Het was gisteren weer een avond vol verrassingen. Zoals wel meer gebeurt had ik toen ik ons huis verliet slechts een vaag idee over de locatie waar ik zou gaan eten. Ik had een hongerke en dat ging ik oplossen: dat was alles. Op een vrijdagavond in juli heerst in Tavira City uiteraard een gezellige vakantiedrukte. Waarom zou ik niet eens een restaurant uitproberen met een terras aan de rand van de rivier?  Een goed idee. Maar een goed idee heeft vele vaders. En die waren natuurlijk allemaal iets vlugger geweest dan ikzelf. Zelfs voor een eenzame gepensioneerde, ocharme toch, was er geen plaatsje meer vrij. Hé, zag ik daar niet het zinnetje 'we have a backyard' heel verlegen op een bordje staan? Ja hoor, het was weer van dat! Portugezen hebben er een specialiteit van gemaakt om hun zaak en de troeven daarvan absoluut voor zoveel mogelijk potentiële klanten te verbergen. Ik stapte dwars door het restaurant heen en kwam in een prachtige binnentuin terecht. Het geheel ademde rust uit, er waren nog enkele tafeltjes vrij, ik was onmiddellijk fan. In de verte weerklonk een Frans wijsje uit een accordeon. Amelie Poulain voelde dichtbij. Het eten was uitstekend, de rekening viel mee. Perfectie bestaat wel degelijk. Dit pareltje wil ik zeker in de nabije toekomst met een aantal mensen delen. 

Het vervolg van de avond hoort thuis onder de rubriek 'Wie niet waagt, blijft maagd'. Nee, nee, ik ben niet de versiertoer opgegaan. Wat denken jullie wel van mij? Het is eenvoudigweg niet vanzelfsprekend dat ik belangstelling toon voor een voorstelling uit een jazzcyclus. Ik geef toe dat de naam Salvador Sobral mijn nieuwsgierigheid prikkelde. Zijn winnend songfestivalliedje eens live horen was eigenlijk mijn enige doel. Dat is wel ietwat anders uitgedraaid. De prachtige locatie, het park van het Palacio da Galeria bood plaats aan 900 toeschouwers. Goed dat ik mijn kaartje vooraf aanschafte want het was uitverkocht. Wie ooit de gelegenheid krijgt om die artiest aan het werk te zien mag niet aarzelen. Gedurende een twee uur durend concert demonstreerde hij zijn ongelooflijke veelzijdigheid. Nu eens met pure jazz, zodat ik me terug in de fameuze Dendermondse Honky Tonk club van de jaren zestig waande, dan weer met eenvoudige liedjes die bijna a capella loepzuiver gebracht werden.  Tussendoor bespeelde hij het publiek met zijn ontroerende eenvoud en met verbijsterend gemak. Hij leek wel thuis in zijn huiskamer te staan. Het was frisjes rond middernacht daarboven aan het kasteel van Tavira, maar mijn kippenvel kwam niet door de temperatuur.  

Het vrijgezellenleven is eenzaam. Eigen schuld, dikke bult? Kom, kom, Huubje, niet neuten, niet seuten: volgens een testje op facebook ben je trouwens een optimistisch persoon. Natuurlijk is de eenzaamheid extra pijnlijk na enkele weken waarin de ene activiteit de andere opvolgde. Zeker voor iemand die graag mensen om zich heen heeft. Maar nu zit de zomeragenda van Tavira  eventjes in een dipje. Gelukkig is dit maar kwestie van enkele dagen geduld oefenen. Een paar saaie overgangsritten in de Tour de France als het ware. Een goede gelegenheid om eens terug te blikken op wat me de voorbije weken zoal deugd deed, of wat me terug met de voetjes op de grond bracht.

Vorige keer mochten de hondjes hun verhaal doen. Ikzelf genoot ook nog volop van de passage van een vroegere collega. Samen met haar man en 2 tienerdochters bracht ze een week in de Algarve door. Het was tof om te zien hoe hun batterijen dag na dag meer opgeladen raakten. Fijn ook dat ze verstandig gebruik maakten van enkele triptips die ik hen mocht voorstellen. Onze bezoekjes aan de cocktailbar mochten er ook zijn. 

