Nee, er is - zover we weten tenminste - geen nieuw kleinkind op komst. Ook Lieve is - zover ik weet tenminste - niet opnieuw zwanger. De titel boven dit stukje heeft betrekking (hoe mooi kan een woord toch opborrelen in een bepaalde context?) op onze planning voor volgende week. Het jaar is bijna halfweg dus het wordt hoog tijd om zowel aan onze gezamenlijke wenslijst als aan mijn persoonlijke todo lijst te werken.

Op onze wenslijst anno 2017 staat het maken van een boottocht. Het tochtje mag iets langer duren dan vanuit Tavira centrum naar Ilha de Tavira en het bootje mag ook wel iets groter zijn. We gaan met andere woorden op cruise. Vertrek- en aankomsthaven is Malaga en onderweg bezoeken we Sardinië, Rome, Firenze en Alicante. We gaan dus te kaperen varen op de Middellandse zee. Kapitein Iglo is met deze gewaarschuwd.

Op het todo lijstje staat dat ik eens een week zonder internet wil leven. Dus waarom niet ineens volgende week? Een week op zee zonder facebook, mails en online spelletjes: ik ben benieuwd wat dat zal geven. Aan boord zijn in elk geval ontspannings-mogelijkheden genoeg en Lieve heeft me al verwittigd dat ze niet zal aarzelen om me over boord te kieperen als ik teveel ontwenningsverschijnselen begin te vertonen.

In mijn valies zitten ook pen en papier zodat de volgende blog er wellicht een zal zijn die kan tellen. Daarom zullen jullie me niet kwalijk nemen dat ik het nu wat korter houd. Morgen staat er om te beginnen een autoritje van 400 km op het programma. Ahoy !

Onze vrijwel wekelijkse fado avond bevalt ons enorm. Het zou wel gek zijn om anders te blijven gaan nietwaar? Maar een Vlaamse uitdrukking zegt 'Verandering van spijs doet eten' en dus hebben we deze week onze thuisbasis verlaten en zijn we gisteren op verplaatsing getrokken. We lijken wel voetbalsupporters. Een van de gitaristen tipte ons een tijdje terug dat hij gisteren een optreden had in een restaurant in Sao Bras de Alportel, zo'n 30 kilometer van Tavira. Het aanvangsuur was acht uur, dus goed zeven uur vertrokken we uit Tavira zodat we tegen kwart voor acht op onze bestemming kwamen. 

Op de parking stonden slechts een paar auto's. Hadden we ons van datum vergist? Nee hoor, we waren enkel (te) goed op tijd. Onze vriend kwam zich later zelfs een beetje verontschuldigen voor het feit dat Portugezen heel wat later eten dan wij gewoon zijn. Meteen werd het duidelijk dat we deze keer niet in een toeristische versie van een noite de fado zaten maar wel het échte fado gebeuren zouden ervaren. Kort na onze aankomst druppelden de andere toeschouwers binnen en vrij vlug waren alle tafeltjes bezet. Het was dus een goed idee geweest dat we vooraf reserveerden. 

Laat me beginnen met het eten. We waren op de hoogte dat er geen keuzemenu aan te pas zou komen, we zouden enkele petiscos (hapjes) geserveerd krijgen. 's Middags hadden we voor alle zekerheid al een XL zak chips in huis gehaald zodat we voorbereid waren op een laatavond hongerke. Totaal overbodig zoals we konden vaststellen na het binnenspelen van het volgende: 

Pao e Azeitonas: brood met olijven

Queijo/Presunto/paio: kaas, rauwe ham, dikke varkensworst

Linguica salteada: stukjes gebraden worst

Caldo verde: groentensoep van speciale boerenkool

Salada de Polvo: inktvis salade

Salada de Bacalhau: bacalhauw salade

Salada de Ovas: salade van ... viseitjes

Carapaus Alimados: stekelbaarsjes

Pica-pau de Vitela: reepjes kalfsvlees

Pipis: nagerecht.

Dit alles werd met korte tussenpauzes door het attente personeel opgediend. Het leek wel een goed ge-oliede machine maar met toch een persoonlijke toets naar de klanten toe. Zoals u hierboven kon lezen, hier werden geen toegevingen naar de smaak van toeristen gemaakt: authenticiteit ten top! Natuurlijk vonden we niet alles even lekker maar op het ogenblik dat we aan het nagerecht begonnen leek ik wel enkele maanden zwanger. De zak chips staat dus nog ongeopend in de kast. Nog een weetje over 'pica-pau': dat betekent 'specht'. Men noemt die bereidingswijze zo omdat Portugezen de gewoonte hebben om die reepjes met een tandenstoker op te prikken en dus te eten zoals een specht zijn voedsel oppikt.  

