Wie mijn facebookpagina volgt en de foto zag, of wie de moeite doet om eens naar de fotogalerij te kijken zal zeker begrijpen dat ik na het zien van de carnavalsoptocht in Loulé eventjes op mijn plooi moest komen. Ik was namelijk zwaar onder de indruk van de prachtige kostuums en van de praalwagens. De warmbloedigheid waarmee de deelnemers de frisse temperatuur trotseerden was bewonderenswaardig.

De pretlichtjes in mijn ogen waren nog niet uitgedoofd of enkele dagen later was het al 14 februari, de dag van de liefde. Nee, voor mij geen commercieel gepruts met voorspelbare en soms zelfs letterlijk doorzichtige geschenkjes. Ervaren mannen van middelbare leeftijd verkiezen al wat vaker een uitstekende maaltijd in goed gezelschap. Dat is ook best lekker en niet zo afmattend. 

Deze twee opstekers - ik heb het nu niet meer over die foto - kwamen op het juiste moment want ik maakte weer mijn jaarlijkse vergissing. Zodra nieuwjaar gepasseerd is denk ik steevast dat de lente al likkebaardend op de loer ligt. Dat veroorzaakt ontgoochelingen.

Het zonnetje is niet elke dag even nadrukkelijk aanwezig. De temperatuur vraagt om een trui en een jas. 's Avonds brandt de haard niet enkel voor de romantiek maar vooral voor de deugddoende warmte. De horecazaken genieten nog volop van hun winterslaap en bij zij die toch open zijn hoef je zeker niet te reserveren. Uitzonderingen bevestigen zoals steeds wel deze regel.

Ook in onze straat vind ik amper aanspreekpunten. Waar een wandelingetje naar de huisvuilcontainers op de hoek in de zomermaanden soms meer dan een half uur duurt, ben ik nu op vijf minuutjes terug. Er zijn geen bewoners te zien om een praatje mee te maken. Enkele trouwe overwinteraars verblijven om medische redenen langer dan gewoonlijk in hun thuisland en mijn Portugese buren zijn overdag aan het werk.

Denk echter niet dat het hier nu kommer en kwel is hoor. Het volstaat dat ik eens naar het Vlaamse nieuws luister of kijk en ik besef direct weer de voordelen van het leven in de Algarve. Hier zijn de wegen niet gevaarlijk glad en is de lucht nog proper.

Bovendien merk ik toch al dat de winter op zijn einde loopt. De egeltjes in het park hebben een jong. De talrijke ooievaarsnesten zijn bewoond. Het netjes geschilderde toeristentreintje rijdt weer door Tavira. Dus nog eventjes en het is weer lente. Zou ik het ook dit jaar weer voelen aan mijn instrumenten?   

Mijn oprechte felicitaties, beste bloglezer(es).

Na de dagen zonder vlees, de maand zonder alcohol, de weken zonder klagen, de periode zonder plagen en weet ik veel welke menselijke trekjes nog tijdelijk op het strafbankje terecht kwamen, zijn jullie er nu in geslaagd om 30 dagen zonder carpe-diem-in-het-zuiden blog te overleven. Hopelijk hebben jullie de vrijgekomen tijd nuttig besteed en hebben jullie een extra stukje vlees gegeten, een pintje meer gedronken, een bijkomend zaagje gespannen of ergens belletje-trek gedaan. Het zou mij goed doen te weten dat ook jullie mislukten want ikzelf faalde net als jullie.

Het goede voornemen dat ik op nieuwjaarsdag in alle stilte maakte sneuvelde al op het slagveld van... goede voornemens. Ik was namelijk van plan om in 2018 eenvoudigweg geen goede voornemens te maken. Het leek aardig te lukken tot de vrouw van mijn leven zich onlangs een gewichtig doel stelde, te behalen tegen eind augustus. Waarop ik prompt voor mezelf ook een uitdaging uitsprak. Ik zal dit jaar het boek schrijven waarover ik al zo lang nadenk. Indien er Belgische banken zijn die een beursnotering overwegen geef ik alvast een tip: timing is belangrijk in het leven. Vrijblijvend zijn onze uitdagingen zeker niet. De keuze van onze volgende vakantiebestemmingen hangt er van af. Indien ik faal kan ik een ritje op de Route 66 in mijn 66° levensjaar vergeten. Haalt ook Lieve haar doelstelling niet dan zal het in 2019 een trip naar Bankhof worden. Dat heeft ook zijn charmes maar geef toe: er zijn boeiender bestemmingen te bedenken. 