Maar ook enkele kleine fait divers leverden me vitamientjes aan. Een etentje samen met de Schotse overburen leerde me weer een nieuw restaurantje ontdekken. En zondagavond zat ik rustig in de tuin een boek te lezen toen de Portugese buurman me over het muurtje aansprak. Of ik zin had om een koffietje te gaan drinken? Graag, dus reden hij, zijn vrouw en ikzelf naar een heerlijk terras enkele kilometers buiten Tavira. Portugezen nodigen immers, buiten hun dichtste familieleden, slechts heel uitzonderlijk iemand bij hen thuis uit. Het werd onverwachts een leuke afloop van de avond.

Kijk, zo'n zaken kunnen de verklaring zijn waarom ik dit leven hier zo koester. Elke ochtend overloop ik voor ik opsta even de vorige dag. Altijd gebeurde er wel iets wat ik de vorige morgen niet verwacht, laat staan gepland had. En nee, het zijn niet enkel hoera-verhalen hoor. Er zit al eens een roos met een venijnige doorn in het boeket.

Eind vorige week was het tijd om de frisdrankvoorraad aan te vullen en dus parkeerde ik de auto in de garage van het Gran Plaza shopping center. Zoals ik dat al tientallen keren deed. Bij het uitparkeren aaide mijn wagentje een betonnen pijler. Zoals het dat nooit eerder deed. Pijnlijk. Dus maandag zocht ik een garagist op en intussen is alles terug hersteld. Tegen betaling van het spreekwoordelijke prikje. De prikjes die Amor en Flacco gisteren bij de dierenarts kregen kostten trouwens meer. Maar die twee zijn dan ook onbetaalbaar. Om hun baasje te troosten plassen ze nu tegen elke betonnen paal die ze tegenkomen. 

Amor (A): Het gaat tijd worden dat we nog eens de gelegenheid krijgen om zelf eens onze blogblaf te laten horen.

Flacco (F): Zo denk ik er ook over, we tellen hier op de blog precies niet meer mee.

A: Maar enfin, baasje heeft het toch eindelijk door dus hier gaan we.

F: Wat een toffe dag was dat vandaag zeg !

A: Maar wel vermoeiend hoor, ik ben met mijn 10 jaar nu niet direct meer van de jongste. Ik hoor bijna bij de Gold(en) Club, hihi.

F: Gij weet altijd iets gij, als ge heel de dag in uw nestje ligt loopt ge er ook niet echt gelukkig bij precies.

A: Ge hebt gelijk, ik mag niet klagen vandaag. Slim als ik ben, had ik het vanmorgen direct opgemerkt: er stond iets te gebeuren.

F: Niet moeilijk hoor, als baasje begint spulletjes in de auto te laden en ook onze drinkbak en water meeneemt, dan weet ik al wat er gaat komen. Alleen hoopte ik stilletjes dat het weer niet voor een uitstap van 3 dagen zou worden, zoals begin 2016, weet ge dat nog?

A: Ge moogt gerust zijn. Nee, vandaag viel het geweldig mee: baasje sprak van 150 km tot Odemira in de Alentejo. 

F: Daar werden we ontvangen door een toffe madam die baasje nog kende van toen hij in België Portugese les volgde en die daar een huisje heeft.

A: Baasje kreeg al direct de vraag om mee te gaan naar boven!

F: Dat kwam omdat er op het dak een terras was, waar de mensen blijkbaar een lekkere BBQ gegeten hebben.

A: En wij een flinke bak fris water dronken.

F: Daarna maakten we een flinke wandeling langs de mooie plaatsjes van Odemira, langs de rivier en zo.

A: Een Portugese dame sprak zelfs tegen mij. Volgens mijn baasje zei ze dat ik een heel mooie hond was. Hm.

F: Ze droeg wel dikke brilglazen heb ik gezien. Gelukkig was het in de Alentejo vandaag bewolkt en heel wat minder warm dan in de Algarve, want anders was de wandeling wel veel korter geweest.

A: Het vrouwke zou zeggen: 'Dat kunnen ze ons weeral niet meer afpakken'.

