De grootste luxe van het leven als gepensioneerde is de enorme vrijheid die je hebt in de manier waarop je de dagen doorbrengt. Laat me gisteren - zondag - als voorbeeld nemen. Lieve is in België ons vakantiestekje in orde aan het brengen dus lag de beslissingsbevoegdheid volledig bij mij. Een zware verantwoordelijkheid was dat niet. Het gaf enkel een beetje keuzestress. Die keuze werd een fietstochtje naar het strand van Fuseta. Een eerder bezoek leerde me dat daar een terras ligt waarop het zalig vertoeven is. De Schweppes tonic wordt er geserveerd zoals échte mannen die graag drinken: puur en on the rocks. De terugrit leek me om een of andere reden toch zwaarder dan de heenweg. Toen ik thuis mijn ritgegevens nakeek werd het duidelijk waarom: ik had in totaal een goede 42 kilometer gebold. Hier en daar gekruid met voor een niet-geoefende fietser toch pittige heuveltjes. Geef mij dan toch maar die van Erika.  

Deze laatste opmerking brengt me naadloos bij het volgende. Iedereen kent het verschijnsel dat zich plots een liedje in uw hoofd nestelt dat er voor de rest van de dag met geen stokken meer uit te krijgen is. Gisteren had ik dat met 'Het meisje aan de balie heette Lente' van Johan Verminnen. Ik ben geen liefhebber van campings en ik ken geen meisje met die naam. Maar de metafoor die bezongen wordt is me wel op het lijf geschreven. Ook voor mij komt de herfst letterlijk en figuurlijk met rasse schreden dichterbij. Dat zal ik vanaf volgende week wel aan de lijve ondervinden. Ook in mijn portemonnee. Gisteravond ging ik samen met mijn overbuurman uitgebreid dineren. De rekening was andermaal om van achterover te vallen: 21 euro in totaal voor ons tweeën, dranken inbegrepen. Was de invoering van de witte kassa in de Belgische horeca wel zo'n goed idee? Misschien toch wel want ook voordien waren de restaurantprijzen al van de pot gerukt. Of zijn het in België enkel de kippen die gouden eieren leggen die opgediend worden?

Nu is het hoog tijd voor een voorlopig laatste middagje aan het strand. De volgende keer zal het voor een winterwandeling zijn. En daarna wordt het terug ..... lente.      

De uitstap van vorige zondag was een voltreffer. Eerst een boottocht van anderhalf uur op de Guadiana met een boot die me deed terugdenken aan de goeie oude Flandriaboten. Daarna mochten de 'sportievelingen' aan wal voor een wandeling van een klein uurtje. Dat mocht ik niet missen. Lieve verkoos wijselijk om samen met de andere iets minder sportieve reizigers nog wat verder te cruisen. Zij werden nadien met een busje naar het restaurant gebracht. Toen ik daar toekwam zaten ze al gezellig te aperitieven aan de rand van een zwembad. Maar ik had intussen wel het levensverhaal van tal van bomen, planten, huizen en bejaarde inwoners uit het gehucht dat we voorbij waren gewandeld gehoord. Het enthousiasme van de gidse was even aanstekelijk als dat van het restaurantpersoneel dat ons een onvergetelijke maaltijd serveerde. Lang geleden dat we zo in de ambiance opgingen. Een echte illustratie van het begrip 'diëta mediteranea'. Op de terugweg nog wat zonnen op het dek en de dag had weer de stempel 'zeer geslaagd' verdiend.  

Dinsdag vroeg mijn verzekeringsagent of ik hem wou assisteren bij een advies dat een van zijn andere Vlaamse klanten nodig had. Ik vond nog een klein gaatje in mijn overvolle agenda, woensdag stelde ik dat toffe echtpaar voor aan Lieve en vrijdag zaten we tot na middernacht bij hen thuis op het terras. We bleken maar een paar kilometer van elkaar te wonen.

Gisteren genoten we nogmaals van een fadodiner in Vila Real: half oktober is het zelfs in de Algarve tamelijk uitzonderlijk dat dit in open lucht in zomerse outfit kan. Het lijkt wel of de zomer, net zoals in België, totaal niet wil plooien dit jaar. Toch nadert zijn einde onvermijdelijk: vanaf dinsdag wordt veel regen verwacht. De doodvermoeide brandweermensen zullen hopelijk eindelijk wat rust krijgen.