Ons verblijf in België was flink gevuld met deugddoende nieuwjaarsbezoeken. Op de kou waren we voorbereid en de hoeveelheid neerslag bleef tamelijk beperkt. Het moeilijkste om mee om te gaan was het gebrek aan zonlicht. Hier in het zuiden is de temperatuur in de winter ook best laag en er valt zelfs al eens een waterig vlokje naar beneden. Na regen komt hier echter vrij snel terug zonneschijn. Ik was dan ook blij om dinsdag terug te keren.

We maakten de terugreis hoofdzakelijk met het openbaar vervoer en dat viel al bij al best mee. Het pijnpunt was de duurtijd. We deden er van deur tot deur 13 uur over. We vertrokken met een bus van De Lijn vanuit Sint Gillis Waas naar het station van Sint Niklaas. Dan met de trein naar Antwerpen Centraal waar we op het Astridplein de bus naar Eindhoven namen. In Eindhoven bracht een andere bus ons van het Station naar de luchthaven en daar stapten we op het vliegtuig richting Faro. Het laatste stukje reden we met onze eigen auto die braaf op ons gewacht had op de longtermparking. Het was vooral de wachttijd tussen de verschillende etappes die de reis zo lang maakte. Maar het gezelschap was uitstekend en het gebrek aan tijdsdruk maakte deze manier van reizen toch de moeite waard. Met de opgedane ervaring kunnen we er in de toekomst zelfs enkele uren minder over doen omdat we nu de aansluitingstijden beter kunnen inschatten en we weten waar de haltes zich precies bevinden.

De komende dagen doe ik het extra kalm aan. Ik wil uitgerust aan volgende week beginnen. Eerst is er het carnaval in Loulé. Mijn oogjes zullen blinken. Woensdag nemen we deel aan een Valentijnslunch in het gezelschap van een honderdtal andere romantische zielen. Dagen zonder vlees? Ik dacht het niet.     

Een nieuw jaar is begonnen. De meeste nieuwjaarswensen zijn uitgewisseld. Sommige waren gemeend. Er waren er ook die schitterden door hun afwezigheid. Niets nieuw onder de zon dus (!). Hier in Portugal mag je dat letterlijk nemen. Op 2 januari scheen ze hier meer dan in heel de maand december in België. Het voelde zelfs wat decadent aan om in zwembroek in de tuin te liggen en intussen in mijn krant het weerbericht uit België te lezen. Maar vergis u niet: ook hier zijn de verschillen tussen de jaargetijden voelbaar. Soms zelfs binnen hetzelfde etmaal. Onze haard in de woonkamer is geen overbodige luxe. Gisteren regende het hier trouwens ononderbroken van 9 uur 's morgens tot 6 uur 's avonds. De temperatuur kwam niet boven de 10 graden. Dan doet een fleecedekentje bij het haardvuur evenveel deugd als in minder warme streken. Voor de natuur kwam de regen wel als een geschenk uit de hemel (!!). 

Nogal wat mensen die voor het eerst komen overwinteren in de Algarve maken een inschattingsfout: het klimaat is hier stukken beter dan in midden- en noord-Europa maar het zijn hier niet de Canarische noch de ABC eilanden (Aruba - Bonaire - Curaçao). Het koppel dat we voor het eerst ontmoetten op oudejaarsavond is intussen, vroeger dan ze gepland hadden, terug richting België getrokken. Begrijpelijk wanneer je hier een appartementje huurde dat minder comfortabel blijkt dan verwacht. In die omstandigheden kan een regendag wel heel lang duren.

Midden december dachten Lieve en ikzelf nog dat we oudejaarsavond ons tweetjes zouden doorbrengen. Het is een avondje-uit geworden samen met 6 andere Vlamingen. Eerst hebben we lekker gegeten in ons favoriete restaurant en daarna tot ver na middernacht met volle teugen (!!!) genoten van de fantastische sfeer. Wegens groot succes is vorige zondag hetzelfde achttal opnieuw samengekomen. Dit keer in een restaurantje dat sinds een paar maanden Vlaamse uitbaters heeft. Ze gingen wat graag in op onze wens om friet-met-stoofvlees klaar te maken. Zijn na de Engelsen, de Duitsers en de Nederlanders nu ook de Vlamingen aan de verovering van de Algarve begonnen? Senhor Oebèr begint blijkbaar op dreef te geraken. Het wordt tijd dat hij volgende week voor eventjes terug naar België vliegt om wat af te koelen (!!!!).     