Op het ogenblik dat de meesten klaar waren met eten begon dan het fado gedeelte. Een door ons nooit eerder meegemaakte mix van interactie tussen de zanger en het publiek. Tijdens sommige liedjes kon je een spelt horen vallen en waar het gepast was werd meegezongen. Er was zelfs een dame in het publiek die enkele liedjes solo wou en mocht brengen. Ze had gouden stembanden. En nog andere kwaliteiten.

Het was al ruim na middernacht toen we het restaurant verlieten. Ik was maar wat blij toen we op de autosnelweg richting Tavira waren. Pikdonker blijft pikdonker maar dan rijd ik toch nog iets liever op een degelijke baan dan op een kronkelende weg in de heuvels van de Algarve. Maar kom, het was de moeite meer dan waard. Evenals de 38 euro die we in totaal betaalden voor het eten, wijn, water, koffies en een formidabel optreden. Waarom zou ik hier toch zo graag leven?

Mijn dikke vriend Van Dale omschrijft heimwee als: het verlangen naar de geboortegrond, naar huis, bij verwijderd zijn daarvan. Saudade dus in het Portugees. Nu had ik wel al begrepen dat Lieve graag af en toe eens naar België terugkeerde maar blijkbaar zijn de familiebezoekjes van 1 week niet voldoende om het verlangen naar haar geboortegrond te blussen. Er is dus een probleem. 

Vorige week waren we een week in België. Weerkundig gezien hadden we zeker niet te klagen: op enkele druppeltjes na was het de hele week zo goed als droog en op de kou waren we voorbereid. Toch liep ik naarmate de week vorderde steeds meer te balen als een stekker. Dat had niets te maken met onze activiteiten want onze agenda was goed gevuld met vooral prettige afspraken. Ik beleefde enkele culinaire hoogstandjes: zowel ten huize van vrienden als op restaurant kon ik proeven van een aantal uitstekende gerechten. Op cultureel vlak kon ik mijn honger stillen met een bezoek aan Ter Vesten (Le tout nouveau testament) en aan Siniscoop (Sprakeloos). Ook de uitstap naar Breda voor een optreden van Rob De Nijs - die afspraak staat in kleine lettertjes ergens in mijn huwelijkscontract denk ik - zou me normaal gesproken voldoening moeten geven. Om dan nog te zwijgen van het steeds enthousiaste zichzelf zijn van dochter Jellien. Maar tegen zondagavond ging het van kwaad naar erger en op dinsdag nam een heel donkere wolk plaats op stoel 21B van de vlucht Charleroi - Faro. Enkele uren na de landing was mijn hemel opgeklaard. Ik was thuis. Weg, saudade. Dat is dus een tweede probleem. 

Een koppel dat bijna 25 jaar ervaring met elkaar heeft zou geen goed koppel zijn mocht er niet naar een oplossing gezocht worden. En hoe lost men in België alle problemen op? Juist, met een compromis. Bonnie zal zonder haar brompot regelmatig eens voor enkele weken haar geboortelucht gaan opsnuiven, Brompie zal intussen voor a casa portuguesa, de hondjes en zichzelf zorgen. Van een oude duivenmelker hoorde ik ooit de voordelen van het spelen op weduwschap roemen. Ik ben eens benieuwd.

Na een periode waarin nogal wat regendagen zaten heeft de lente zich nu toch behaaglijk in de Algarve neergevleid. Een stralend zonnetje met deugddoende temperaturen van een goede twintig graden, meer moet dat niet zijn. Maar dat zal het wel worden. Gelukkig is ook het strand zo goed als binnen handbereik dus we hebben nog zoiets als een plan B. De B van beach en van behoedzaam met de zon omgaan, niet die van bakken en braden. Het is overigens nu al aangewezen om regelmatig te smeren met een stevig beschermende zonnecrème. Statistisch gezien worden er ook nog 6 regendagen verwacht. Vanaf nu tot eind september.