Waar de titel van dit stukje op slaat? De vacht van Amor laat zich niet verschalken door de zomerse temperaturen: het is herfst dus is het tijd voor de halfjaarlijkse rui. Onze golden retriever is, net zoals zijn baasje, een rustig beestje maar als hij dan toch iets doet dan doet hij het met volle overgave. Na de dagen plukken we nu ook de hond. Onze stofzuiger maakt overuren.

De zalige zomer wil hier nog niet wijken. Het enige waaraan je kan merken dat we in de herfst zitten is het vallen van wat bladeren en het korten van de dagen. Voor het overige blijft het genieten van een heerlijk zonnetje en betere - lees lagere - temperaturen dan in juli en augustus. Dat wordt bibberen wanneer we eind deze maand op bezoek gaan naar België.

De plaatselijke verkiezingen van vorig week verliepen rustig. In vergelijking met Belgische verkiezingscampagnes wordt hier heel wat minder geld verspild aan folders en dergelijke. Waarschijnlijk omdat veel brievenbussen hier toch nooit geledigd worden. Ook de stickers 'Aqui nao publicidade nao endereçada' worden gerespecteerd. De verkiezingsbudgetten worden gebruikt om bijeenkomsten (inclusief maaltijd!) te organiseren, er worden grote publiciteitsborden afgehuurd en de dagen vlak voor d-day doorkruisen radiowagens alle uithoeken van de gemeente. Er is geen stemplicht. In Tavira bracht ongeveer de helft van de kiesgerechtigden zijn stem uit. In zowat heel de Algarve behaalden de socialisten de absolute (!) meerderheid. Ook in Tavira kan de burgemeester probleemloos aan zijn derde ambtstermijn beginnen. Over een coalitiepartner hoeft hij zich geen zorgen te maken: hij behaalde meer dan 60 procent, zijn uitdaagster strandde op 25 procent. De overige partijen en kandidaten bleven onder de 5 procent. Zijn verkiezingsslogan luidde: 'Ik ben niet de president (zo noemen ze hier een burgemeester), ik ben een vriend'. Dat heb ik genoteerd. Al koester ik sinds lang enige argwaan tegenover mensen die beweren veel vrienden te hebben. 

We zitten nu in de relatief rustige periode na het hoogseizoen. De zomertoeristen zijn vertrokken en de overwinteraars moeten nog arriveren. Tijd voor een kermis! Van 4 tot 8 oktober is het 'Feira de Sao Francisco'. Plaats van het gebeuren: het parque de feiras e exposicoës de Tavira. Dat is een zeer groot terrein buiten het centrum van Tavira dat alle verhoudingen in acht genomen doet denken aan de Heizelvlakte. Nu zien Portugezen het wel meer (veel te) groot wanneer ze plannen maken dus ik wilde wel eens gaan kijken. Ik verwachtte de spreekwoordelijke naald in een hooiberg te moeten gaan zoeken: 2 draaimolentjes en een hotdogkraampje. Of misschien zelfs een barak met de-vrouw-met-een-baard of zoiets. Foei, Hubert. Het aantal en de omvang van de kermisattracties konden gerust de vergelijking met grote Belgische kermissen aan. Koppel daaraan nog een handelsfoor zoals we in de seventies in Vlaanderen kenden en het beeld is compleet. De prijs voor een rit in een van de supermoderne attracties was ook retro: twee euro vijftig. Het zijn hoogdagen voor de jeugd van Tavira. En voor de portemonnee van hun ouders.

Morgen gaan we een dagcruise maken op de Guadiana rivier, de natuurlijke grens tussen Portugal en Spanje. Heeft er iemand een idee waarom we vanuit de organisatie de raad kregen om stevige schoenen mee te brengen?  

Een maaltijd mag samengesteld zijn uit de heerlijkste ingrediënten, het is dikwijls de saus die het verschil maakt tussen iets lekker en iets fantastisch.

Wat de saus is voor een gerecht zijn de bezoekers voor ons leven hier in Portugal. Ze zijn de kers op onze Carpe Diem taart. Op dit vlak zal 2017 zeker een grand cru jaar zijn. Het klinkt als iets vanzelfsprekend dat onze kinderen op bezoek kwamen maar toch is zo'n bezoekje soms gecompliceerder dan het lijkt. Voor een gezin met 2 kinderen loopt zelfs via een lagekostenmaatschappij de factuur snel op. Indien een van de partners met ploegen werkt is het organiseren van een tussendoor vakantietje niet gemakkelijk. Heeft men te maken met de steeds toenemende vraag naar flexibiliteit dan is een planning op langere termijn ook een heikele zaak. Dan zwijg ik nog over de problemen die ontstaan wanneer een van de gezinsleden met vliegangst kampt.