F: Over het vrouwke gesproken: wanneer komt die eigenlijk terug? Ik mis haar knuffels wel hoor.

A: En baasje is ook stiller dan anders heb ik de indruk. Ik hoor hem iets zeggen van over enkele weken.

F: Laat ons hopen, want als ik hem zie knoeien met het huishouden krijg ik steeds de slappe hondenlach.

A: Ssst, seffens hoort hij ons en dan krijgen we geen koekje meer als we in de bench mogen.

F: Ik zeg al niets meer.

Zoals in elke kustplaats die grotendeels leeft van het toerisme, is in juli en augustus het aantal activiteiten hier nauwelijks bij te houden. Onder de noemer 'Verao em Tavira' is er voor iedereen wel iets te vinden dat hem of haar interesseert. Overdag spelen de toeristen een spelletje bakken-en-braden op het strand. Op zondag worden ze daarin bijgetreden door de plaatselijke bevolking die met pak en zak en de hele familie wat verfrissing gaat opzoeken. De temperatuur loopt hier inmiddels alle dagen op tot een stevige 30 graden. In augustus wordt het nog wat warmer maar dan komt er meer wind opzetten. Geen weer om in te werken dus, maar zalig voor wie er verstandig weet mee om te gaan.

 's Avonds is het in de zomermaanden best gezellig in het centrum van Tavira. Voor nachtbrakers en disco-beestjes is het er evenwel een saaie omgeving. Voor hen is Albufeira beter geschikt. Vorige week vond daar in de uitgaansbuurt om 6 uur 's morgens overigens een massale vechtpartij plaats. Enkele honderden Britse jongeren die een all-in reisje (lees: vlucht - eten - drinken - drinken - drinken - ... - vechten - terugvlucht) geboekt hadden gingen er op de vuist met de GNR (onze vroegere Rijkswacht). Tja, altijd maar weer naar Ibiza trekken zal ook wel saai worden zeker? 

Maar terug ter zake. Gisteren is de periode van de 'Verao em Tavira' gestart met het straattheaterfestival. Het deed me aan de Gentse feesten denken. Maar dan met heel wat minder drankstalletjes. Gedurende 13 avonden komt telkens een andere groep aan de beurt. Dat wordt artistiek smullen. Ik ontdekte overigens ook enkele leuke nieuwe horecazaken. Hoe meer er bij komen hoe liever want op dat vlak is het aanbod nogal schraal. Zeker nadat de taverne Romana, met het leukste terras van Tavira, zichzelf upgradete tot een zaak waar men de focus legt op wijnkenners. Dat is minder hard werken, vertrouwde de eigenares me persoonlijk toe. Maar er is dus beterschap op komst. Tot mijn verbazing werd ik deze week overigens ergens zelfs in het Nederlands bediend. Moet kunnen in een zaak in Portugal die 'La petite France' heet.  

Dochter Jellien is op bezoek en zoals steeds heeft dat zo zijn gevolgen. Op het vlak van activiteiten bijvoorbeeld. Met de woorden 'smeer uw benen maar al in' begroette ze ons op de luchthaven. Dat was geen vrijblijvende opdracht. Neem nu een dag als gisteren.

Het begon rustig met een niet al te vroeg ontbijtje. Mijn voorstel om nog enkele dingen uit de Top-25 bezienswaardigheden van Lannoo's kaartgids te gaan bekijken werd gretig aanvaard. Lieve zag de bui al hangen - figuurlijk, want het blijft hier volop zomeren - en verkoos thuis te blijven. 