De voorbije week stond helemaal in het teken van het Paasgebeuren. Maandagavond was het kruisweg. Nee, niet enkel een rondje in de kerk en daarmee afgelopen. Vanuit de kerk trok men in processie naar de 12 verschillende staties die verspreid over Tavira opgesteld stonden. Vrijdag trok men opnieuw in processie door de stad om Christus' dood te herdenken. Vorig jaar reeds schreef ik dat dit een gebeuren is waar ook niet-gelovigen letterlijk stil bij worden. Vandaag vond in een stampvolle kerk de Paasdienst plaats. Zowel België als Portugal worden beschouwd als katholieke landen. Het ene land is dat duidelijk meer dan het andere. 

Samen met de Paasvakantie, ook hier zijn de scholen 2 weken dicht, komen de eerste toeristen. Het lijken wel de toverbollen die ik als kind in het snoepwinkeltje kon kopen. Hun witte kleur zie je vrij snel veranderen in roze en rood. De plaatselijke middenstand heeft er in elk geval veel vertrouwen in dat het een geweldig seizoen zal worden. Overal zie je ofwel nieuwe zaken hun deuren openen ofwel staan ze te blinken na een fikse opknapbeurt. Ook de immosector is goede zaken aan het doen. De nieuwbouw floreert alvast en ook de prijzen van het vastgoed zitten in de lift.

De jong gepensioneerden zien intussen dat het goed is. En genieten verder. Met overvolle teugen. Wil je mijn rug nog eens doen a.u.b.?

Zowel Lieve als ikzelf zijn echte fado liefhebbers geworden. Het is een vaste gewoonte die we hier opbouwden: onze wekelijkse fado avond. Voor wie het niet zou kennen: fado is een typisch Portugese muziekstijl waarbij een zanger of zangeres (de fadista) begeleid door 2 muzikanten liederen uit het zeer uitgebreide fado repertoire zingt. De ene muzikant bespeelt de klassieke gitaar en de andere de Portugese gitaar. Opmerkelijk aan dit laatste instrument is dat het 12 snaren heeft, het dubbele van een klassieke gitaar. Het muzikale trio maakt geen gebruik van versterkers en gewoonlijk wordt opgetreden in een klein zaaltje of in een restaurant. Het publiek wordt verondersteld om tijdens het optreden stil te zijn. In de teksten gaat het meestal over eenzaamheid, het missen van een geliefde, het verlangen naar huis, kortom over saudade. De bakermat van de fado is Lissabon waar in bepaalde wijken nog tal van fadohuizen te vinden zijn. Al te vaak zijn dat plaatsen geworden waar toeristen in de val gelokt worden om naar een flauw afkooksel van de échte kunstvorm te luisteren en hiervoor (te veel) te betalen. Insiders vertelden me dat er op dit vlak tegenwoordig meer authenticiteit te vinden is in de Algarve.

Dat is zeker het geval in Tavira waar onder andere restaurant Alvaro de Campos een wekelijkse fadoavond organiseert waarbij ze beroep kunnen doen op een aantal uitstekende muzikanten en fadistas. Omdat we eigenlijk al een stukje meubilair geworden zijn in deze zaak hebben we ook stilaan een band opgebouwd met de artiesten. Sommigen werden zelfs onze facebookvrienden. Zo kwamen we te weten dat over enkele weken een trio van hen een optreden wist te versieren in restaurant Zé Dias in Sao Bras de Alportel, een 30 kilometer van Tavira. Dus leek het ons wel een goed idee om hen daar eens te gaan verrassen.

In België tik je het adres van een restaurant in in de GPS en je kan er probleemloos naartoe rijden. Enkel het fileleed kan wat roet in het eten (!) gooien. In Portugal is het begrip 'adres' van een heel andere orde. Zo staat op het adreskaartje van restaurant Zé Dias buiten een telefoonnummer en een emailadres enkel 'Estrada de S.Bras - Loulé Fonte da Murta S.Bras de Alportel'. Het is zinloos om dit in te tikken: mijn GPS-vrouw begint er zelfs niet aan. Dus trokken wij gisteren al eens op verkenning.