Dames en heren,

In de loop van dit jaar had ik in de Algarve een groep mensen op bezoek, die meer wilden weten over de opdracht en de taken van een gepensioneerde. Toen we het hadden over het schrijven van mijn nieuwjaarstoespraak, zei één van hen hoeveel geluk ik heb, te mogen leven in zo'n mooi land als Portugal. Ondanks persoonlijke problemen, de onveiligheid en de verstoring van de politieke evenwichten in de wereld, moeten we de zaken anders durven bekijken. Met een blik, die meer ziet dan wat er ontbreekt, dan wat er niet is. Met verwondering.

Hoe wij naar de dingen kijken bepaalt ons handelen. Wie met verwondering naar de natuur kan kijken, zal haar ook meer respecteren. En wat waar is voor de natuur, geldt des te meer voor de mensen om ons heen. Achter onze zwakheden en gebreken zit er in elk van ons een rijke innerlijke schoonheid, die het verdient ontgonnen te worden. Onlangs bracht ik een bezoek aan de Pego do Inferno, een prachtige waterval niet ver van Tavira. Een eenvoudige bewegwijzering helpt de bezoekers al het moois dat daar schuilt te ontdekken, voorbij wat het toerisme de natuur al heeft ontnomen. Daar is men er in geslaagd een manier te bedenken om met de natuur nog nauwere banden te smeden. Ik heb daar gelukkige mensen ontmoet. Zo kunnen kijken naar de natuurpracht is een bron van hoop. Met verwondering kijken naar de schoonheid van het leven zorgt ervoor dat je zelf beter leeft en dat je anderen kunt helpen het leven beter te beleven.

Verwondering wakkert onze crerativiteit aan. Ik was zeer onder de indruk van de Middeleeuwse dagen in Castro Marim, die vindingrijkheid stimuleren door lokale inwoners, kunstenaars en toeristen samen te brengen. Ze leren er zich opnieuw te verbazen, met verwondering te kijken naar gewone voorwerpen uit het dagelijks leven van enkele eeuwen geleden. Naar gereedschappen of technologie die ze vroeger gebruikten. Dan gaat meteen de deur wijd open voor inspiratie en scheppingskracht, al was het maar voor het schrijven van een blogje. Zo gaat het ook voor de grote uitdagingen van onze tijd, tot en met de toekomst van onze planeet zelf. Alleen met creativiteit zullen wij daar oplossingen voor vinden.

......

Dames en heren,

er heerst veel onrust in de wereld. Er zijn hoe langer hoe meer haarden van spanning en crisis. Meer dan ook hebben we nood aan verwondering voor de eenvoudige geneugten van het leven. Voor onze kinderen en voor hun toekomst. Laten we daar samen voor kiezen.

Mijn koningin en ik wensen u een vreugdevol nieuw jaar.

Met dank aan de schrijver van de kerstboodschap van koning Filip I. 

Hubert I.

Carpe Diem.

Hoeveel geluk kan een mens hebben? Onze terugvlucht van Charleroi naar Faro was gepland op 12 december. De luchthaven van Zaventem likte nog volop haar wonden na de eerste winterprik in België. Omdat het een heel vroege vlucht was hadden we al maanden vooraf een goedkoop hotelletje geboekt vlakbij de luchthaven, zodat een nachtelijke trip vanuit het Waasland naar Charleroi ons bespaard bleef. We vertrokken rond 20 uur met een slakkengangetje op besneeuwde en gladde wegen. Misschien zou het een zinloze trip zijn want zou het vliegtuig in deze omstandigheden wel kunnen opstijgen? Eens voorbij de hoofdstad werden de wegen beter berijdbaar: de engelen hadden hun kussentjes voorlopig enkel boven Vlaanderen uitgeschud. Na een kort en onrustig hazenslaapje keek ik om 4 uur naar buiten: er was geen sneeuwvlok te bespeuren!  We landden zelfs een half uur voor de voorziene aankomsttijd in Faro. Dank u wel, weergoden.