Eerste bestemming: Silves, een 100 km van Tavira. Het was de Moorse hoofdstad en is beroemd om zijn kasteel. Ik moet erkennen dat we allebei onder de indruk waren van de grootte van dit complex met gerestaureerde binnentuinen en van het prachtig uitzicht vanop de muren. Met zowaar een primeur voor ondergetekende: voor het eerst in mijn leven kreeg ik 65+ korting. Voeg daar nog de studentenkorting voor Jellien bij en je begrijpt dat ik het bezoek extra kon waarderen. Ik had de smaak dan ook goed te pakken en volgens ons boekje (p.56) is de Fabrica Inglês een van de andere hoogtepunten van een bezoek aan Silves. Het is de voormalige kurkfabriek en is nu cultureel centrum, open van 9 uur tot middernacht en gratis toegang. Silves is een stadje met steile straten, geplaveid met de typische gladde keien. Onder een brandende zon laveerden we ons zwetend en puffend (enfin, ik toch) voorzichtig naar onze bestemming. Een enorm groot gebouw, wel een huizenblok lang en breed. En ontzettend gesloten. Al meerdere jaren 'fechado' hoorden we van een buurtbewoner. De talrijke wegwijzers ernaartoe zijn wel blijven staan. Portugal op zijn best. Een rustpauze op een schaduwrijk terrasje met drank en ijs bracht soelaas.

Vanuit Silves is het niet zo ver naar het kustdorpje Carvoeiro waar het wemelt van strandjes die omgeven zijn door steile kliffen. Een vriendin van Jellien had haar gebrieft over het strandje van Benagil dus dat werd onze volgende halte. Eerste indruk: klein, saai en tijdverlies. Enkel 2 restaurants en een strandbarretje. Maar op het kleine strookje strand wel een standje waar een boottocht naar de grotten kan geboekt worden. 'Vooruit dan maar, we zijn hier nu toch', was mijn redenering. Een goede beslissing want na een uurtje vertoeven met onze voetjes in het zand en een - alcoholvrije - cocktail in de hand waadden we aan boord van een motorbootje met een capaciteit van zo'n 10 plaatsen. We kregen meer dan waar voor ons geld. Zo'n 20 grotten vaarden we binnen. Met als climax een spleet in de rotsen die me zowaar aan een vagina deed denken. 'Hoe groot is de kans dat we daar gaan invaren?' vroeg Jellien. 'Nihil' antwoordde ik met zekerheid. Fout antwoord: we schoven naar binnen en zagen....niets meer. Enkel het geklots van het water was te horen, voor de rest voelden we een vochtige stilte. Zo moet het in de baarmoeder geweest zijn. Het bootje draaide zich en we gulpten naar buiten. Ik voelde me pas geboren: een fel licht, plotseling terug lawaai, ik werd besprenkeld met water ...  Enkel de woorden 'Proficiat, het is een jongen' ontbraken nog. Toch voelde ik me als herboren. 

Tijd om terug naar Tavira te rijden. Einde van een mooie dag? Vergeet het maar.

In Portugal wordt deze maand het feest van de Santos Populares gehouden. In deze periode worden maar liefst 3 heiligen tegelijk gevierd: Santo Antonio, Sao Joao en Sao Pedro. Het feest wordt gespreid over 2 weekends en doet me terugdenken aan de Vlaamse kermissen uit mijn jeugd. Compleet met mooi versierde straten en pleinen en optredens door verschillende 'plaatselijke' artiesten. Zelfs de muurbloempjes ontbreken niet. Op enkele banken langs de dansvloer zitten tientallen vrouwen te wachten op hun prins, al dan niet met een wit paard. Hun gemiddelde leeftijd schat ik op 80 jaar. De meeste bloemen zien er dan ook al flink verwelkt uit. 

In de vooravond kreeg Jellien haar examenresultaten. Ze heeft andermaal een schitterende prestatie neergezet die we dan ook vierden met een bezoek aan de plaatselijke cocktailbar. Om middernacht werd de feestavond afgesloten met een muzikaal vuurwerk, afgestoken vanop een van de bruggen over de rivier. Onze verwachtingen waren hoog gespannen. De vuurwerkmaker bleek een kort lontje te hebben. Of wou vroeg thuis zijn. Iemand moet die man echt eens uitleggen dat het niet de bedoeling is om alles tegelijk de lucht in te sturen. Het duurde 7 minuten. 

Op mijn stappenteller stond 18.412. Met de wandeling naar huis er bij werd de 20.000 vlot overschreden. Ik sliep vannacht als een borelingetje. 