Onze Vlaamse logica stuurde ons naar het centrum van de gemeente Sao Bras de Alportel. We parkeerden de auto en zouden vlug het restaurant vinden. Niet dus. Uiteindelijk dan maar aan een vriendelijk uitziende dame de weg gevraagd, en ja hoor, ze kende het restaurant. Het lag wel 4 kilometer buiten het dorp. Ik was blij dat mijn volharding om wat Portugees te leren vruchten begint af te werpen want we geraakten op onze bestemming. Die bleek echter geen klein restaurantje te zijn maar iets dat vergelijkbaar is met de baanrestaurants genre Bell's Café die vroeger welig tierden langs Vlaamse wegen. Zodra duidelijk werd dat we kwamen reserveren (het restaurant was eigenlijk nog niet open) werden we uiteraard hartelijk ontvangen en de boeking vastgelegd. Dat hopen we tenminste want alles verliep uitsluitend mondeling...

Vanaf nu heeft ons leven er nog een dimensie bijgekregen: we zijn groupies !!

De Ronde van Vlaanderen is een hoogdag voor alle wielerliefhebbers en bij uitbreiding voor alle sportievelingen in Vlaanderen. Daar wijzigt een domiciliëring in Portugal niets aan. Akkoord, het was mede dank aan de enorme media aandacht die al weken aan dit evenement gegeven wordt dat ook mijn belangstelling gewekt was. Dus zette ik zaterdag eens mijn wekker om de start van deze wielerwedstrijd, life op TV, niet te missen. Het is hier immers een uurtje vroeger dan in België, weet je wel? Ook het gegeven dat een passage langs de grote Markt van mijn geboortestad Sint-Niklaas op het rittenschema stond, leek me de moeite waard om uitzonderlijk de TV eens overdag te activeren.

Het was rustig weer in de Algarve dus de satelietverbinding kon ongestoord haar werk doen en ik genoot meer dan verhoopt van het wielercircus. De voorstelling van de renners, de gezondheid die van hun gezichten straalde, de manier waarop ze met de soms sluwe vragen van de journalisten omgingen....top. In mijn jeugd bestond een rennersantwoord steevast drie keer uit het woord 'euh' en evenveel keer het woord 'Fred' (De Bruyne zaliger).  Dat ligt gelukkig al enkele decennia achter ons. Mijn jeugd jammer genoeg ook.

Na de passage door het Land van Waas hield ik het tijdelijk voor bekeken. De hoogste tijd om zelf wat actief te worden. We leerden hier een Vlaams echtpaar kennen dat een B&B uitbaat in de heuvels boven Tavira en vorig jaar bezochten we hun stulpje met de auto. Ik was zo verstandig om hun routebeschrijving te bewaren en ik zou hen eens een verrassingsbezoekje brengen zie. Met de fiets uiteraard. Nu heb ik hier wel een e-bike maar mijn gebrekkige conditie en het kuitenbijtend gehalte van de binnenlandse wegen en paden hier kennende, hield ik mijn plan veiligheidshalve voor mezelf. Kwestie van me een eventuele afgang te besparen.

Maar ik slaagde in mijn opzet. Al moet ik wel toegeven dat ik de eerste minuten na aankomst niet veel gezegd maar des te meer gezucht heb. Een niet onbelangrijk detail: afgelopen december was het meer dan 20 jaar geleden dat ik nog eens op een fiets gezeten had. Na een uurtje volgde de terugrit. Mocht ik er nog gehad hebben, het zou met wapperende haren geweest zijn.

Ik kwam net op tijd terug thuis om de finale van de échte koers te kunnen volgen. Al was mijn inspanning het vernoemen niet waard, ze deed me toch met nog meer bewondering opkijken naar de prestatie van deze profs. En ja, het deed deugd dat er een Belgische winnaar op het podium stond. Zou het bloed ook bij mij nog kruipen waar het niet kan gaan? 

Voor een keer doen we het eens chronologisch. Op een onmogelijk uur dan nog.

0:10 Hoog tijd om onder de wol te kruipen. Dit mag letterlijk genomen worden want het is koud 's nachts in Tavira nadat er een voorjaarsstorm over de streek trok. Vergezeld van heel veel water. Een goede buffer voor de komende zomermaanden. Om 4 uur zal de wekker aflopen. Zoon Jasko heeft de vroege vlucht naar Eindhoven van 6:35 te halen.

3:37 Na enkele onrustige uurtjes schiet ik wakker. Ik droomde dat we te laat waren. Oef, 't is niet waar. Voor een keer ben ik niet enkel de wekker maar ook Lieve te vlug af. Met een grimlach schakel ik de wekker uit en spring (nu ja) ik uit bed, de badkamer in.