Enkele dagen opwarming later stond al een heuse 'Christmas party' op de planning. Omdat het een kleine 100 kilometer van Tavira was hadden we een kamer geboekt in het hotel waar het feestje was. Een mens moet zich af en toe een uitspatting durven veroorloven. Het werd een zeer geslaagde avond! We leerden weer enkele toffe Vlaamse inwoners van de Algarve kennen en de platenboer van dienst was zo attent om zelfs een liedje van Rob de Nijs te draaien. Ik geef te raden wie op slag de gelukkigste vrouw op het feestje werd? Om in een beschaafdere versie te citeren uit een verfilmd boek van Dimitri Verhulst: 'Het wonder is geschied, het wonder is geschied, ik vroeg Lieve ten dans en ze weigerde niet.'  

Na een ontbijtbuffet om 'U' tegen te zeggen rondden we af met een wandeling door enkele straten waar straatkunstenaars hun rol als levend standbeeld schitterend vertolkten. Weer iets om op mijn todo-lijstje te zetten? Het is het overwegen waard.

Op de valreep raakt ook onze agenda voor de feestavonden gevuld. We waren al voorbereid op avondjes 'thuis-met-zijn-tweetjes' toen we door een ander Vlaams koppel uitgenodigd werden om kerstavond bij hen door te brengen. Nieuwjaarsavond zullen we bovendien samen met hen wellicht toch op restaurant vieren. Het derde echtpaar dat daar bij zal zijn - vrienden van die vrienden - kennen we op dit moment zelfs nog niet. Onze vriendenkring in de Algarve begint dus eindelijk vorm te krijgen. Het heeft lang geduurd, maar ik ben nooit een snelle jongen geweest. Ook niet in de West-Vlaamse betekenis van dat woord. Dit wil niet zeggen dat ik mijn Vlaamse vrienden aan het vergeten ben. Door letterlijk afstand te nemen heb ik wel ontdekt wie de echte zijn. Vooral hen wens ik alvast deugddoende feesten toe. 

Sinds haar tienerjaren is Lieve een trouwe fan van Rob De Nijs. Wie bij de hond slaapt krijgt vlooien, dus door de jaren heen ben ook ik regelmatig aanwezig bij een van zijn optredens. Zeker bij de speciale concerten ontbreken we niet. Over enkele dagen wordt de zanger 75 jaar en voor die gelegenheid gaf hij gisteren een speciaal verjaardagsconcert in de Lotto arena. Dat was niet zonder risico want zou hij die wel gevuld krijgen? Weinig zaken zijn zo pijnlijk voor een artiest als moeten optreden voor een halflege zaal. Maar nee hoor: duizenden fans waren op de afspraak. Het was bovendien een geslaagde zet om net nu een cd uit te brengen met allemaal nieuwe liedjes. De afwisseling met de klassiekers uit zijn repertoire gaven het optreden net dat ietsje meer. Ook de aanvulling van zijn gebruikelijke muzikanten met een aantal strijkers en drie zangeressen betekende een meerwaarde. Uiteraard krijgen de jaren vat op hem en hij gaat af en toe de mist in bij zijn bind- of liedjesteksten. Ook fysiek is hij niet meer te vergelijken met de vrouwenmagneet die hij vroeger was en waarvan beelden geprojecteerd werden op de achtergrond. Maar zijn stem is gespaard gebleven. Hij brengt dan ook alle liedjes nog volledig live en dat kan van heel wat andere artiesten niet gezegd worden. 

Een geslaagd optreden dus. Op hetzelfde moment trad Stan Van Samang op in een eveneens uitverkocht Sportpaleis en we waren vooraf gewaarschuwd voor zware verkeersdrukte in en rond  Merksem. We begonnen dan ook al heel vroeg aan de avond met een middagje 'Antwerpse Meir en omgeving'  zodat we tijdig en vlot een parkeerplaatsje vonden op de P+R op linkeroever. Zonder filestress bibberden we van winkel naar winkel en nadien warmden we ons op aan een Vlaamse klassieker: witloofrolletjes met hesp, gegratineerd in de oven. Zalig en letterlijk hartverwarmend. Het sappige Antwerpse dialect kregen we er gratis bij.

De terugtocht naar het Waasland na het optreden verliep iets minder vlot dan verhoopt. De Lijn was blijkbaar niet klaar voor het transport van een grote massa concertgangers en het duurde bijna een uur vooraleer we als haringen in een ton terug naar de parking gebracht werden. Het had nog slechter gekund want toen we deze morgen buiten keken lag alles onder een wit tapijt. De eerste sneeuw die ik zag als gepensioneerde. Leuk voor de kindjes maar voor mijn part mag hij snel verdwijnen zodat we dinsdag vlot terug in Portugal geraken. Maar eerst vanavond nog een avondje Fado in het Cultureel Centrum Ter Vesten in Beveren.