Ondanks alle hindernissen kregen we dit jaar al liefst 6 keer een van onze kinderen, meestal met het gezin, op bezoek. Het was telkens een meer dan deugddoende periode, niet in het minst voor moeder de vrouw. 

Iedereen herkent wel volgende situatie. Een collega gaat met pensioen en op het einde van het afscheidsfeest worden steevast dezelfde beloftes uitgewisseld. 'We houden zeker contact!' 'We spreken wel eens af'. Ze hebben dezelfde waarde dan de nieuwjaarsbeloftes. In vergelijking daarmee is een bitcoin een stabiele en betrouwbare munt. Mij doen die bitcoins overigens steeds aan het Lernout & Hauspie verhaal denken. Anderhalf jaar na mijn afscheidsfeestje is het glas waarin die beloftes gemixt werden zo goed als leeg. Maar op de bodem zijn tot mijn grote voldoening toch enkele pareltjes blijven liggen. Het doet me deugd te merken dat nog zoveel collega's trouw deze blog blijven lezen. Een beetje meer feedback - of een 'like-tje' (ik schreef eerst likje maar die krijg ik wel van onze woefjes) zou natuurlijk nog toffer zijn maar nu vraag ik wellicht wat teveel.

Tot mijn grote verrassing mocht ik de voorbije maanden zelfs 2 vroegere collega's met hun gezin of partner hier in Tavira zien opduiken. Het werd telkens een ideale mix van vakantie voor hen en een paar deugddoende ontmoetingen voor mij. Ik ben nog steeds fier op ons stekje hier en ik houd er van om dat gevoel over te brengen. Wanneer ik dan merk dat deze vrienden na hun verblijf heel wat relaxter en uitgerust terugvliegen naar de ratrace besef ik nog meer dan anders hoe goed het leven hier is.

We zouden geen Vlamingen zijn mocht er niet steeds een avondje (soms zelfs enkele avondjes) in een van de horecapareltjes van Tavira op het bezoekersprogramma staan. Nu mogen we nog 20 jaar hier wonen en misschien ooit de Portugese taal zeer goed machtig zijn, de finesses van onze moedertaal zullen we nooit volledig kunnen evenaren. Wat denk je bijvoorbeeld van volgende uitspraak toen de twee mannen aan tafel het - uiteraard - over vrouwen hadden: 'Vrouwen? Er geen hebben is te weinig, er één hebben is teveel.' Ons vrouwelijk gezelschap steigerde lichtjes. We dronken er nog eentje op.

Ondanks het feit dat het niet aan de Middellandse zee ligt wordt Portugal terecht een mediterraan land genoemd. Niet alleen het klimaat is hetzelfde maar ook op cultureel vlak en door de levenswijze past Portugal perfect in het plaatje. Het gemeentebestuur van Tavira ijverde gedurende jaren om het begrip 'Dieta Mediteranea' op de lijst van het immaterieel erfgoed van de Unesco te krijgen. Met succes. Sindsdien wordt jaarlijks begin september een groot feest georganiseerd. Dat duurt maar liefst 4 dagen en bestaat uit een uitgebreide markt met als thema het mediterrane dieet en met een uitgebreid cultureel programma vol muziek en dans. Het mediterrane dieet moet immers niet gezien worden als een dieet in de strikte betekenis van het woord. Het gaat om een geheel van leefregels die een gezonde manier van leven beogen. En het leven bestaat nu eenmaal uit meer dan eten alleen. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat ik gedurende die 4 dagen mijn hartje kon ophalen en met volle teugen genoot van optredens, tentoonstellingen en de speciale sfeer die een mix van toeristen en lokale inwoners nu eenmaal eigen is. 

De voorbije week stond dan weer in het teken van de jeugd. Alle sport- en jeugdverenigingen deden hun best om hun deeltje van de belangstelling te veroveren en ook nu mochten concerten niet ontbreken. Gezien het aantal decibels waren die niet aan mij besteed maar iedereen heeft recht op zijn stukje van de koek nietwaar?

We zijn intussen de helft van september voorbij en nu wordt Tavira weer zijn eigen, rustige zelve. Dat merk je onder andere aan volgende zaken.