3:58 Amor en Flacco stellen zich uiteraard geen vragen bij dit onmogelijk uur en verwelkomen het baasje met kwispelende staarten. Om jaloers op te worden. Maar dat besef ik op dit moment eigenlijk nog niet. In de keuken zet ik op automatische piloot koffie. Hij is zelfs drinkbaar.

4:12 Lieve is intussen ook al in de badkamer, bij Jasko lijkt alles nog stil. Op mijn vraag of hij al gereed is luidt het antwoord 'bijna'. Waarna hij rustig van tussen de lakens komt. Er zijn nog zekerheden in het leven. Tijdens zijn tienerjaren thuis was het ritueel vergelijkbaar.

4:28 We vertrekken naar de luchthaven van Faro. Het is nog pikdonker uiteraard. De regen valt met bakken naar beneden. Het is stil in de auto. Ik denk terug aan de voorbije deugddoende vijfdaagse. Deugddoend zowel voor Jasko (hoop ik toch) als voor ons. Het todo lijstje dat hij voor zichzelf opgesteld had is grotendeels afgewerkt. Er zaten enkele 'écht iets voor Jasko' activiteiten bij. Zwaardvis eten: check. Sushi eten: check. Een bergrit maken: check. Het westelijk deel van de Algarve zien: check. Een fietstocht maken: check. Pootje baden: niet doenbaar wegens de voorjaarsstorm. Maar we zijn wel tot aan het strand gewandeld. Enfin, we hebben ons tot daar geworsteld, opboksend tegen een wind die in een vorig leven de Belgische kust teisterde als onderdeel van een Zuid-wester storm.   

5:06 Afscheid aan de incheckbalie. Doet toch altijd een beetje pijn. Saudade. We zullen op de hoogte gehouden worden van het verdere verloop van zijn terugreis. Stilletjes - in beide betekenissen - rijden we terug naar Tavira.

5:48 Terug thuis. We laten de honden uit. Lieve kruipt nog wat terug in bed. Ik wil het gemis van me afschrijven. Straks naar de Portugese les en we komen terug in ons normale doen. Als de weergoden er nu ook nog zo over zouden denken komt alles goed.

6:48 Deze blog is klaar. Tijd voor de krant. En nog meer koffie.

'Haha, het is van dat: den Hubert krijgt eindelijk heimwee' hoor ik jullie tot in het diepe zuiden van Europa mompelen. Om nog wat in de sfeer van de blog van vorige week te blijven is mijn antwoord hierop 'Mis poes'.

Via via ben ik in contact gekomen met een gepensioneerde Portugese dame die in haar vrije tijd en als aanvulling op haar karig pensioen aan een klein groepje anderstaligen Portugese les geeft. Een klein groepje betekent in dit geval minstens drie en nooit meer dan zes deelnemers. Haar uitleg hiervoor is eenvoudig. Wanneer ze minder dan drie studenten heeft, is het voor haar (financieel) niet interessant en wanneer er meer dan zes cursisten zijn is het voor die niet intensief genoeg. Dus sinds enkele weken rijd ik samen met mijn Schotse buurvrouw elke maandagmorgen naar Villa Real, zo'n twintig kilometer van Tavira. Het begrip 'lesuur' behoort niet tot de exacte wetenschappen. In de bedrijfswereld telt een uur zestig minuten. In het Vlaamse onderwijslandschap spreekt men na vijftig minuten al over een uur. Onze Portugese 'professora' geeft ons twee uurtjes les (sic). Ze start om tien uur en pauzeert om kwart na elf gedurende een half uurtje. Dan gaat ze verder tot het één uur geworden is. Ik moet er niet bij vertellen dat het een tamelijk intensief taalbadje is dat ik doorspartel (!) om de week mee te beginnen. Gelukkig ben ik een maandagskind. Dat was zelfs mijn geboortedag. Omdat 's maandags de cafetaria van de bibliotheek waar we de lessen volgen gesloten is, trekken we tijdens de pauze naar de kantine van de plaatselijke brandweer voor een koffietje. Het is de enige plaats die ik ken in Portugal waar het rookverbod in openbare plaatsen zo flagrant genegeerd wordt. Wellicht omdat er indien nodig onmiddellijk een blik pompiers kan opengetrokken worden?