Op een koude derde december 1993 hebbben Lieve en ik 'ja' geantwoord op een niet alledaagse vraag en sindsdien zijn we een getrouwd koppel. Niemand kon toen vermoeden dat ik exact 24 jaar later hierover vanuit Portugal in 24 zinnen van 24 woorden een kort blogje zou neerpennen. Vandaag is zo een van die uitzonderlijke dagen dat een mens in gedachten verzonken naar de film van een deel van zijn leven kijkt. De echte betekenis van 'goede en kwade dagen', zoals uitgesproken in de huwelijksbelofte is, zoals bij ieder koppel, intussen meerdere keren van toepassing geweest. Zonder te veel in de privésfeer te duiken of zoals het plechtstatig zou klinken 'de kroon te ontbloten', deel ik toch enkele memorabele gebeurtenissen. 

Met een zekere kans op slagen een nieuw samengesteld gezin vormen waarbij beide partners kinderen uit een vorige huwelijk meebrengen, vereist enkele onontbeerlijke attributen. Om te beginnen is het noodzakelijk om elkaar zelfs over de allerkleinste kleinigheden onmiddellijk en tot in de details op de hoogte te brengen. Vervolgens moet je constant een voorwerp gebruiken dat je nooit op een huwelijkslijst zal zien staan, maar dat van onschatbare waarde is: een apothekersweegschaal. Uiteraard is ook liefde vereist maar je begrijpt dat woord pas echt als de vlinders in de buik zich verplaatst hebben naar jouw hart. Om deze uiterst ingewikkelde cocktail te vervolledigen en om het geheel op smaak te brengen heb je ook nog een flinke dosis humor nodig.

Donkere dagen waren er ook bij en we hebben afscheid moeten nemen van mensen die we een veel langer en gezonder leven hadden toegewenst. Het pijnlijkst waren de periodes dat we het ondraaglijke en o zo onrechtvaardige verlies moesten verwerken van een nog niet of pas geboren kindje. Het is in deze periodes dat woorden nooit troost brengen maar alleen de aanwezigheid van een zielsverwant het leven nog een beetje zin geeft. Recentelijk ontketende Lieve's heimwee naar Vlaanderen een orkaan van gevoelens maar ook nu weer bleken onze fundamenten sterk genoeg om een oplossing te vinden. Het verleden is een achteruitkijkspiegel: je hebt het nodig maar je mag er slechts af en toe naar kijken of je knalt ergens tegenaan.

Dus leerden we door de tegenslagen, waarmee iedereen wel te maken krijgt, extra aandacht te schenken aan de talrijke deugddoende zaken in ons leven. Ik besef goed dat het in dit aardse tranendal maar aan weinigen gegeven is om een belangrijk deel van zijn dromen te mogen waarmaken. Ook weet ik dat het me niet gelukt zou zijn zonder meeval en de hulp die ik van de vrouw van mijn leven kreeg. 'Dankbaarheid is een bloempje dat in weinig harten bloeit' klinkt misschien wat te stroperig maar ik heb er toch een speciaal plaatsje voor gereserveerd. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat het onwaarschijnlijk is dat we er samen nog een rit van 24 jaar zullen aan toevoegen.

We maakten van deze dag iets speciaals met een excellent etentje op een absolute wereldplek met uitzicht op het prachtige strand van Praia Verde. Vanavond blijven we thuis verder nagenieten: kijkend naar onze vroeg geplaatste kerstboom, luisterend naar gesnurk van onze viervoeters en luierend onder ons fleece dekentje. Dat is geen overbodige luxe want ook in de Algarve is het winter en zakt de temperatuur na zonsondergang vlot beneden de tien graden. Een goede training voor volgende week: Rob De Nijs viert zijn 75° verjaardag in de Lotto arena en daar mogen we uiteraard niet ontbreken! 

Om te beginnen een belangrijk advies: stop met lezen en start direct uw virusscanner!