De beurskoers van een vrije parkeerplaats is ingestort. Deels omdat de parkeermeters in het centrum opnieuw functioneren. Ze hadden zo'n 3 jaar met een technische storing geworsteld. Niet-wakkere toeristen bleven heel die tijd echter wel regelmatig muntjes invoeren. Sommige problemen lossen niet enkel zichzelf op, ze zorgen ook nog zelf voor de financiering van die oplossing.

Het is niet langer noodzakelijk om in eender welk restaurant vooraf te reserveren of om geduldig buiten aan te schuiven tot er een tafeltje vrijkomt. Het personeel heeft ook opnieuw tijd voor een praatje.

De temperatuur is nu écht zalig. De zomerhitte heeft plaats gemaakt voor temperaturen tussen de 25 en de 30 graden. Het is wel wennen aan het feit dat 's avonds een lichte pull en een lange broek aangewezen zijn. Die avonden vallen al vroeg want de dagen korten en er is dat uurverschil met België.  

Samengevat: deze periode is ideaal voor levensgenieters die nog een laatste dosis vitamine D willen combineren met een flinke brok natuurpracht. Kom maar af! Maar liefst niet allemaal tegelijk. 

Na een aantal weken eenzaamheid kwamen er eind augustus maar liefst 2 vrouwen tegelijk ons huisje en mijn bestaan opvrolijken. Het leven kan best mooi zijn. Vandaag vertrok Jellien terug naar België en doen we het rustig aan. U begrijpt over enkele minuten wel waarom.

Een bezoek van onze dochter zonder eens op avontuur te gaan is niet geslaagd. Dus trokken vader en dochter gisteren op pad. Traditioneel wagen we ons bij zo'n gelegenheid wel eens op wat moeilijker begaanbare weggetjes, dus moeder de vrouw verkoos wijselijk thuis te blijven. Zo kon dochterlief vandaag ook nog met een valies vol netjes gewassen klederen terugreizen. Het bloed van een moeder kruipt immers waar het niet gaan kan.

Het plan was om 'eventjes' naar een watervalletje te rijden nabij Santo Estevao. Dat gehucht maakt deel uit van Tavira dus dat kon niet ver zijn en het tochtje zou niet lang duren. Dit was buiten mijn voorliefde voor het kiezen van de verkeerde weg gerekend. Na een rit van 60 km (!) door prachtige verlaten heuvellandschappen had ik de moed al opgegeven om ooit nog de geplande bestemming te vinden en reed ik terug. Tot ik plotseling toch een wegwijzer zag naar Santo Estevao. We parkeerden daar op het kerkplein, stapten uit en.... zagen geen levende ziel. Tot er ergens een deurtje openging en er een man de straat opstapte. Ik vroeg hem of hij de waterval kende en of die nog te bezoeken viel. Met de talloze bosbranden van de voorbije jaren was dat geen overbodige vraag. Hij antwoordde twee keer bevestigend en toonde me welke richting ik moest nemen. We waren maar een vijftal kilometertjes verwijderd van ons doel.

Zes kilometer verder stopte ik moedeloos in het midden van nergens. Een stenen tafel en een gerestaureerde waterpomp waren ons decor. Zouden we dan toch vergeefs gezocht hebben? Het was geen engel uit de hemel maar de man die net op dat ogenblik wat water kwam drinken vervulde met glans dezelfde rol. Als we de eerstvolgende straat rechts namen, over een bruggetje zouden rijden en dan opnieuw rechts zouden afdraaien zouden we op een kleine parking komen. Daar moesten we maar de andere mensen volgen. We werden beloond! O Pego do Inferno ('het diepste punt van de hel') is een prachtige en meesterlijk verborgen natuurparel (zie fotogalerij). Ik ben er zeker van dat de weg ernaartoe niet bewegwijzerd wordt om zoveel mogelijk toeristen weg te houden van dit stukje paradijs. Plaatselijke families picknikken hier in de schaduw en de jeugd stoeit in het frisse meertje. Dat we in totaal 75 km aflegden om een afstand van 10 km in vogelvlucht te overbruggen stoorde me niet in het minst.