Maar nu ter zake. Tijdens de les doen we uiteraard veel spreekoefeningen. Het zinnetje 'Eu estou feliz' bijvoorbeeld betekent 'Ik ben gelukkig' maar wordt door de echte Portugezen uitgesproken als '(e)stou f(e)liz' oftewel met een beetje verbeelding 'stoofvlees'. Om volgende redenen heb ik de voorbije week volop van deze Vlaamse lekkernij kunnen smullen.

Lieve is teruggekeerd uit België met de geruststellende diagnose dat er niets ernstig aan de hand is en met medicatie die stilaan begint aan te slaan. Dat ze ook een verkoudheid meebracht zullen we over korte tijd wel vergeten zijn.

De lente begint nu echt op gang te komen. Gisteren maakte ik 's morgens een stevige wandeling, lag ik op de middag in een deugddoend zonnetje een spannend boek te lezen en deed ik in de namiddag nog een fietstocht van 30 kilometer. Vitamine D in een familieverpakking dus.

Morgen verwelkomen we onze zoon Jasko die al boordevol plannen zit om er hier een pittige week van te maken. En woensdag hebben we een afspraak met de Belgische consul in Faro die voor de Belgische Rijksdienst voor Pensioenen moet attesteren dat we nog in leven zijn. Dat zal geen twijfelgeval worden denk ik zo.  

Het is meer dan 20 jaar geleden maar ik heb een kater. Is het de onverwachte terugkeer van Lieve naar België die me hoog zit? Weegt de zware beproeving van de dagen in eenzaamheid te moeten doorbrengen zo zwaar? Is er abrupt een einde gekomen aan mijn Portugese droomwereld? Wie zal het zeggen?

Ik in elk geval niet. Want ook al kreeg ik de voorbije week nogal wat ongeruste reacties op het berichtje dat ik dinsdag op facebook postte ('eerste dag in mijn eenzame harten bureau'), er is geen reden tot paniek. Omdat Lieve al een tijd maagpijn heeft en hier zo een beetje van het kastje naar de muur, of moet ik schrijven van het Centro de Saude naar de kliniek en terug, gestuurd wordt, vloog ze dinsdag naar België om zich daar door onze vertrouwde huisarts te laten onderzoeken. Er is gelukkig zo te horen niets ernstig aan de hand dus over enkele dagen komt ze zich hopelijk opnieuw in mijn armen nestelen.

Is het de eenzaamheid dan? Om het een beetje diplomatisch te verwoorden: het had erger kunnen zijn. Dat heeft veel te maken met enkele bezoekers die ik de afgelopen dagen mocht verwelkomen. Gisteren waren het Vlaamse mensen die aan de Silver Coast wonen, dat is net boven Lisboa, en die nu een rondreis in de Alentejo en de Algarve maken. Via een gezamenlijke garagist in België kwamen we enkele maanden terug met elkaar in contact op facebook en nu was er een goede gelegenheid om mekaar ook 'echt' te ontmoeten. Het is ongelooflijk hoeveel levensgebeurtenissen bij twee verschillende koppels parallel kunnen lopen. We blijken niet alleen in dezelfde stad en bijna in dezelfde wijk te hebben gewoond, we hebben ook identieke contacten in onderwijsmiddens, we zijn allebei ouders van een tweeling en een van hun kinderen geeft les in de dansschool waar onze kleindochter actief is. En nu bracht het toeval ons samen op meer dan 2.000 kilometer van onze vroegere woonplaats waar we elkaar nooit ontmoetten. Straf hé?  

Vandaag had ik dan nog het onverwachte genoegen om een klasgenote uit de Portugese les in België op bezoek te krijgen. Of ik haar Tavira wou laten zien? Er zijn zaken die ik minder graag doe. Geen bezoek aan Tavira zonder een terrasje te doen. Komen we daar toch mijn bezoekers van gisteren opnieuw tegen zeker? Nee, mijn eenzaamheid is niet de oorzaak dat ik met een kater zit.

Onze Schotse overburen zijn de daders! Ze reisden deze week tamelijk onverwachts af naar hun thuisland en degene die normaal gezien voor hun kater Bo zorgt was niet beschikbaar. Ik wel dus. Nu ken ik als ervaringsdeskundige wel tamelijk veel van de omgang met honden maar van een kat weet ik alleen dat ze miauwt en meestal een eigengereid beest is. Geen probleem volgens de buurvrouw die me prompt een snelcursus 'Hoe verzorg ik een kat' gaf. En haar huissleutels. Tot nu toe loopt alles volgens plan. Het is nog volhouden tot donderdag vooraleer ik kan beoordelen of de opdracht geslaagd is. Hopelijk is tegen die tijd mijn eigen poezemien gezond en wel terug. Haar kittekat zal klaar staan. Miaauwkes!