Ik zit namelijk met een joekel van een verkoudheid: een geschenkje van de luchthaven van Charleroi en Ryanair. Dat de vliegtickets bij Ryanair goedkoper zijn dan bij de concurrentie is logisch: je moet een deel van het traject te voet afleggen. Na een flinke wandeling op het tarmac bleven we nog een tijdje letterlijk in de kou staan. Het ijsvrij maken van de vleugels van het vliegtuig was nog bezig. Mijn kathedraal/kapel (*) van een lichaam is duidelijk niet meer bestand tegen vriestemperaturen. Zeker niet nadat mijn temperatuur even voordien flink de hoogte ingejaagd werd.

Er was namelijk een technisch probleem bij de terminal waardoor de bagage niet kon gewogen worden. Het duurde een hele tijd vooraleer toestemming gegeven werd om de labels voor de valiezen manueel te mogen schrijven en ondertussen tikte de klok uiteraard verder. Uiteindelijk werd aan elke koffer een gewicht van 20 kilogram toegekend. Alle passagiers raakten net op tijd ingecheckt en de vlucht kon op tijd vertrekken.

Hadden we de wind mee of was het gewicht aan boord fel overschat? Het is een feit dat we 20 minuten vroeger dan verwacht landden in Faro. Daar beleefden we een nieuw stressmomentje.

De via het internet bestelde en al betaalde taxi kwam niet opdagen. Na een aantal telefoontjes bleek de chauffeur ons op te staan wachten.... in Tavira. Hij was niet bereid om nog naar de luchthaven te komen. We namen dan maar een andere taxi. Enkele dagen en een paar pittige mailtjes later konden we de extra kosten recupereren. 's Namiddags haalden we 4 paar poten en 2 staarten op in het hondenhotel en konden we opnieuw genieten van het deugddoende zonnetje. Wist ik toen veel dat mijn overbuur enkele dagen later zou vragen: 'Do you have a cold?' waarop ik doodleuk zou antwoorden: 'No, that's snot'.

Volgende week vertel ik over de economische opbloei van de Algarve. Eerst ga ik de schade opmeten die Black Friday aanrichtte in mijn portemonnee.

* schrappen wat niet past. 

De tijd vliegt snel. Zeker in het jachtige Vlaanderen. Het wordt tijd dat ik nog enkele indrukken van mijn bezoek neer schrijf. De verschillen tussen België en Portugal die voor mij echt belangrijk zijn beginnen steeds duidelijker te worden. Ik kan ze samenvatten in vier woorden: warmte en licht, rust en ruimte.

Het is niet dermate koud dat ik hier de voorbije weken constant liep te rillen. Het verschil in temperatuur tussen het Waasland en de Algarve schommelt heel het jaar door rond de tien graden. Ik kleed me hier dan ook al in laagjes: t-shirt, hemd, pull, jas. Uiteraard aangevuld met ondergoed, lange broek, kousen en schoenen. Dit klinkt allemaal vanzelfsprekend maar ik ben dat niet meer gewend. Ik realiseer me nu dat ik sinds de maand mei nauwelijks nog kousen droeg en slechts zeer uitzonderlijk een lange broek. Maar al bij al viel het koudegevoel hier de voorbije weken best mee. Het regende ook niet overdreven veel en ik moet toegeven dat een mals regenbuitje af en toe ook zijn charme heeft. Al was het maar om de natuur te plezieren.

Wat meer op mijn gemoed weegt is het licht, of beter het gebrek aan licht. Je moet het ervaren hebben om te kunnen beseffen wat het met een mens doet om vrijwel constant onder een staalblauwe lucht te mogen vertoeven. Het grijze deken waaronder ik hier moet lopen verveelt snel. Dan durf ik nog niet denken aan de slechte luchtkwaliteit. 'Zou Tessenderlo in een lage-emissiezone liggen?' vroeg ik me zondag af toen ik daar passeerde.

Rust is een schaars goed geworden. Het is onthutsend te zien hoe opgefokt vrijwel iedereen in Vlaanderen rondloopt. Waar zitten die duracellekes in godsnaam ingeplant? En zou de ingreep gefinancierd worden door de werkgeversorganisaties? En élke leeftijdsgroep heeft het zitten! Een gepensioneerde kennis kan de eerstvolgende week geen tijd vinden om eens bij te praten. Het is realiteit, geen uitvlucht om me niet te moeten zien. Twintigers en dertigers kreunen onder de werkdruk. Niet goed bezig hoor, indien van iedereen verwacht wordt om dat tot minstens 67 jaar vol te houden.