Op het moment dat er zich een nationale ramp aan het voltrekken is in Portugal lijkt het me zeer ongepast om hier wat te leuteren over koetjes en kalfjes. Het maakt andermaal pijnlijk duidelijk hoe relatief welstand en luxe zijn. Hoe broos wat tijdelijk geluk. Hoe onbetekenend iets kan zijn dat wijzelf als zeer erg durven noemen omdat het over ons eigen persoontje gaat.

Respect voor alle brandweermannen en hulpverleners die - andermaal - aan een schier hopeloze opdracht bezig zijn. Tenzij de natuur zelf meehelpt. Dan zou de wind moeten gaan liggen en de temperatuur flink dalen. Op enkele regendagen durft hier niemand zelfs maar te hopen.

Ook in het paradijs kan de hel dichtbij zijn. 

Hoe hoog de berg van mijn 65° verjaardag me ook leek: ik heb hem overwonnen. Het gaat dus terug goed met mij. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan het onverwacht schitterende verjaardagsfeestje dat ik kreeg. In gezelschap van Lieve en enkele buren werd het in ons favoriete restaurant een avond die ik nog lang zal koesteren. Rustig en stijlvol. Een uitstekende maaltijd die afgesloten werd met een heuse verjaardagstaart, meer moest dat niet zijn. Onze overbuur uit Schotland viert normaal gezien later dit jaar zijn .... 75° verjaardag. De energie en levenslust die deze man uitstraalt maakte me beschaamd over mijn gemekker van de voorbije weken. De dag na mijn verjaardag bracht hij me ook nog een geschenkje: een T-shirt met '64' op. Zo zal ik steeds denken dat ik die leeftijd behoud zei hij. Ik moet toegeven dat deze goede raad zijn effect niet mist. Ook de vele tientallen mensen die eventjes (of langer?) aan mij dachten en me een berichtje stuurden waren meer dan een pleister op de wonde. Vooruit met de geit dus. A vida é bela.

Vroeger dan vorige jaren is het hier in de Algarve al volop zomer. Ook de toeristen nemen geleidelijk aan hun stek weer in. Als je een beetje oplet zie je hier dan ook bijna uitsluitend gelukkige mensen. De toeristen hebben het vakantiegevoel, de middenstanders horen hun kassa rinkelen, hun personeel heeft werk en de gepensioneerden zijn dan weer blij dat ze niet moeten werken in deze tropische temperaturen. Ook het gemeentebestuur ziet de toekomst rooskleurig tegemoet. Na het hoogseizoen zou de 'tijdelijke' brug over de Gilao vervangen worden door een nieuw exemplaar. Het zal het uitzicht van Tavira nog mooier maken.

Deze week zijn een van de kinderen en zijn vriendin (ik citeer: 'die van mij' , sorry Britt) op bezoek. Als ik zie hoe zij hier volop genieten dan voel ik me een gelukkige mens. En binnenkort komt dan nog onze dochter ons bestaan opvrolijken. Het wordt opletten voor een overdosis geluk. Of voor ontwenningsverschijnselen nadien.

De symbolische getallen die ik passeerde op mijn 40°, 50° en 60° verjaardag deden me weinig of niets. Morgen, 26 mei, word ik 65 jaar en deze keer ligt het anders. Al enkele weken bevind ik me op een emotionele achtbaan. Daar kon zelfs een formidabele cruise maar tijdelijk een beetje rust in brengen. 

Akkoord, ik heb eigenlijk niet de minste reden tot klagen. Maar misschien is dat nu juist de oorzaak dat ik de laatste tijd zo dikwijls denk aan degenen die niet zoveel geluk hadden in het leven. Net als alle leeftijdsgenoten verneem ik met steeds kortere tussenperiodes het overlijden van iemand die ik goed kende. Of stel ik vast hoe onbarmhartig het leven kan inhakken op iemands uiterlijk of diens fysieke mogelijkheden. Voor het eerst ben ik me ervan bewust dat het vanaf nu voor mij op geen enkel vlak beter zal worden. Dat is even slikken.