's Avonds liet ik de dames kennismaken met het restaurant met de binnentuin waarover ik enkele weken terug al schreef. Om daarna af te sluiten met, ook kan het ook anders, een fadoconcert. Wat niet gepland was, was dat we na het optreden samen met Ricardo Martins, een virtuoos op de Portugese guitaar, een echte afterparty ineenknutselden. De cocktails waren lekker. Het geluid van de wekker die ons na 3 uurtjes slaap uit ons bed klingelde was dat iets minder. Maar Jellien werd keurig op tijd op de luchthaven van Faro afgezet. En nu is het tijd voor mijn schoonheidsslaapje. Ja ik weet het: ik heb veel slaap nodig. 

Gezellig. De voorbije dagen in een woord samengevat.

Maandag was er de kennismaking met Manuela. Ik had moeten weten dat het ontbreken van de letter E aan het begin van haar voornaam een signaal was. Iedere vergelijking met het personage uit de serie films uit mijn jeugd was ongepast. Maar strijken en poetsen doet ze alvast stukken beter dan ikzelf. En zoals zovelen hier kan ze een extra centje goed gebruiken. Een win-win situatie in de periode dat Lieve haar Vlaamse wortels water geeft.

Dinsdag trok ik naar mijn lievelingsrestaurant Alvàro de Campos voor een speciale fado avond. Twee zeer jonge gitaristen uit Coimbra en een zowel letterlijk als figuurlijk knappe fadista uit Lisboa zorgden voor een uitstekend optreden. Het lekkere eten en de warme genegenheid van het personeel maakten de avond compleet geslaagd. Nadien nog naar een opgenomen voetbalmatch gekeken en het was weer zeer laat toen ik mijn bed vond. 

Woensdag gaan lunchen in Alvor. Sinds kort ben ik lid van Afpop, een vereniging waarvan de leden eenzelfde eigenschap hebben: ze wonen in Portugal maar komen uit het buitenland. Het gezelschap was dus samengesteld uit mensen die uit zowat alle streken van Europa afkomstig zijn. Momenteel koester ik uiteraard vooral de contacten met enkele toffe Vlaamse koppels maar naar de toekomst zie ik wel uitbreiding mogelijk. Europa, mijn dorp. De wereld, mijn regio. Het Italiaans restaurant was een toppertje. De sfeer aan tafel kon niet beter zijn. Er werd heel wat afgelachen en daar draait het toch om nietwaar?

Donderdag volgde dan een iets mindere dag. Dochter Jellien liet weten dat ze een moeilijk examen gemaakt had. Maar misschien schatte ze het resultaat te pessimistisch in? Afwachten dus. In de vooravond zag ik de slechte prestatie van Club Brugge. Het gaf een ontnuchterend beeld van het niveau van de Belgische competitie op dit moment. Maar niet getreurd, na de wedstrijd trok ik vol verwachting naar het Parque do Palacio voor een concert van Gisela Joao. Werd dat toch geannuleerd zeker! Pech voor de toeschouwers, maar zeker pech voor de zangeres die met spoed geopereerd werd. Dan maar een terrasje gedaan en enkele uurtjes vroeger dan verwacht gaan slapen. Zelfs voor een man-op-rust kan dat deugd doen. 

Vanmorgen voelde ik het effect van die extra uurtjes slaap. De ochtendwandeling met de hondjes, het ontbijt, het opruimen, het stofzuigen: het ging allemaal net iets vlotter dan anders. Zelfs in de tuin rommelde ik al wat op. Volgende week verwacht ik hier 2 VIP's dus alles moet een beetje netjes zijn. Dat het vanmorgen voor het eerst sinds vele weken enkele uren bewolkt was zal mijn energie opstoot ook wel wat verklaren.

Daarnet las ik op facebook volgend berichtje: 'Canadees koppel op leeftijd zoekt appartementje te huren op lange termijn in de streek van Tavira. Hij is 79, zij is 91. Ze zijn beiden nog in goede gezondheid maar weten niet voor hoelang nog.' Kijk, zoiets maakt me nu gelukkig zie. Het leert me ook dat ik als jong veulen (of noem het al hengst, maar zeker nog niet knol!)  beschaamd zou moeten zijn mocht ik mijn tijd besteden aan kniezen en klagen. Willen jullie me hieraan herinneren als ik weer eens een zaag span? Dank u wel.

In deze langer dan verhoopte periode van mijn vrij ongezellig vrijgezellen bestaan leg ik me toe op een van de drie dingen die ik al in mijn tienerjaren heel graag deed. Ik had toen, buiten met mijn studies bezig zijn (hm, hm), drie favoriete bezigheden: basketbal spelen, achter de meisjes zitten en lezen. Voor de eerste twee is het hier veel te warm zodat ik volop aan het lezen ben. Iedereen die niet meer piep maar ook nog niet stok is heeft in de voorbije jaren wel een aantal boeken bijeen gesprokkeld die hij of zij 'later' wel eens zal lezen. Voor mij is 'later' 'nu' geworden.