De voorbije weken mochten we onze twee kinderen die hier nog niet eerder op bezoek waren verwelkomen. Ook voor twee van de kleinkinderen was het hun eerste kennismaking met het 'nieuwe huisje van Bonnie en Bompie'. Britt (10) en Vince (3) waren dan ook heel benieuwd. Britt had eerder al een niet zo leuke ervaring door een vlucht met nogal wat turbulentie zodat er een flinke portie ouderlijke overtuigingskracht nodig was geweest om haar opnieuw in een vliegtuig te krijgen. Gelukkig bleek een en ander deze keer nogal mee te vallen. We waren dan ook blij om hen vorige dinsdag op de luchthaven van Faro te kunnen verwelkomen. De vijfdaagse kennismaking met Tavira en omstreken kon beginnen.

Wie in de wintermaanden vanuit België naar het zuiden van Portugal reist, stelt geen hoge klimatologische eisen. Onze bezoekers zijn dan ook meer dan tevreden dat ze twee dagen na elkaar uitgebreid kunnen kennismaken met een van de talrijke mooie stranden van de Algarve. Dat er op Praia do Barril een toeristentreintje bolt verhoogt de pret nog. Een strandbezoek zonder pootjebaden is niet compleet. Bovendien is de zee heel kalm, dus wat kan Vince beletten om zijn schoentjes en kousjes uit te trekken en heel voorzichtig een paar stapjes in het water te zetten? Komt daar dan toch een verloren gekabbeld golfje af zeker? Het gevolg laat zich raden: Vince omver, broek en T-shirt nat, Vince heel boos op de stoute zee. Eerder was hij al kwaad geweest op een stukje kip dat van zijn bord viel, op de grond terechtkwam en bliksemsnel door de hond 'opgeruimd' werd. Zoals bij elk kind staat het begrip 'boos' hier gelijk met het produceren van een enorm aantal decibels. Ik blijf me verbazen over het geluidsvolume dat zo'n ukje creeert. Maar al bij al is het aantal woede uitbarstingen heel beperkt gebleven. Geen reden dus om aan een boek te beginnen met als titel 'Vijftig tinten boos'. Flink zo jongen!  

Grootouders die hun kleinkinderen vrijwel dagelijks over de vloer krijgen staan niet op dezelfde manier stil bij diens ontwikkeling dan wij die hen slechts sporadisch eens zien. Zelfs Lieve, die toch vele jaren onthaalmoeder was, is verbaasd over wat kinderen op die leeftijd al kunnen en kennen. Britt legt me in een partijtje scrabbel al flink het vuur aan de schenen en vindt dat het stilaan tijd wordt dat ze schoenen met hakken mag dragen. Vince heeft een woordenschat die ik nooit van een driejarige zou verwachten en telt bij een spelletje verstoppertje al tot twintig. Hij is voorbestemd voor een financiële functie want na 'veertien' komt bij hem al direct 'zeventien'. Leer hem daar nog 'procent' aan toevoegen en inzake te verwachten rendement kan dat tellen in een beleggingsgesprek. Sorry, ik kan het ook niet verbergen in welke sector ik werkte.

Gisteren gingen we eten in een restaurant waar we vorige week al met onze andere zoon te gast waren. Uiteraard stellen we ook onze huidige bezoekers heel fier voor. Wanneer ik er aan toevoeg dat over enkele weken nog een derde zoon op bezoek zal komen ontstaat er enige verbazing en merk ik een lichte verwondering of is het bewondering? Wat gaat dat zijn wanneer alle kinderen de revue gepasseerd zullen zijn? Ik denk dat Lieve een standbeeld gaat krijgen in Tavira. Verdienen doet ze dat in ieder geval.

Deze morgen om zes uur vertrokken onze gasten terug richting België. In de gietende regen. Wellicht wensten de weergoden de overgang niet te hard maken. Het is nu kort na de noen, het zonnetje schijnt terug. Rust. Worden we dan toch oudjes?