Ruimte is hier al evenmin. Enfin, ze is er wel maar vol is vol. Op de tijd dat ik hier van het ene dorp naar het andere rijd leg ik in de Algarve bijna 100 km af. Dan ben ik nog gespaard gebleven van een ritje op de E17 tussen Sint-Niklaas en Antwerpen.

Ter compensatie van bovenstaande klaagzang heb ik hier, gelukkig maar, een klavertje vier achtergelaten waarop ik kan terugvallen. Mag ik jullie mijn persoonlijke K4 voorstellen?

De kinderen. Ze fladderden het nest uit en settelden zich in diverse Vlaamse regio's. Via de sociale media is er bijna dagelijks contact maar ik erken dat ontmoetingen 'in real life' toch steeds een meerwaarde hebben.

De vroegere collega's (ga nu niet mierenneuken omdat dat met een 'c' begint hé). Ondanks hun drukke bezigheden maken ze toch nog graag even tijd voor mij. Zouden hun managers wel beseffen wat voor goudklompjes hun (mede)werkers wel zijn?

Mijn klanten. Mijn doel was na mijn professioneel leven iedereen aan wie ik ooit advies gaf recht in de ogen te kunnen kijken. Uit de reacties van hen die ik onlangs ontmoette - en het zijn er nogal wat - mag ik besluiten dat mijn doel bereikt werd.

Kennissen. Mijn ervaringen van de voorbije weken en maanden leerden me dat ik meer dan enkelen onder hen onrecht aandoe om hen zo te noemen. Het juiste woord is 'vrienden'. Ik heb er duidelijk meer goede dan ik besefte. Ook in Portugal trouwens.

Ik ga mijn K4 koesteren. Maar kijk toch al uit naar de terugvlucht van zaterdag. 

Mijn eerste weekend in Vlaanderen sedert begin dit jaar zit er bijna op. Ondanks alle negatieve publiciteit die Ryanair recentelijk over zich heen kreeg verliep de vlucht vrijdag volkomen vlekkeloos. Tot nu toe hoor je mij geen kwaad woord zeggen over die lagekostenluchtvaartmaatschappij. Bij het scrabbelen zou dit woord voor een massa punten zorgen.

De verplaatsing van Portugal naar België staat garant voor een lange dag. Ik maak dan ook gebruik van tal van vervoersmiddelen: met de taxi van Tavira naar de luchthaven van Faro, met het vliegtuig naar Charleroi, met de bus naar het station, met de trein naar Sint-Niklaas en daar werd ik door Lieve met de auto opgehaald. Mijn eerste maaltijd op Belgische bodem: frituurfruit met frietjes. 's Avonds ging mijn lichtje heel vroeg uit.

Gisteren was uitslaapdag en daarna stond een rondje boodschappen doen op het programma. Het verschil met de Portugese prijzen deed me flink schrikken want dat is nog groter dan ik al dacht. Nu ja, de lonen liggen hier dan ook heel wat hoger dan daar.

Vandaag hernam ik een oude gewoonte: het zondagse bezoek aan de warme bakker. Vroeger ging mijn voorkeur uit naar de hete bakkerin maar dat is wellicht een uitgestorven ras. Toch blijft de zondagse boterkoek een toppertje in veel gezinnen. Er waren maar liefst 23 (!) wachtenden voor mij aan het aanschuiven. Geen probleem: het nummertjessysteem nam alle voorsteekstress weg en ik had tijd. Dus zette ik al mijn zintuigen aan het werk. Ik snoof de heerlijke geur op van vers brood en gebak. Ik observeerde schaamteloos de Vlaamse mannen in hun zondagse toestand: de ene zag er al wat frisser uit dan de andere. Ik luisterde de kwebbelende vrouwen af: ook bij hen zag de ene er al wat smakelijker uit dan de andere. Thuis proefden we van al het lekkers dat ik meebracht. Ik heb het hier wel degelijk over de koeken.

Deze namiddag was er koopzondag in het Shopping Center: een goede gelegenheid om eens te gaan kijken welke winkels er sinds begin dit jaar vervangen werden. Het waren er toch nogal wat. Met een lekkere portie stoofvlees achter de kiezen kunnen we dit geslaagde weekend afronden. Als de volgende drie weken op dit niveau blijven zal het een meer dan geslaagde vakantie in mijn geboorteland zijn. Mocht ik de gelegenheid krijgen om enkele ex-collega's te ontmoeten dan zou het zeker prachtig zijn. Uiteraard hebben kinderen en kleinkinderen hun plaatsje in onze agenda al ingenomen.