Van de tientallen verhuisdozen die de verplaatsing naar Portugal meemaakten waren er een aantal gevuld met boeken. Deze voorraad is langzaam maar zeker aan het slinken maar geen nood: ik heb een volwaardig alternatief. Voor een zeer schappelijk jaarbedrag onderschreef ik bij Bookchoice een abonnement. Iedere maand krijg ik acht nieuwe e-books ter beschikking die na enkele muisklikken op mijn e-reader staan. Door deze voorraad zal ik nooit geraken maar het leven is te kort om tijd te verliezen met het lezen van dingen die me niet bevallen. Dus heb ik de luxe om me nogal kieskeurig op te stellen. Regelmatig belandt er iets in de elektronische prullenmand. Maar gelukkig zitten er ook sublieme pareltjes tussen. Zoals de boeken van Hendrik Groen. Deze 85-jarige beschrijft in dagboekvorm het reilen en zeilen in het rusthuis waar hij zijn dagen slijt. Echt aan te raden voor wie al eens wat extra mentale vitamientjes kan gebruiken. Ik ben ervaringsdeskundige.

Ik neem mijn e-reader vrijwel steeds mee wanneer ik een hapje ga eten of naar een optreden ga. Moet ik dan in deze drukke zomermaanden in het restaurant wat langer wachten dan kan ik die tijd lezend doorbrengen. Ook om een zitplaats te versieren bij een van de talrijke gratis optredens is het een kwestie van goed op tijd te komen. Het is prettig om met een gelukzalige glimlach tussen de toeschouwers te zitten. Ook al is er op het podium nog niets te horen of te zien. De verbaasde blikken van de mensen naast mij neem ik er graag bij. Het is zoals een vroegere collega het zei: geluk zit in een klein b(r)oekje.

De bosbranden in Portugal hebben iets gemeen met de files en de ongevallen op de E17: wat dagelijks in het nieuws komt wordt na verloop van tijd jammer genoeg als iets normaals beschouwd. Terwijl er toch altijd persoonlijke tragedies achter zitten. 

Er wordt veel onzin over de bosbranden verteld en geschreven. Hier volgen 3 broodjeaapverhalen: 

- Branden zouden aangestoken zijn door de brandweermannen zelf. Onder de 25.000 vrijwilligers zal er zich statistisch gezien   inderdaad wel eens een enkele pyromaan bevinden. Een uitzondering is niet de regel.

- Bouwbedrijven zouden er belang bij hebben om gebieden bouwklaar te maken. In een streek waar je uren kan rondrijden zonder iemand tegen te komen? Veel succes toegewenst met de verkoop van zo een verkaveling in het hol van Pluto.

- Het zou een nieuwe vorm van terrorisme van IS zijn. Ja, hallo? Is daar nog een hersencel wakker? 

Deze week las ik een artikel in The New York Times. Ik breng mijn dagen hier immers niet uitsluitend door met het kijken naar schaars geklede schoonheden. Een dag telt 24 uren. Graag geef ik vooreerst nog iets mee wat een beter inzicht kan geven op het aantal en de omvang van de branden. Het begrip 'afstand' in Portugal is iets anders dan in het kleine België. Wanneer de media het hebben over een bepaalde streek in Portugal kan het gerust over een oppervlakte groter dan enkele Vlaamse provincies gaan. Zo lag de recente bosbrand in het zuiden van Portugal op 200 km van Tavira. 

Ik grasduin hierna in het artikel geschreven door Raphael Minder en gepubliceerd op 12 augustus 2017.

Naast de gevolgen van de opwarming van de aarde spelen zeker ook verkeerde keuzes op het vlak van grondbeheer, economie en politiek mee. 

Er is al decennialang een migratie van het platteland naar de steden bezig. Daardoor wordt steeds meer bos verwaarloosd  achtergelaten. De bevolking die achterblijft is oud en arm. Een dorpje dat vijftig jaar terug 180 inwoners telde heeft er nu nog 12. Wie moet rondkomen met een maandelijks pensioentje van 200 euro steekt geen geld in het onderhoud van zijn stukje bos. 