Het is exact 50 jaar geleden dat The Beatles het album Sergeant Peppers uitbrachten. Dat is steeds mijn lievelingsplaat geweest. Ik was 15 toen ik voor het eerst 'When I'm 64' meezong. Dat leek me toen een eeuwigheid verder in de toekomst. Nu moet ik de tekst aanpassen. Naar de verleden tijd. Het zal me er niet van weerhouden om op mijn verjaardag mijn Beatles T-shirt te dragen.

Ook het feit dat ik een minnares heb maakt mijn leven er niet eenvoudiger op. Dat is uiteraard voor Lieve een harde noot om te kraken. Geen enkele vrouw aanvaardt dit zomaar. De meest recente liefde van mijn leven heeft me echter volledig in haar ban. Neen, het is geen jong ding. Maar ze heeft een goddelijk figuur met prachtige welvingen. Ik koester me dagelijks aan haar deugddoende warmte. Geen dag gaat voorbij of ik ontdek nieuwe plekjes bij haar. Ik kan haar uren bekijken en in stilte van haar schoonheid genieten. Ze heet Algarve.

Wat zal het ooit een verscheurende keuze worden: terugkeren naar het Vlaanderen waar Lieve's hart gebleven is, of bij mijn minnares blijven? De toekomst zal uitsluitsel brengen. Maar nu is het tijd voor een korte wandeling. Met mijn twee liefdes binnen handbereik.

Nadat ik vorige keer een aantal vooroordelen ontzenuwde kom ik deze keer toch nog eens terug op onze cruise rond de Middellandse zee.

Dergelijke reizen worden verkocht volgens de all-inclusief formule. Je betaalt een som en alle kosten van verblijf, drank en maaltijden zijn inbegrepen. Uiteraard lees je best ook de minder grote en zeker ook de kleine lettertjes in de brochure want anders liggen er enkele minder leuke verrassingen op de loer.

Buiten de prijs van de reis wordt aan boord nog een vast bedrag aan service- en administratiekost aangerekend. Een eerlijk systeem dat voorkomt dat het personeel zich enkel en alleen uitslooft om zakgeld te versieren. Iemand die de gangen poetst zou bovendien benadeelt zijn tegenover de collega's die rechtstreeks in contact staan met de passagiers. Ook wordt op deze manier duidelijk wat de grootte is van de verwachte fooi.

Drank tijdens en buiten de maaltijden is inbegrepen. Het is wel mogelijk om bij te betalen voor een pakket waarin de zogenaamde 'premium' merken zitten. Sterke dranken van de merkproducten, frisdrank uit blikjes in plaats van uit een automaat, vers geperst fruitsap en dergelijke zaken dus. Wie buiten het grote aanbod bij het ontbijt toch liever een smoothie heeft neemt best ook zo'n extra pakket.

Tijdens het diner krijgt iedereen een vaste tafel toegewezen en de bediening gebeurt steeds door dezelfde ober en zijn assistent. Deze mensen hebben duidelijk ook een commerciële opdracht gekregen want iedere avond wordt wel een extra fles wijn of een exclusief gerecht aangeprezen... waarvoor een kleine opleg op de eindafrekening zal gezet worden. Gelukkig bleef het steeds bij een beleefde suggestie en werd het geen voortdurend gemekker om geld uit onze zakken te krijgen. Het was wel duidelijk dat het een onderdeel van de beoordeling van hun werk was.

Uiteraard liep er ook een fotograaf aan boord. De prijs voor foto's was stevig. We betaalden voor de 4 kiekjes die we echt wel wilden bijna zoveel als we na de reis voor ons fotoalbum van 64 bladzijden neertelden. Maar er zijn nu eenmaal vakantie herinneringen die wat geld waard zijn nietwaar? Ze staan in de fotogalerij. Gratis voor jullie.

Heel sluw van de rederij was de strategische plaatsing van het casino aan boord. Iedereen moest gewoon meerdere keren per dag langs de speeltafels en automaten passeren. Niet alle passagiers hadden het karakter om aan de lokroep van mogelijks snel gewin - en hoogstwaarschijnlijk nog sneller verlies - te weerstaan. Maar aleen al als kijker kreeg ik er een slecht gevoel bij.

