09u30 Portugese tijd.

Op weg van Faro naar Tavira halen we eerst onze honden op die tijdens onze reis in de hondenkennel verbleven. Enfin, ze waren eerder op hotel dan in een kennel. Hun vijfsterrenverblijf heet niet voor niets 'DogSpa'. Flacco ging er zelfs naar de kapper, onze viervoeters mogen niets tekort komen.

Dinsdag 20 december, 12 u.

Het huis wordt gelucht, de valiezen zijn uitgepakt, we hebben wat gegeten en voor de volgende uren zit mijn agenda geblokkeerd. In een buitentemperatuur van zo'n 18 graden leg ik mij in het zonnetje te rusten. Ik ben thuis.

Het is vrijwel onbegonnen werk om in Portugal een huis te kopen en er permanent te gaan wonen zonder hulp van een raadsman. Deze advocaat is een onmisbare vertrouwenspersoon waarop je niet uitsluitend voor juridische zaken een beroep mag doen. Uiteraard regelt hij alle formaliteiten bij de aankoop van onroerend goed. Maar ook voor het wegwijs geraken in de doolhof van gezondheidszorg, het inschrijven in het plaatselijke bevolkingsregister en het verkrijgen van een fiscaal nummer zorgt hij. Zelfs voor het afsluiten van verzekeringen, de introductie bij een bankagentschap of het contacteren van poetshulp stelt hij zijn enorm netwerk indien gewenst ter beschikking. Om dat netwerk ook wat te koesteren geeft ons advocatenkantoor jaarlijks een kerstfeest. En daar waren we gisteren op uitgenodigd.

Voor de allereerste keer in 2016 trok ik mijn vroegere werkkledij aan. Voor alle zekerheid snuffelde ik eerst eens aan mijn stropdas maar er was geen mottenbollengeur te ...bespeuren. En het knopen van een das moet zoiets zijn als fietsen of zwemmen: je verleert het nooit. Ik hoef er niet bij te vertellen dat ook Lieve, zoals altijd trouwens (*), er piekfijn uitzag en dus vertrokken we zeer nieuwsgierig naar de party. We hadden de luxe dat het viersterrenhotel waar we moesten zijn op wandelafstand van ons huis ligt, dus voor ons geen parkeerproblemen. En in een temperatuur van zo een graadje of 16 was het heerlijk wandelen. Wanneer we enkele uren later terugkeerden lagen er trouwens nog enkele jongeren te praten op de zetels aan het buitenzwembad van het hotel.  

We werden verwelkomd door een professionele fotograaf die ons al meteen vereeuwigde aan de enorme kerstboom. Ik heb het kiekje in de galerij geplaatst. We kwamen in een zaal waar de eerste drankjes aangeboden werden en we ontmoetten vrij snel een ander Vlaams koppel dat we hier leerden kennen. Na de receptie was het tijd voor het diner in een andere prachtige zaal. Er bleken maar liefst 350 genodigden te zijn, afkomstig uit heel wat Europese landen. We namen plaats aan een van de ronde tafels met plaats voor 12 personen. Naast 4 Vlamingen zaten ook 2 Schotten en 3 Zweedse koppels aan onze tafel. Opmerkelijk: het waren de Zweden die zich netjes een voor een kwamen voorstellen en ons 'smakelijk eten' toewensten. Met een ontwapenende spontaniteit om jaloers op te zijn. En hier en daar een decolleté om duizelig van te worden. Ik wist gelukkig het flauwe mopje dat bij mij opkwam voor 1 keer keurig te onderdrukken. 'Zweedse?' ' Nee, maar ikzelf krijg het wel behoorlijk warm.' 

Het eten was een wandelbuffet en de organisatoren waren heel goed op de hoogte van wat buitenlanders doorgaans erg graag lusten. Het overvloedige aanbod van lekkernijen verloochende evenmin de typisch Portugese gerechten, zodat ik gerust mag stellen dat het geheel meer dan geslaagd was. Naar plaatselijke gewoonte was er ook nog een tombola waarvan de opbrengst van maar liefst 5.000 euro, onmiddellijk met een cheque overhandigd werd aan een plaatselijke liefdadigheidsorganisatie.

Samengevat: een prachtige avond met een cocktail van een vleugje grandeur, lekker eten, leuk gezelschap, enkele nieuwe contacten en een toefje liefdadigheid.

En volgende week gaan we op vakantie... naar België.

* toelichting: ik weet dat Lieve dit ook leest, over 3 weken is het Nieuwjaar en ik wil veel pakskes....

Beste Sint,

Graag wil ik nog even terugkomen op de brief die ik u enkele weken geleden schreef. Ik denk namelijk dat er een paar zaken door u verkeerd geïnterpreteerd werden.

Ik vroeg u om een van mijn jongensdromen waar te maken. Iets blinkend op 2 wielen, voorzien van een motor en ik gaf u als extra hint de letters HD mee. Goedgelovig als altijd dacht ik nu eindelijk aan mijn midlifeperiode te kunnen beginnen, cruisende door de Portugese heuvels op mijn zilveren Harley Davidson. Ik ben wel lichtjes ontgoocheld, nu ik merk dat je dit begreep als een vraag naar een elektrische Hollandse Damesfiets. Maar toch bedankt hiervoor.

Mijn tweede wens was een huishoudhulpje met ronde vormen die zonder morren telkens ik het ogenblik daarvoor geschikt acht, aan de slag wil gaan op de bovenverdieping. In stilte en liefst met de nodige zuigkracht. Bedankt voor de robotstofzuiger. U heeft zeker een koopje gedaan want ik zag ze onlangs liggen in de Lidl voor 99,99 euro.

Waar ik in mijn brief beloofde om als tegenprestatie een tijdje voor Slecht Weer Vandaag te zorgen bedoelde ik uw paard hoor. Ik vind het echt niet leuk om hier al meer dan een week in de gietende regen te zitten. Maar ik begrijp best dat moeder natuur het water hard nodig heeft, dus echt kwaad kan ik hiervoor niet zijn op u. 

Tot slot vroeg ik u om een ideetje om op 3 december onze 23° huwelijksverjaardag op gepaste wijze te vieren. Iets romantisch, rustig, met sfeerlicht, achtergrondmuziek en lekker eten. U liet me een tafeltje boeken in het beste restaurant van Tavira. Ik voelde me wel een beetje belachelijk toen ik zag dat we de enige aanwezigen waren en de reservering dus overbodig bleek. Er was meer personeel dan cliënteel. Maar het was wel romantisch en rustig. Het eten was fenomenaal lekker. Maar voor de lichtjes en de achtergrondmuziek ging u toch wel weer wat in de fout. Een klank- en lichtspel van donder en bliksem vanuit een gigantisch zuiders onweer was andermaal niet wat ik bedoelde. Al konden we er vanop het hoogste punt van Tavira wel ongestoord van genieten. 

Beste Sint, u zal het mij niet kwalijk nemen dat ik toch een beetje mijn gram wil halen en dit jaar nog voor uw feestdag onze kerstboom al versier. Maar ik beloof u om volgende jaar duidelijker te zijn in mijn brief.

O seu pequeno capao,

Hubert.