Vorige eeuw herschiep het regime onder Salazar de economie en werden massaal bomen aangeplant in het noorden en het midden van Portugal om zo een grote houtindustrie te ontwikkelen. De eiken en sparren werden later vervangen door de dubbel zo vlug groeiende eucalyptusbomen die bovendien ook geen onderhoud door mensen nodig hebben. Ze zijn heel geschikt voor de pulp- en papierindustrie die 10 procent van de Portugese export vertegenwoordigt. Maar ze bevatten een zeer ontvlambare olie. Een brand in een eucalyptusbos richt op 2 dagen evenveel schade aan als wanneer het 2 weken zou branden in een traditioneel bos. Gezien de snellere hergroei worden afgebrande bossen stelselmatig vervangen door eucalyptusbossen: een gediversifieerd bosmodel is vervangen door een monocultuur.

De papierindustrie ontkent haar verantwoordelijkheid. Zij legt die bij de privé-eigenaars die 80 procent van alle bossen in bezit hebben en die het onderhoud verwaarlozen. Veel van die eigenaars zijn zelfs niet gekend want een nationaal kadaster is er wel maar werd nooit goed bijgehouden. De verwaarloosde percelen bos nationaliseren is politiek niet interessant. Liever investeert men in brandbestrijding. Dat is electoraal interessanter dan op langetermijn investeren in een voorkomingsbeleid. Politiekers kunnen geen 20 jaar wachten op resultaten van hun 'inspanningen'. Als gemakkelijke oplossing heeft men de verantwoordelijkheid gedecentraliseerd naar de regionale autoriteiten. Maar de plaatselijke budgetten werden niet verhoogd. Tot overmaat van ramp blijkt het systeem Siresp dat in 2006 opgestart werd om bij noodgevallen voor de coördinatie te zorgen niet te werken. Zodat tientallen brandweermannen in juni letterlijk de dood werden ingejaagd.

Intussen is het bang afwachten welke tragedies de volgende brand zal veroorzaken.

Na orkanen geeft men blijkbaar ook aan hittegolven een naam. De hitte die nu het zuiden van Europa teistert kreeg de naam Lucifer toebedeeld. Dat klinkt niet zo grappig dan wat ik deze morgen tijdens het radionieuws hoorde. Daar had men het over een 'kakelverse' nieuwe verantwoordelijke in het dossier van de al-of-niet schadelijke eitjes. Maar ik dwaal af. Het is hier inderdaad zeer warm. In de nacht van vrijdag op zaterdag was het om 1 uur nog 34 graden buiten. Voor de blondjes onder de lezeressen: ja, in de schaduw. De wind bracht ook geen soelaas want die leek wel uit een oven te komen. Gelukkig deed de airco zijn werk. Net zoals de Portugese bouwvakkers en andere werknemers overdag hun job blijven doen. Met de onvermijdelijke - maar nu zeer goed te begrijpen - diepe zuchten en met talloze keren de woorden 'muito calor'. Respect voor die mensen.

Lucifer zou ook een toepasselijke naam kunnen zijn voor de emotionele achtbaan waar ik de voorbije weken een helse tocht op maakte. Gelukkig kwam intussen aan deze rit een einde en heb ik terug vaste grond onder de voeten. Verwacht op deze plaats geen verdere uitleg: met de wet op de privacy wordt hier niet gelachen! Toch een dikke merci aan de échte vrienden (en vriendinnen) die ik blijkbaar meer heb dan ik zelf inschatte. We kunnen terug verder.

Intussen gaat ook de 'Verao em Tavira 2017' verder. Vrijdagavond genoot ik van een optreden van de Angolese zanger Bonga. Deze 75-jarige singer-song writer is het levende (en nog geen klein beetje!) bewijs dat leeftijd niets zegt. De al hoge temperatuur op het Praça da Republica steeg nog enkele graden. 

Gisteren, 24.178 dagen na mijn geboorte, ontdekte ik de operaliefhebber in mezelf. Vraag me niet waarom, maar ik nam plaats op een stoel voor het podium waar het Gala de Opera Verdi zou plaatsvinden. Was het een onweerstaanbare dwang? Het werd weer een unieke ervaring. Tot tranen toe was ik ontroerd door 4 prachtige stemmen. Een scene uit De Godvader was er niets tegen. Hoe vaak ga ik mezelf nog verbazen? Ik hoop nog dikwijls. En vermits hoop doet leven...