De ultieme verleiding ten slotte was het aanbod van excursies. Vermits we die reeds vooraf via de reisagent geboekt hadden was ook deze aanslag op onze schatkist gecounterd en bleven we braafjes binnen het vooraf bepaalde budget. 

Om maar direct met de patrijspoort in huis te vallen: zo'n cruise, dat is zeker voor herhaling vatbaar. Eerlijkheidshalve vertrok ik met een aantal vooroordelen die ik bij deze stuk voor stuk wil vernietigen.

1. Een cruise is enkel voor bejaarden. Er waren inderdaad senioren en medioren - zoals wij - aan boord maar ook opvallend veel jongeren. Er was zelfs een school uit de omgeving van Malaga waarvan een aantal klassen dit als eindreis gekozen had. Had ik vroeger in het college geweten dat het begrip Rome-reis zoveel ladingen dekt dan hadden we mogelijks niet zo gerevolteerd tegen de 'latinisten' en niet voor een reis naar Scandinavië gekozen. Al bewaar ik ook daar goede herinneringen aan.

2. Een cruise is saai. Vergeet het maar. Ik heb moeite moeten doen om tijd te maken om een thriller uitgelezen te krijgen waarvan ik bij ons vertrek al dicht bij de ontknoping zat. En dan ging ik in vergelijking met het overgrote deel van de passagiers nog vroeg naar onze kajuit. Aan de oogjes bij het ontbijt kon ik goed merken dat de meeste niet lang toe waren geweest. Gelukkig bleek de geluidsisolatie aan boord optimaal te zijn want elke nacht heb ik geslapen als een (mat-)roosje. 

3. Een scheepskajuit werkt claustrofobische gevoelens op. Ik heb ooit in kleinere hotelkamers geslapen. In plaats van een patrijspoort was er een glazen schuifdeur en op het terras was het bij momenten zalig vertoeven in een van de 2 zeteltjes en met de voetjes op een poef.

4. Scheepskost is niet te vreten. De dag begon met een ontbijtbuffet om U tegen te zeggen. Op de middag werd andermaal een hele reeks gerechten aangeboden, tussen vier en zes kon je een nieuw hongerke stillen met pizza's, frietjes, balletjes in tomatensaus en meer van die toestanden. Om 's avonds de dag met een culinaire apotheose te beëindigen. Niemand minder dan tweesterrenchef Paco Roncero tekende voor de maaltijden en naar het team dat die hoogstandjes bereidde zou aan wal door veel restauranteigenaars met dikke contracten gezwaaid worden.

5. Een cruise is duur. Dit is niet langer waar. Uiteraard betaal je meer voor een buitenkajuit met balkon dan voor een binnenkajuit maar dat zijn persoonlijke keuzes. Feit is dat je op geen enkele andere manier op een week tijd van zoveel verschillende steden kan 'proeven'. Op een week tijd legde het schip 3.496 kilometer af. Ik maakte kennis met Sardinië, Rome, Firenze en Alicante. Verrassend genoeg is het vooral die laatste stad die ik zeker nog opnieuw wil gaan bezoeken.

6. Een reisagent behoort tot een uitstervend ras want je kunt alles op internet vinden en boeken. Ik durf beweren dat onze reisagent hier in Tavira een enorme meerwaarde gegeven heeft. Zelfs bij de keuze van de kajuit wist hij ons te vertellen welke voordelen een hut aan bakboordzijde tijdens deze reis had. Hij gaf ons ook het advies om de uitstappen niet aan boord te boeken maar wel vooraf bij een externe firma die identieke trips aanbiedt .... voor de helft van de prijs op het schip. Alles wat die man vertelde was 100 procent juist.  

7. Een gepensioneerde die in de Algarve woont moet niet meer op reis gaan. Het was nu 4 jaar geleden dat ik, buiten de trips van en naar de Algarve, nog eens 'echt' op reis ging. Ik kan verzekeren dat het veel deugd gedaan heeft. Hopelijk komen er nog veel nieuwe reizen in de toekomst. Maar daarvoor moet je meer geluk - lees: gezondheid - dan verstand hebben. Dat kan voor mij geen probleem zijn gezien mijn beperkte bezit van dat laatste.